Goedendag lieve lezers. Het is weer een winderig weekend, ook wel een cancel-weekend. Inderdaad, wij zijn 'cancelminded' en dus is er meer tijd om te bloggen. Komtie' dan:
Dinsdag werd er gelukkig weer gevlogen. Sven was weer op weg en kon op volle toeren doorstomen naar zijn volgende (module)Check D32. Na je D24 Check, vlieg je je S25, een solovlucht dus. Dit is een twee uur lange solovlucht, waarbij je het airwork, landingen en zogenaamde diverten oefent. Tot mijn 'verbazing' zag ik dat ik voor dinsdag helemaal achteraan het rooster was geplaatst. Met mij 'due back time' (geplande terugkomsttijd) zelfs na sunset, wat verboden is! Ik kon dus eigenlijk bij voorbaat al cancellen.
De volgende dag naar school gegaan... cancelminded naar school gegaan. De vlucht voor mij was zelfs uitgelopen, wat mijn geplande terugkomsttijd alleen maar later maakte. Dit heb ik met de Training Manager overlegd, waarbij ik besloten heb om tóch te gaan, maar met een ingekorte vlucht en met een terugkomst in het donker. De tijd die ik tekort kom, kan ik later altijd bij een andere vlucht bijplakken.
Met het nieuwe motto van haasten = falen, heb ik alsnog rustig aan gedaan. Die enkele minuut die je kan winnen heeft dan toch geen nut. Na alles gedaan te hebben, ging Sven om half 5 de lucht in. Hier heb ik in de Southeast Practice Area het airwork en de diversions gedaan. Daarna ben ik naar William's Gateway gegaan voor enkele Touch-and-Go's, waar het al aardig donker begon te worden. De zon ging langzaam onder, de lucht veranderde van blauw via orange naar paars en de grote stad onder mij lichtte op. Wat een eersteklas uitzicht! Het viel ook wel gelijk op hoe zuinig men hier is, niet dus. Mijn navigatielichten gingen aan, om het vliegtuig beter zichtbaar te maken in de duisternis en ik ook deel kon uitmaken van het lichtfestijn.
Bij William's Gateway heb ik een 'Departure towards Falcon Field' angevraagd, waarna ik richting onze thuisbasis ging, wat enkele minuutjes vliegen was. Ik nam contact op met de toren en mocht binnenkomen via een 'wide pattern', vanwege traffic. Er zat vliegverkeer in het circuit, waar ik parallel aan moest vliegen, om zo opgelijnd te worden voor de glideslope van runway 22 Left. Hierop heb ik mijn vlucht afgesloten. Toch nog gevlogen!
De volgende dag was het tijd voor mijn D26, de navigatievlucht waarna besloten wordt of je solo mag navigeren of niet. Oftewel, zou ik mijn solo cross-country endorsement krijgen of niet? Ik moest mijn vlucht naar Flagstaff plannen, met de terugweg vanuit Winslow, aangezien ik onderweg naar Flagstaff gedivert zou worden naar Winslow. Een drie uur lange vlucht door de bergen!
Ik ben best wel lang bezig geweest met het plannen van deze vlucht. Het is een stuk moeilijker om navigatiepunten te vinden in de bergen en je moet ook rekening houden met verschillende hoogtes waarop je gaat en mag vliegen. Gelukkig gaat het plannen steeds sneller, maar het is en blijft veel werk. Aangezien je er ook niet echt veel meer van leert, wordt je het plannen zelf ook wel zat. Er gaat zoveel tijd in zitten, dat je denkt die ook wel beter te kunnen besteden. Als je eenmaal aan het vliegen bent en ales komt goed uit, ben je dan toch ook wel weer blij dat je je planning zo nauwkeurig hebt gemaakt.
In de morgen kwam ik erachter dat mijn kist kapot was.... nee hè! De eerste vlucht was al gecancelled en waarschijnlijk konden wij, als derde in de rij, ook wel cancellen. Toch niet... er werd gevlogen. De vlucht voor mij kon met vertraging vertrekken, waarna wij ook met een klein uur vertraging om half één konden vertrekken. Daar gingen we dan, op de bergen in. En maar hopen dat je planning goed is en je de navigatiepunten allemaal kunt vinden.
Met een North Departure vertrok ik via Fountain Hills, Rio Verde en de Horseshoe Dam de bergen in. Mijn volgende punt was een klein meertje in de bergen, volgens Google Earth althans. Dat meertje was ondertussen al verdampt (goh!) en erg moeilijk herkenbaar. Hier kwam ik achter toen ik volgens mij heading en timing op het punt moest zijn. Een meertje kon ik werkelijk niet vinden. Dan begin je toch te twijfelen of je berekeningen wel kloppen. Je hoeft maar een paar minuten iets verkeerd te sturen en je zit al op een heel ander punt. Net op dat moment zag ik een droge vlakte... het 'meertje'! Deze droge vlakte met een doorsnee van een kleine 100 meter was vanaf hoogte ook nog eens heel klein. Nevermind, ik was op mijn punt en kon doorgaan naar mijn volgende punt.
Mr. Vascak hield zich aan zijn woord en liet mij diverten. Als eerste zou ik naar een dam moeten vliegen. Ik stuurde grofweg de heading, startte de timer en deed mijn berekeningen. Zo ben ik een kleine 30 mijl naar het noordoosten gevlogen, waarbij ik telkens keek of ik nog goed zat qua timing en plaats. Dit doe je door te schatten waar je op de lijn zit met behulp van referentiepunten, zoals bergtoppen, wegen en powerlines. Goed op weg en enkele minuten later zou ik op mijn punt moeten zijn. Ik kwam een kleine 100 meter van mijn punt uit, erg goed dus! Daar onder ons lag de dam en dit vertelde ik aan Mr. Vascak. Stomverbaasd keek hij op, pakte het stuur beet en draaide met een steep turn om het punt heen. Achteraf hoorde ik dat het hem (met zijn leerlingen) nog nooit gelukt is om dit punt te vinden. Haha, prima!
Op naar het volgende punt, de Meteor Crater, een groot gat in de aarde van 1200 meter in doorsnee en 170 meter diep: 'the first proven, best-preserved meteorite crater on earth'. Opgewonden als ik was deed ik mijn berekeningen en ik kwam even later iets minder netjes uit als voorheen. Dit kwam mede doordat er simpelweg geen referentiepunten onderweg waren, alleen maar harde, droge en koude grond. Gelukkig zag ik het punt voor mij goed liggen, waarna ik er naartoe vloog en enkele rondjes boven de krater maakte. Wat een enorm groot gat was dat! Ik had dit ding altijd al willen zien, maar het is toch een stuk rijden, ligt in 'the middle of nowhere' en schijnt niet goedkoop te zijn. Dit had ik dus even mooi meegenomen, met nog een beter uitzicht ook!
Vanaf hier was het nog maar een klein stukje naar Winslow. Na een vlucht die echt heel lekker ging, ging het hier niet helemaal soepel. Ik kwam verkeerd aan en zat op de verkeerde frequentie. Twee fouten die ik nog nooit gemaakt had en nu beiden maakte. Mr. Vascak maakte het mij er niet gemakkelijk op en bracht mij alleen maar meer in de war. Hierdoor ontstond wat onenigheid in de cockpit. De approach en landing was verder prima, waarbij alles eigenlijk gewoon weer goed ging. Geland op runway 29 en het vliegtuig stilgezet. Warm was het hier niet en het waaide ook redelijk. Wie wil hier nou in the middle of nowhere op enkele duizenden 'foot' hoogte wonen? Blijkbaar een enkeling, want er waren zowaar mensen die hier op het vliegveld werkten. Even snel een plaspauze gepleegd, waarop we weer door gingen naar het zuiden, via mijn eigen planning. De terugweg verliep prima, hoewel de punten die ik gekozen had moeilijker te zien waren.
Op een gegeven moment werd het zicht opeens slechter en slechter, wat we van tevoren niet aan zagen komen. Deze 'bewolking' scheen te komen uit de bergen. Aangezien er verschillende bosbranden in de omgeving woekerden, zat er veel rook in de lucht. Deze bleef allemaal op een bepaald punt hangen, door de bergen, net ten noordoosten van Phoenix. Het weer was verder prima, maar ik kon mijn route niet verder volgen door deze bewolking. Ik moest mijzelf nu dus 'actual' diverten, om deze dikke laag rook heen. Dit ging verder prima, waarna wij snel op de eindbestemming Falcon Field aankwamen.
Na deze vlucht heb ik mijn solo cross-country endorsement gekregen, waarmee ik dus alleen ook zulke navigatievluchten mag maken!
Mijn route naar Winslow en terug (paars) met de diversion (groen).
Donderdag, de dag dat ik alleen op pad ging, maar dit keer verder weg dan de andere solo's. Mijn instructeur had gezegd dat ik mijn eerste vlucht maar naar Pinal moest plannen, aangezien ik hier al eens eerder was geweest. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb mijn vlucht richting Pinal gepland, waarbij ik op de terugweg langs Casa Grande en Chandler ging.
Op school aangekomen bleek mijn kist kapot te zijn. Het zal weer niet waar zijn... Ik stond ingepland van 15:00 tot 17:00LT, maar dat ging ik niet redden. Ik ben naar maintenance gelopen om te kijken wat er aan de hand was. Na een tijdje kwamen wij erachter dat alles prima was en ik gewoon weg kon met de kist, net op tijd. Om half vier was ik klaar om te vertrekken, waarbij ik alle testen extra nauwkeurig deed om te kijken of het wel werkte. Er scheen iets met de vacuum pump te zijn, welke de twee systemen met gyroscopen kunnen beïnvloeden, de 'attitude gyro' en 'magnetic indicator'. Deze vacuum pump en aangesloten systemen heb ik dan ook meer dan één keer gecheckt, voor de zekerheid. Daarna was het tijd om te gaan!
De heenweg kon ik bijna wel dromen, hoewel ik dit pas een enkele keer gedaan had. Alle punten kwamen bekend voor en waren erg goed te vinden. Het navigeren ging prima en de procedures verliepen soepel. Zo ben ik bij Pinal Airpark aangekomen, waar ik een Touch-and-Go heb gemaakt en door ben gevlogen richting het westen, richting Casa Grande. Daar ben ik 'overhead' gegaan en heb ik een zogenaamde 'teardrop-entry' gemaakt voor de 'left downwind runway 5, with the 45'. Ook hier heb ik een Touch-and-Go gemaakt, waarna ik via een 'left downwind departure' verder richting het westen ben gegaan.
Deel één van drie van de Navlogs voor mijn S27
Op dit soort ongecontroleerde velden als Pinal, Casa Grande of Coolidge is er geen toren die het verkeer regelt. Al het vliegverkeer in de buurt praat met elkaar over een bepaalde frequentie, de 'CTAF'. Je geeft positierapporten, zegt wat je gaat doen en kan anderen om 'advisories' vragen.
Bij aankomst, luister je het weer uit, waarna je de CTAF af kan luisteren voor bijvoorbeeld het verkeer en welke baan men gebruikt. Op ongeveer 10 mijlen uit maakt jij je call, waarbij jij je positie zegt en wat je gaat doen. "Casa Grande Traffic, Archer 4177L is 10 miles south of the airport, inbound for Touch-and-Go's runway 5, will fly overhead the field and enter left downwind runway 5 with a '45', Casa Grande Traffic". Nu weet het andere verkeer dat jij eraan komt en wat jij gaat doen, waarna meestal al het verkeer een positierapport maakt, zodat jij weet wat waar vliegt en er een beeld van kan vormen. Het is de bedoeling dat iedereen goed naar elkaar luistert en zijn eigen seperatie houdt. Zo is het goed om te weten als het verkeer achter jou "I've got you in sight" meldt. Andere calls die je maakt zijn onder andere "Casa Grande Traffic, Archer 77L is left base runway 5, Casa Grande Traffic", "Casa Grande Traffic, Archer 77L is final runway 5 for Touch and Go, Casa Grande Traffic" of "Casa Grande Traffic, Archer 77L is left downwind runway 5, downwind departure towards the west, 3500ft, Casa Grande Traffic".
Ik verliet het circuit ook via de left downwind, richting het westen. Vanaf Casa Grande heb ik mijzelf diversions gegeven naar enkele kleine velden in de buurt, zodat ik deze op Checks kan vinden. Bij Checks kunnen ze je namelijk wel eens naar veldjes sturen die nauwelijk te vinden zijn. Deze zijn vaak klein, smal, slecht zichtbaar, liggen erg onopvallend en zijn onverhard. Moeilijk te vinden dus. Zo kon ik het kleine veldje 'Ak Chin' nauwelijks vinden. Uiteindelijk is het mij gelukt. Een goede oefening en ik weet de volgende keer waar ik naar moet zoeken.
Na deze diversions ben ik verder gegaan met mijn navigatie. Deze zou mij via Chandler naar Falcon Field leiden, wat relatief dichtbij is. Echter, je moet hierbij door een kleine corridor vliegen die aan de westkant wordt begrensd door een Bravo-airspace en aan de oostkant door de Delta-airspace van William's Gateway. Daarnaast moet je voor deze corridor eerst nog de Delta-airspace van Chandler kruisen, oftewel een transitie maken. Aangezien dit mijn eerste keer zou zijn, was ik erg benieuwd. Je mag namelijk niet zomaar in een Class Delta of Bravo belanden zonder klaring. Aangezien je in de lucht geen lijnen ziet die de grenzen aangeven van deze Airspaces, is het een kwestie van goed navigeren. Een transitie bij Chandler aangevraagd, waar ik op 2700' (500' boven TPA) of hoger hun Airspace mocht doorkruisen. Daarna ben ik door de smalle corridor gevlogen, waarbij ik enkele herkenningspunten als rivieren, wegen en een powerplant nauwlettend in de gaten hield. Al snel zag ik Falcon Field in de verte liggen. Terwijl de zon afscheid nam van de dag, deed ik mijn Navigation Lights aan en bereidde ik mij voor op een landing om de vlucht mee af te sluiten.
Die avond zijn wij nog naar de bioscoop gegaan voor de film Changeling. Een erg goede film en echt een aanrader. De cola en popcorn mocht weer rijkelijk vloeien. Om half één was de film afgelopen en zaten wij te twijfelen om de premiere van de nieuwe James Bond-film binnen te stappen. Aangezien de film al begonnen was en het anders wel erg laat zou worden, hebben wij dit niet gedaan. Nog even een laatste refill aan cola en popcorn gehaald, waarna wij langzaam op weg naar huis gingen. Letterlijk. De pook in zijn 'Drive' en de auto lekker laten rollen. Stapvoets hebben wij muziek geluisterd, gepraat, popcorn gegeten en cola gedronken. Een wat speciale manier van een gezellige avond, maar het was zeer vermakend!
Vrijdag stond ik niet op het rooster: uitslapen. Mijn ouders kwamen later op de dag ook aan, waarna wij in de middag zijn gaan winkelen bij de Chandler Mall. Uiteraard is er weer kleding gekocht bij de Abercrombie&Fitch en Hollister. Twee prima winkels met erg leuke kleding voor niet al teveel geld. Daarnaast zien de winkels er vet uit, ruikt het er lekker en hebben ze goede harde muziek op. Dát maakt winkelen nou eens prettig. Die avond nog uit eten geweest bij de Chilis met Michael, Dick, Jorrit, Jens, Nick en ook de ouders van Nick, die net waren aangekomen.
Voor zaterdag stond ik er wel op. Dit was voor vlucht S28, een drie uur lang durende navigatievlucht. Hierbij heb ik voor het 'beruchte rondje Bravo' gekozen, een rondje rondom de stad Phoenix. Vrijdag ben ik een tijd lang bezig geweest met het plannen voor deze vlucht en 's avonds heb ik de 'winden erin gezet'. Met deze aktuele winden en temperatuur kan je gegevens als snelheden, tijden en opstuurhoeken uitrekenen. Mijn wekker op 4 uur 's morgens gezet en het bed ingedoken.
Daar ging de wekker, tijd om te kijken of de winden waren veranderd, wat het geval was. Tijdens mijn berekeningen zag ik ook dat het weer niet al te best was qua wind, er was windshear voorspeld. Dit verbaasde mij niets, aangezien de winden op 3000' al redelijk sterk waren. 'Cancelminded' ben ik verder gegaan met mijn berekeningen, waarna ik naar school ben gegaan. Hier heb ik inderdaad moeten cancellen vanwege de wind.
Verder zijn wij deze dag nog naar de Outdoor World 'Bass Pro Shops' gegaan, een gigantische winkel in een blokhut-stijl. Deze winkel had grote afdelingen vol met golfspullen, visgerei, (jacht)geweren, boten, kleding, enzovoort. Daarna zijn wij doorgereden naar Tempe en Scottsdale, waar wij uiteindelijk in de Scottsdale Fashion Square zijn beland. Ook hier nog even rondgekeken. En nee, niet eens iets gekocht!
Die avond zijn wij niet eens uit eten gegaan. Er werd gekookt, wat erg zeldzaam is. Aangezien Tim die week zijn D32 Modulecheck had gehaald (gefeliciteerd!), ging hij koken. Dit was niet zomaar iets, wij zouden boerenkool met rookworst, spekjes en jus eten! En het was nog lekker ook, prima dus. Daarna zijn wij met een grote groep richting Harkin's Theatres gegaan voor de nieuwe James Bond-film. De film was kortgezegd kut, maar toch was het gezellig. Aan het eind van de film was er een enorme hoeveelheid aan popcorn opgegeten, waardoor onze zoutspiegel alles behalve laag stond. Aangezien er ook nog een refill bijhoorde, hebben wij die mee naar huis genomen als souvenier.
Binnen in de Outdoor World
Shoppen bij de Chandler Mall, waar ook weer rare winkels waren. Hierboven zie je een typische pettenwinkel en een LEGO-winkel.
De volgende dag werd er kort uitgeslapen, om daarna naar school te gaan om misschien nog een vlucht te krijgen. Dit zat er helaas niet in, aangezien de wind de hele ochtend buiten limieten was. Toch mijn best gedaan om te mogen vliegen, maar dit mocht niet baten. De rest van de dag ben ik gezellig bij mijn ouders geweest en hebben wij rond het zwembad gehangen. Die avond zijn wij naar de D-vine gegaan om te eten. Na het eten zijn wij nog gaan natafelen... met Monopoly! Zo hebben wij gezellig de hele avond een spelletje lopen te doen. Inderdaad, nostalgie ten top. Maar dit was... prima!
Maandag was het tijd voor de vlucht die ik al drie dagen had geprobeerd te vliegen: mijn rondje Bravo. Hierbij ging ik vanaf Falcon Field naar Deer Valley, Wickenburg en Buckeye. Ik zou pas in de middag vliegen, dus heb ik nog lekker uit kunnen slapen en later in de ochtend mijn winden in het Navlog kunnen zetten. Ik had vier verschillende Navlogs, aangezien mijn vlucht opgedeeld was is vier delen. Het invullen van deze verschillende Navlogs kostte mij dan ook wel enige tijd.
Op school aangekomen stond er een groen balkje op het rooster bij mijn kist, wat betekent dat hij in maintenance staat. Niet weer! Er scheen een rooklucht in de cockpit te hangen.
Net om half drie kwam de kist vrij, waarbij ik nog nét mijn drie uur durende vlucht kon doen. Geen geluk, gewoon minder pech dit keer. De kist mooi tot de top aan toe vol laten tanken, waarna ik hem dit keer vanaf de hangaar kon gaan taxiën.
De planning voor mijn S28.
Ik vertrok richting het noorden, waarbij ik op 122.2 opriep om mijn zogenaamde flightplan te openen. In dit flightplan staan verschillende vluchtgegevens, waaronder ook je route en de tijd die je onderweg bent. Als jij je vluchtplan een uur na de geplande terugkomsttijd nog niet gesloten hebt, begint men te bellen waar je bent en wordt er eventueel een zoekactie ingesteld. Puur voor de veiligheid dus. Zo ben ik via het noorden naar Phoenix Deer Valley gegaan, waar ik een Touch-and-Go wilde maken. Aangezien ik op de kleinere baan moest, werd dit een Full Stop - Taxi Back, omdat de baan volgens de KLS te klein is voor een Touch-and-Go. Ik deed mijn approach tussen twee heuvels die vlak voor de baan lagen en landde op runway 25 Right. Terugtaxiën naar het begin van de baan en weer opgestegen naar het noorden, waar deel twee van mijn navigatievlucht begon.
KDVT - Deer ValleyHierbij ging ik via Lake Pleasant en erg veel zand naar Wickenburg. Daar moest ik eerst door een gebied waar het erg druk kan zijn met lesvliegtuigen. Daarnaast vliegen hier ook veel studenten van Luke Airforce Base. Ik nam hierbij contact op met Luke Approach, die mij een eigen code - de squawkcode - gaven, zodat zij mij konden zien op de radar en het verkeer in de gaten konden houden. Iets ten zuidoosten van Wickenburg luisterde ik de CTAF uit voor verkeer, waaruit bleek dat er één kist circuitjes draaide op runway 23. Ik ben hetzelfde circuit ingegaan, maakte mijn positierapporten en deed een Full Stop - Taxi back op runway 23, waarna ik naar het zuiden vertrok.
Wickenburg
Het derde deel van mij vlucht was richting Buckeye. Wederom over een stuk erg kaal land. De wind was niet zoals ik hem berekend had, waarbij ik anders moest opsturen dan volgens mij Navlog. Een goede oefening, maar het vliegt er niet prettiger op. Ik gebruikte crossradialen om mijn punten te vinden. Zo stelde van twee verschillende bakens de radialen in, die boven het punt elkaar zouden kruisen. Op deze manier wist ik of ik op mijn punt zat of niet. Bij Buckeye aangekomen heb ik de laatste Full Stop - Taxi Back gemaakt, waarna ik helemaal via het zuiden langs terug richting Falcon Field ging voor het vierde en laatste deel van mijn navigatievlucht. Hier aangekomen was het al redelijk donker, het was net na sunset. Zo heb ik enkele Touch-and-Go's gemaakt op runway 22 Left, waar ik in het bijna-donker eindigde met een Full Stop. Die zonsonderdag blijft mooi!
De volgende dag had ik mijn S29, een combinatie van een airwork- en navigatievlucht. Hierbij heb ik mijn vlucht door Chandler naar Casa Grande gepland, waarbij ik mijzelf vlak voor Casa Grande liet diverten naar Coolidge, wat iets naar het oosten ligt. Daar heb ik een Touch-and-Go gemaakt, waarna ik via een diversion en wat airwork terug naar Falcon Field ging. Daar heb ik wat landingen geoefend, waarna ik klaar was.
Het was een tijd geleden dat ik vroeg ben ingepland. Deze dag was ik alweer om half 10 thuis, zodat ik nog even kon geslapen. De rest van de dag doorgebracht met Racketballen, aan het zwembad zitten, bloggen, chillen en meer. Voor de volgende dag stond ik niet op het rooster, waarbij Eelco, Roy en ik besloten hadden om maar eens wat te drinken. Na het zelfgekookte eten gegeten te hebben zijn wij gaan... monopoliën! Een prima spel, waarbij de Gin&Tonic rijkelijk vloeide en wij elkaar figuurlijk kapot hebben gemaakt. Daarna zijn wij 's nachts nog het verwarmde bubbelbad ingegaan om te chillen, wat ook echt lekker is.
Vandaag uitgeslapen, uitgebrakt en dit blog afgemaakt.
Morgen sta ik er op voor mijn S30, waarbij ik vooral veel airwork en landingen ga oefenen. Mijn D32 Modulecheck komt ook dichtbij. Hiervoor kan je niet zakken, maar wel extra DX-uren krijgen, die ik niet zo graag hoef.
Vrijdag dus rustig aan gedaan en in de middag nog even weggeweest. Hierbij zijn wij naar Raw Hide gegaan, een commercieel cowboystadje net ten zuiden van Chandler, waar tevens enkele 'Westerns' zijn opgenomen. Het zonnetje scheen op volle toeren en zo konden wij even bijpraten en chillen. Nog even genieten dat mijn ouders hier waren! Op de terugweg zijn wij nog naar de Fry's Electronics gegaan, een soort Mediamarkt maar dan een tikkie groter. Een prima plek voor mannen, maar ook mijn moeder kon zich hier prima vermaken. Wij konden hier niet al te lang blijven, aangezien de huurauto ook teruggebracht moest worden. Na dit gedaan te hebben, hebben wij nog even lekker rustig aan gedaan, waarna wij met Tim naar de Red Lobster gingen. Hier hebben wij lekker vis gegeten en zoals altijd werd er bijgekletst. Ook werd er nagetafeld, een fenomeen wat de doorsnee Amerikaan niet kent. "Huh, zitten jullie hier nog steeds?" Deze avond heb ik voor de TV hangend en spelletje spelend bij mijn ouders op hun hotelkamer afgesloten.
Om half 12 de tas met vooral vele en vele liters waters gepakt, omgekleed en richting de berg gereden, die wij altijd als herkenningspunt hebben gebruikt tijdens het vliegen. Deze keer gingen wij hem eens vanuit een ander perspectief bekijken. De auto hebben wij bij het 'Lost Dutchman State Park' gezet, waar wij ook een plattegrondje van het gebied kregen. Deze plattegrond bleek niet erg behulpzaam bij onze route. Volgens de beste man bij de poort zouden wij over een bepaalde route drie uur doen, waar wij al na een half uur boven stonden en het ons redelijk onwaarschijnlijk leek dat de afdaling 2,5 uur zou duren. Hierbij zijn wij dan dus ook het pad afgegaan en hebben wij zelf wat geklimd en geklauterd. Daarna zijn wij terug naar het pad gegaan, richting het pad waarmee je de top van de berg kan bereiken. De top hebben wij vanwege de tijd niet kunnen bereiken, maar wij zijn echt een heel eind gekomen. Een leuke en vermoeiende klautertocht was het wel, maar wat een mooie uitzichten hebben wij gehad! Hier is dan dus ook, onder het genot van vele watertjes, van genoten.
De T-shirt die Kim voor ons gemaakt heeft, supervet!
