Shootin'

Wieder alle mensen ten eerste bedankt voor de reacties, leuk! Ga zo door.

Het is weer een intens lang weekend geweest. Sinds afgelopen vrijdag heb ik niet mogen vliegen en ik stond er voor vandaag ook niet op. Het rooster voor morgen (dinsdag) is nu in de maak, dus ik ben benieuwd of ik er nu wél op kom te staan. Nog even en ik kan een extra cursus nemen om te herinneren hoe ik moet vliegen. Als het zo doorgaat weet ik wel zeker dat ik met mijn verjaardag nog niet terug zal zijn. Sorry mensen, dat feestje krijgen jullie dan nog we tegoed.

Er gebeuren ook leuke dingen hier, jazeker! Afgelopen zaterdag nog met een groot gedeelte van de klas naar de Red Lobster geweest, een visrestaurant. Uiteraard veel lol gehad en ik heb mezelf volgepropt met garnalen en zalm, heerlijk!
Aangezien er altijd wel enkele frustraties op de loer liggen, moet je deze van je af schudden, of schieten. Inderdaad, je kan Amerika niet verlaten zonder geschoten te hebben. Braaf zoals wij zijn, houden wij ons aan deze gedachte. Met vier dappere mannen gingen we zondag op stap: Nick, Jorrit, Roy en ik. Bij het grote 'Phoenix'-sign op de berg schijnt een outdoot shooting range te zijn. Deze sign is trouwens ook goed vanuit de lucht te zien. Met onze mooie Aurora (ons noorderlicht) zijn we richting het Oosten gereden en daar aangekomen bleek dit een range te zijn waar je los kan gaan met je eigen wapen. Nee... die hebben we nog niet.
Onderweg maar even met onze navigator Dick gebeld, die ons 30 mijlen Noordwest stuurde, to Scottsdale. Onderweg, al rijdende op de 101-loop, zijn we nog een zogenaamde Dust Devil tegengekomen. Een soort tornado, maar dan een stuk zwakker. Erg mooi om te zien! Dit fenomeen is hier trouwens niet zeldzaam. Door een omleiding een redelijk stuk door Scottsdale gereden. Een mooie, groene buurt met veel chique auto's en woningen. Na een tijdje rijden waren we er dan, de 'Scottsdale Gun Club'. We liepen naar binnen en het was hier goed druk. Daarnaast was de gehele muur voorzien van allerlei wapens. Een mooie decoratie, niet? Ze hadden hier van alles: kleine handguns, modernere wapens als een M4 met scope of een Thompson uit de Tweede Wereldoorlog (hier legde je dan wel 20.000 Dollar voor neer). Je kon hier echt van alles kopen en het hoeft niet eens veel te kosten. Voor een kleine 200 Dollar had je al een goede (hand)gun en een rifle die erg compleet was 2000 Dollar.
Naar de balie gelopen, waar we meldden dat we graag wilde schieten. "No problem", was het antwoord. Even een (typisch Amerikaanse) instructievideo gekeken en een tig aantal parafen gezet. Bij de balie zeiden we dat we twee 'lanes' wilden, wat 'targets' en konden zo een gun aanwijzen die we wilden huren. Allemaal 'no problem', na het laten zien van iets waar je foto op stond (een Nederlands rijbewijs was meer dan prima). Ik had samen met Roy een schietlaan, 4 targets en wij gingen voor een handgun en een rifle. De keuze was snel gemaakt: een Glock 17 als handgun en een Bushmaster Varminter als rifle, aangezien deze een scope had. Oorwarmers op, bril op en door een driedeurse sluis naar de shooting range.
Op onze lane 15 aangekomen hebben we de guns uit hun 'case' gehaald en goed bekeken. Nee, hier zit geen handleiding bij. Succes en shoot 'em up. Een goed begin is het halve werk, dus probeerden we eerst de handgun. Hiervoor had ieder 50 patronen die hij rond kon knallen. Deze patronen in de huls gedaan, die daarna in de Glock verdween. De afstand van het 'target' instellen en daar verdween hij, 25ft verderop. Hierop is Roy als eerste losgegaan, waarna het mijn beurt was. De target van Roy teruggehaald, mijne erop gezet, de Glock gevoed met kogels en daar ging het target. Ik nam mijn positie in, richtte de gun op het target die daarna één voor één werd besproeid met mijn geweld. Wat een kracht (en lawaai) komt daarbij vrij zeg! Om en om schoten Roy en ik op onze targets, die steeds meer 'ft' (voeten) in de zogenaamde lane verdween. Uiteindelijk waren mijn 50 bullets op, waarna ik mijn target eens goed bekeken heb. Ik zou maar oppassen, aangezien er van de 50 kogels 46 in m'n target zijn gegaan (hoofd, borst, slagaderen), twee naast het hoofd en de andere twee (waarschijnlijk) ergens anders. Inderdaad, een goed begin is het halve werk. Mede doordat ik voor het tweede wapen, de Bushmaster, maar 25 kogels had in plaats van 50 (een pak kogels kost wel wat).

Het schieten met de Glock 17

Nick gaat los met zijn AK-47. Bruut!

De rifle kwam in volle glorie uit zijn verpakking, waarna wij hem een goede blik gunden. De kogels, die vier keer zo groot waren, gingen in de 'mag', die in de Bushmaster werd geklikt. De kogel werd geladen, de 'safety pal' ging er af en klaar waren we. Ook hier schoten we om en om op de targets die nog een stuk verder de lane in verdwenen. Doordat er een scope op zat, wat overigens erg cool was, was het goed richten. Alle .223 kaliber kogels uit de Varminter verdwenen met een goed gericht schot vol door het nieuwe target (die van de Glock was redelijk opengereten... of gewoon dood). Erg cool om hier mee te schieten en hier kwam nog meer kracht bij vrij. Na de targets dood en ons geld er letterlijk doorheen te hebben geschoten, waren we klaar. De kinderfeestjes stonden klaar om te beginnen met schieten, een jochie van rond de 13 kreeg les met een erg heftig wapen en een fragiel meisje van zo'n 15 jaar oud stond moeizaam wat rond te schieten met haar handgun. Dit heet Amerika.

Dat voelt goed, die Bushmaster!

Even lekker raggen met de Bushmaster!

Even de 'kogeltjes' bijvullen hoor.

Terug naar huis en onderweg nog een Subway gepakt. Ik merk wel dat ik de laatste tijd erg vaak bij dingen als Subway, Starbucks en Jamba Juice kom. Het is gewoon heerlijk om na een drukke dag even een lekker drankje of broodje te nemen en te chillen. Daarnaast een goede vervanger voor alcohol, wat met het schrijven van dit verhaal eigenlijk bullshit is, aangezien ik nu aan een biertje zit. Het enige wat wij als jongeren meekrijgen is de 90% alcoholhoudende whiteboardwisservloeistof. Gelukkig zijn er ouderen die wél alcoholische inkopen voor ons doen. Verslaafd of niet, 5 maanden zonder ga je hier niet trekken. En nee, wij zitten niet aan die 90%...
Die avond naar de Fry's Electronics geweest, wat vergelijkbaar is met onze Mediamarkt, maar dan uiteraard een slagje groter. Hier een tijdje rondgelopen en het aanbod viel eigenlijk tegen. Wel een leuke 160GB (!) Ipod gezien en laptops die werkelijk niets kosten. Je hebt hier een erg goede laptop voor nog geen 1000 Dollar (reken dus even om in Euro's!). Shoppen voor mannen! De dag afgesloten met Sander, Christoph en Bram bij de Ihop, waar we ons hebben volgepropt met pannenkoeken. Man, wat waren die dingen groot en vet.

Ook nog steeds wel raar dat je bij een restaurant allemaal een aparte rekening kan krijgen en dat je eenmaal per soort drankje betaald. Als ik een cola bestel, betaal ik één cola en alle refills zijn gratis. Dit is niet met alle dranken zo, maar bier of iets dergelijke mag ik toch niet aan. Bob ik of bob ik? Het gebruiken van de creditcard is ook erg handig. Eigenlijk kan ik niet meer zonder. Alle aankopen gebeuren met mijn goede vriend, de Mastercard. Ik heb al menig bonnetje versierd met mijn handtekening.
Het rijden werkt hier ook erg handig. Sowieso went de automaat wel (we worden lui!), dus geef mij alsjeblieft weer een cursus schakelen als ik terug ben. Daarnaast wordt er uiteraard maximaal gebruik gemaakt van de Cruise Control. Alle wegen lijken wel snelwegen en je kan hier heerlijk op doorrijden. Dit is al helemaal het geval bij het afslaan naar rechts. Dit is (bijna) overal toegestaan als zelfs het licht op rood staat, heerlijk! Om het helemaal lui te maken, maakt men hier gebruik van de 'keep-your-lane' methode. Kies een baan, geef gas en zet je Cruise Control aan. Inhalen hoeft hier niet, alleen wanneer jouw Cruise Control net iets sneller gaat dan de ander. Links of rechts inhalen, kies maar! Daarnaast heb je op de (nog) grotere wegen vaak een extra weg, waar je alleen op mag rijden als je met twee man of meer in de auto zit. Klinkt raar, maar hier rijdt bijna iedereen alleen in de auto. Van die extra rijbaan kunnen wij dus vaak gebruik maken. Het lijkt wel alsof Amerikanen met een uitje allemaal hun eigen auto pakken om zoveel mogelijk brandstof er doorheen te zuipen. Onze auto is erg zuinig met maximaal 1 op 10 (rond a.u.b. naar beneden af).

Het rooster is bekend en morgen mag ik dan eindelijk weer eens vliegen. Het is dan wel om een k*ttijd (15:30LT), maar daar moeten we maar genoegen mee nemen. Lekker bumpy zal ik zeggen. Ik hoop echt dat het een stuk beter gaat, aangezien we ook veel landingen enzo gaan oefenen. Daar later meer over (als dit geen cliffhanger is...).
Ook frapant. Eelco en ik hebben 5 dagen gevlogen en elke 5 dagen is de kist waarin wij hebben gezeten naar maintenance gegaan. Nu gaan we voor de zes! Ons motto is nu ook: wij kapot, de kist kapot. Dit aangezien wij in de cockpit ook kapot worden gemaakt door onze instructeur.