S18 & D19, First Navigation

Dag mensen, inmiddels zitten we al bijna twee maanden hier in de States. De tijd gaat snel, hoewel het vaak toch lijkt dat het niet vooruit te branden is. Dat is het dan ook niet. Weer bedankt voor alle leuke en grappige reacties van vrienden, kennisen, familie en KLSers!
Hier een kort 'week'overzicht.

De winden waarmee ik zondag mijn blogbericht heb beëindigd, zaten mij op maandag goed dwars voor mijn S18. Ik mocht inderdaad mijn solovlucht cancellen, aangezien er een zogenaamde 'windshear' van 35 knopen was voorspeld. Dit zijn een soort van sterke windvlagen die uit een willekeurige horizontale of verticale richting kunnen komen, van zo'n 60 km/u. Ondanks het geen directe crosswind op de baan is - het was aangegeven op 2000' - leek het mij zeker niet veilig om weg te gaan. Het magische woord kwam weer tevoorschijn: 'cancellen'.
Diezelfde middag zag ik dat ik de volgende dag aan het einde was ingepland, met een 'due back time' van 17:00. Aangezien de zon om 17:40 onderging, mochten de vluchten voor mij niet veel uitlopen. Er waren vier vluchten voor mij, allemaal met Mr. Sundby. Deze man staat er nog al bekend om laat weg te gaan, dus ik zag de bui al hangen. Toen ik de volgende morgen opstond, zag ik dat hij te laat weg was gegaan, niet verassend. Wat wel verassend was, was dat hij maar liefst 1:45 uur te laat vertrokken was voor zijn eerste vlucht! Dat is niet 'iets later', ik had mijn hele vlucht daarin gemakkelijk kwijt gekund! Het geniepige is, dat hij simpelweg het rooster heeft aangepast. Alle vluchten naar later doorgeschoven en de tijden van zijn eigen vlucht aangepast.
Ik vond dat dit zeker niet door de bocht kon, dus ben ik naar school gegaan en heb ik dit gemeld. Daarna heb ik uiteraard geprobeerd om mijzelf op een andere kist te krijgen. Na veel moeite is dit gelukt, waarna ik om 13:15 kon vertrekken. Om half één op school aangekomen, waar ik alles nog snel moest voorbereiden. Toen ik de ATIS uitluisterde voor het lokale weer, bleek de wind 110/10 te zijn: 10 knopen uit 110 graden. Dat is 9,4 knopen crosswind, wat mijn limiet van 7 knopen overschreidt. Je zult denken, dat wordt cancellen. Goed gedacht! Wij hebben gecancelled... en dat na al die moeite die we hebben moeten doen.

Mijn uniform kon die dag nog niet uit, wij zouden die middag hoog bezoek krijgen vanuit de thuisbasis. Onze directeur van de KLS, Dhr. Assink, zou tezamen met een mooie KLM-delegatie komen: Dhr. De Haan, Dhr. Slobbe en Dhr. Van Dorst. Deze drie 'executives' vormen samen voor een goed fundament van de KLM. Zeker geen laf bezoekje dus!
Alle leerlingen waren, netjes in colbert en al, aanwezig op de presentatie om 15:30. Een presentatie was er niet, maar alle heren hielden een mooi praatje. Dit ging onder andere wat zij deden bij de KLM, hoe het selectietraject er nu uit ziet en hoe het zit met de kredietcrisis. Bij veel mensen speelde dit natuurlijk inh un achterhoofd, want werd je nog wel aangenomen bij de KLM, aangezien de economie lekker op zijn kop staat? Het antwoord was dat de selecties gewoon doorgaan en dat je daarna wel of niet op een wachtlijst komt te staan. Daarnaast blijft het aantal klassen per jaar hetzelfde, alleen komen deze minder vol. Dit terwijl de KLS net aan het uitbreiden was! Het komt er dus op neer dat je achter de feiten aanloopt en het een kwestie van speculeren is. De economie gaat met vallen en opstaan en de luchtvaart heeft hier ontzettend veel last van. Gelukkig is de KLS Preferred Supplier voor de KLM, dus zitten wij wel in een nette positie. Wij komen dus gewoon bij de KLM te werken, alleen met misschien wat meer vertraging.
Na de presentatie zijn wij doorgegaan naar het restaurant Anzio's Landing, gelegen aan runway 22 Left. Daar hebben wij wat gedronken (nee, wij hebben dus niet aan de alcohol gezeten!), bijgepraat met ons hoge bezoek en er stond een buffet klaar, waar wij wel raad mee wisten.

Die avond zijn wij nog naar de bioscoop gegaan, Harkin's Theatres. Zeker geen klein bioscoopje met zijn 24 zalen. Van de buitenkant was het een enorme kartonnen doos met veel neonverlichting, glas en zuilen. Bij de kassa hebben wij ons kaartje gehaald voor de film Max Payne. Hierbij deden wij voor alsof ons Nederlandse Rijbewijs een of ander schoolpasje was. Dit werkte prima. Het accent helpt hier sowieso altijd nog wel.
Bij binnenkomst heb ik een Large Diet Coke gehaald. Ik drink hier tegenwoordig de Diet-versie, omdat het psychisch wat meer gerust stelt als je gemakkelijk - letterlijk - enkele liters naar binnen werpt. Zo heb ik gisteren bij een restaurants zes refills gehad tijdens het eten... en het zijn geen kleine glazen. Sowieso drink ik hier erg veel. Een flesje water is eenmaal geopend zo leeg. Toch staat erop dat er een halve liter in zit. Dit geloof je dan weer niet als het binnen een paar slokken weg is. Tijdens het vliegen gaat er altijd een batterij aan deze flesjes mee. Het probleem is dat ik tijdens het vliegen vaak vergeet te drinken en dit merk je erg goed, met name na de langere vluchten. Je bent gewoon helemaal op, hebt hoofdpijn en voelt je duf. Als ik het vliegtuig aan het inparkeren en 'inpakken' ben, gaat er één flesje doorheen en van het teruglopen van de Ramp naar school is halverwege het tweede flesje al makkelijk helemaal verorberd. Zit er echt een halve liter in?
Maargoed, met een Large zak M&M's in mijn zak en een bekertje van 1,5 liter Diet Coke en ijsklontjes zijn Roy, Eelco en ik filmzaal nummer 9 binnengestapt. Groot beeld, goed geluid, meewippende stoelen en een houder voor je gigabekertje. Je koopt dus een kaartje voor een bepaalde film, maar eigenlijk koop je een kaartje om naar binnen te gaan en kan je dus film na film bekijken. Wij hebben dit niet meer gedaan, aangezien ons tekorte bed (mijn voeten steken altijd een stuk uit) wel heel verleidelijk werd. Volgende keer beter dus.

De volgende dag, woensdag, stond ik weer ingepland voor mijn S18... wederom aan het einde van de dag! Ik kon dus niet veel uitlopers permitteren, anders werd dit weer cancellen. Gelukkig vertrokken alle vluchten voor mij netjes op tijd, zoals het hoort. Zelfs ik kon aan mijn S18 beginnen. Geen kapotte kist, slecht weer of een zon die onder ging die mij nog in de weg stond. Via een Short Field-Take Off - een speciale procedure, waarbij je net doet of het veld heel kort is - ben ik van runway 22 Left opgestegen, waarna ik op 500' AGL een linkerbocht richting het oosten maakte en doorklom naar 3700'. Inderdaad, wederom op richting de Southeast, waar ik bij binnenkomst mijn slow flight ging oefenen, overging op de stalls, daarna de steep turns deed en afsloot met de Practice Forced Landings. Hierna was het op naar William's Gateway, waar ik voor het eerst solo heen zou gaan (hier heb ik tenslotte mijn Endorsement voor). Gateway lag ongeveer 8 mijl ten westen van mij, zo'n zes minuten vliegen. Ik deed mijn voorbereidingen, vertelde de toren op 124.75 dat ik enkele Touch-and-Go's wilde maken en ik kon mij klaarmaken om deze te doen op runway 30 Right. Ik wist dat het veld ergens voor mij moest liggen, maar zag het niet door de combinatie van de laagstaande zon en het slechte zicht in verband met het stof. We zitten hier tenslotte niet voor niets in de woestijn. Gelukkig kwam ik op intuïtie en ervaring netjes uit op Right Base runway 30 Right, waar ik enkele Touch-and-Go's ging maken. Naast mij was het een drukte van jewelste qua opstijgende en dalende helikopters, vlak naast mij. Dat zag er wel heel cool uit.
Na enkele Touch-and-Go's vroeg ik een East Departure aan, waar ik in de Southeast nog twee steep turns draaide en daarop vertrok richting Falcon Field, voor een Full Stop. Sven had een druk vluchtje gehad en was best tevreden. Alleen de Practiced Forced Landings kunnen een stuk beter.

De dag na mijn Solo was het weer een Dual, maar niet zomaar één. Deze Dual zou mijn eerste navigatievlucht worden.
Ik kreeg te horen dat ik naar Pinal Airpark mocht navigeren, een veldje zo'n 110km naar het zuiden. Dit veld wordt voornamelijk door Northwest Airlines gebruikt als 'tijdelijke' opslagplaats voor vliegtuigen. Aangezien het hier zo enorm droog is, hopen ze hier hun vliegtuigen te kunnen stallen zonder dat ze corroderen. Er staan dus ook enorm veel grote vliegtuigen daar langs de runway. Ook de Boeing Dreamlifter staat hier opgeslagen. Deze omgebouwde Boeing 747 heeft een enorme boggel achterop, waardoor hij onderdelen van de nieuwe Boeing 787 (de Dreamliner) kan vervoeren.
Ik moest hier dus mijn planning heenmaken. Rechtstreekt vliegen mag (en kan in dit geval) niet. Het gaat er om dat je via bepaalde herkenbare punten op zowel de kaart als vanuit de lucht gaat navigeren naar je bestemming. Tussen deze punten trek je lijnen op de kaart, markeert dingen die van belang zijn en hoge obstakels krijgen een rood cirkeltje. Met een prestatiediagram reken je uit hoe snel je gaat vliegen en met de voorspelde wind kan je verder plannen. Je rekent hier dingen uit als koers, benodigde tijd, windcorrectie, de lucht- en grondsnelheid (vanwege de wind), benodigde hoeveelheid brandstof en meer. Voor deze eerste vlucht ben ik hier heel wat uren mee bezig geweest. Het is veel rekenwerk en je moet met veel dingen tegelijk rekening houden. Aangezien we eenmaal hier een briefing over hebben gehad en niet echt geoefend hebben, is het ook veel vallen en opstaan. Des te leuker als je planning eindelijk af is.
De vlucht richting Pinal duurde 40 minuten. Tijdens de vlucht ben je telkens aan het opletten op je nog op de juiste koers zit, kijk je naar buiten voor herkenningspunten, voert je checklisten uit en geeft voor iedere nieuwe 'leg' een briefing. Uiteindelijk kwam ik mooi op mijn bestemming terecht, waar wij een Touch-and-Go maakte, met daarna een Full Stop - Taxi Back, waarbij wij langs alle grote kisten, inclusief de Dreamlifter, taxiede. Daarop stegen wij weer op richting het westen, waar wij naar 4500' klommen. In de klim trok mijn instructeur het gas dicht, waarbij ik een geforceerde landing moest oefenen. Dit ging niet helemaal lekker, dus daar ga ik de komende solo's nog wat meer aandacht aanbesteden. Het is wel heel vet om net te doen dat je motor uitvalt en zo ergens al glijdend precies op je punt aan moet komen. Vlak boven een of andere akker ging ik in de go-around om tussen Picacho Mountain en de New Man's Peak door te klimmen naar 4500'. De zon stond al redelijk laag en dit gaf een erg mooi uitzicht, toen wij tussen de bergtoppen vlogen. Op dat moment moest ik aan later denken, wat een mooi beroep wordt dit toch. Betere uitzichten krijg je niet!


Ik vloog naar het startpunt van mijn navigatie terug naar Falcon Field, waarbij Mr. Vascak mij vlak na dit punt liet 'diverten'. Hierbij moet je vanaf je punt naar een vliegveld vliegen. Hierbij moet je je huidige positie op de kaart, de te vliegen koers, de duur en de benodigde brandstof bepalen. Dit brief je aan de instructeur, je vliegt je nieuwe planning en voert alle procedures uit om bij dit vliegveld te komen. Het vliegveld waar wij heengingen was Casa Grande, waar wij twee Touch-and-Go's hebben gemaakt. Daarna moest ik ons naar Coolidge brengen, wat er op neerkwam dat ik wederom mijn positie moest bepalen en Coolidge moest weten te vinden. Na op Coolidge twee Touch-and-Go's te hebben gemaakt, kreeg ik wederom een diversion naar Rittenhouse. Deze ging prima en daarna zijn wij direct doorgevlogen naar Falcon Field.
Een erg interessante vlucht, waarbij ik weer veel geleerd heb. Wij zijn twee uur en drie kwartier onderweg geweest, waarna ik ook wel uitgeput was. Dit kwam ook, omdat ik weinig gegeten en gedronken heb. Dan ga je het wel merken! Bij het debriefen kreeg ik veel complimenten van Mr. Vascak. Aangezien ik een tijd niet met hem gevlogen had, kon hij zien dat ik erg veel progressie had gemaakt, wat hem erg goed deed. Tijdens de vlucht werd er wel veel op mij afgezeken, maar dit komt omdat hij je gewoon dingen wil leren. Niet leuk natuurlijk, maar ik heb wel weer veel geleerd. Ieder zijn eigen manier...

Met dit navigeren kom je steeds op verschillende plekken die toch, ondanks deze woestenij, mooi en divers zijn. Op één van de droogste en heetste plekken op aarde valt toch nog wel veel mooie natuur te zien. In ons appartement hangt een enorme kaart van dit gebied. Hierop zet ieder zijn eigen punaise met op welk vliegveld hij allemaal geweest is (lees: een landing gemaakt heeft). Het is de bedoeling dat mijn witte punaises deze kaart eens flink witkleuren. Toch leuk om telkens nieuwe gebieden en vliegvelden aan te doen. Hier komen dan ook telkens mooie verhalen te boven. Gelukkig is er een bubbelbad waar verhalen en roddels de rondte gaan.

Ik kreeg op mijn vorige bericht nogal wat reacties over dat ik tijdens mijn steep turn ineens een ander vliegtuig voor mij zag opduiken. Dit moet uiteraard even rechtgezet worden om men gerust te stellen.
Ten eerste lijken vliegtuigen altijd veel dichterbij dan dat ze zijn. Als er een vliegtuig 500' onder je doorvliegt, lijkt het alsof jij vlak over hem heengaat, terwijl er zát ruimte over is. Ten tweede zal ik een beeld vormen bij de Southeast Practice Area. Relatief gezien (deze Area is veel groter) kan je het vergelijken met de Hoge Veluwe, waar ongeveer tien auto's rijden. De kans dat deze op elkaar inrijden is erg klein. Nu moet je daar ook nog hoogte bijdenken, wat de kans op fouten wel heel klein maakt. Als je je hoofd er gewoon goed bijhoudt en goed oplet, zal er niets gebeuren. Daarnaast maakt iedereen positierapporten, zodat je weet waar iedereen zich bevindt. Mijn Serengetibril, welke het contrast erg vergroot en ook nog eens op sterkte is, staat mij goed bij in deze tijden. Thuisfront, niets aan het handje dus!


Vandaag stond ik niet op het rooster, wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Even lekker chillen. Met een hele groep in het bubbelbad gebierd, waarna we zometeen gaan uit eten en daarna naar de bioscoop gaan. Morgen sta ik er dubbel op, voor mijn S20 en S21. Ik sta er gelijk op met Jasper en zometeen misschien ook nog met Gijs. Het plan is om de eerste vlucht uit te voeren (airwork e.d.), dan te landen op Gateway, daar met elkaar te lunchen, waarna we elk verder kunnen gaan met de tweede vlucht. Klinkt goed en erg gezellig. Daarnaast is het wel vet om ook een keer echt op een groot veld te stoppen, en dat nog solo. Ik heb er zin an!

D13, S14, D15, S16 en S17

De week is weer voorbij; natuurlijk is er gevlogen en uiteraard is er gecancelled. Hier het weekoverzicht.

Afgelopen dinsdag mocht ik mij weer melden op school, voor een dualvlucht om 09.00LT met Mr. Vascak, D13. Bij deze vlucht zou ik (eindelijk) weer het circuit uitgaan, richting de Practice Area om het zogenaamde airwork te doen. Ik maar hopen dat dit er allemaal nog inzat en goed zou gaan, aangezien ik bijna 3 weken het circuit niet uit ben geweest. Dit heb ik Mr. Vascak dan ook maar voor de vlucht even duidelijk gemaakt, zodat hij hier even rekening mee kon houden. Alle rituelen weer afgegaan en we konden deze keer taxiën naar Runway 22 Left (dezelfde baan als 4 Right, maar de andere kant op). De take-off gedaan, geklommen naar 500' AGL, een linkerbocht van ongeveer 150 graden gemaakt en doorgeklommen naar 3700' MSL, de standaard hoogte voor vertrekkende Sabena-kisten.
Nu was het koers richting de Southeast Practice Area, een groot gebied ten zuidoosten van Phoenix waar het vaak bombol zit met lesvliegtuigen. Ik kwam het gebied binnen bij Apache Landfill, een herkenbaar punt waarboven ik mijn positierapport deed. In deze area hebben we stalls, slow flight en steep turns gedaan. Hierna was het tijd om dit gebied te verlaten en richting William's Gateway Airport te gaan. Op runway 12 Right heb ik enkele Touch-and-Go's gemaakt, waarna wij het vliegveld weer verlieten via een East Departure, wederom richting de Practice Area. Hier hebben wij nog steep turns gedaan, die deze keer 60 graden bank angle bedroegen, in plaats van de lichtere variant van 45 graden bank angle. Dit vereist een stuk meer skills als timing en precisie, aangezien je gemakkelijk 100' kan verliezen. Doordat je het vliegtuig erg snel door een bocht heentrekt, trek je wel enkele G's. Mr. Vascak kan hier niet tegen en kreeg er hoofdpijn van, waarna hij zei dat ik deze maar moest oefenen met mijn solovluchten.
De ATIS van Falcon Field uitgeluisterd, checklisten gedaan, een crewbriefing gegeven en het was tijd om de Class Delta Airspace binnen te gaan. Hier kreeg ik mijn klaring om te landen op runway 4 Right via een 'right base'. Na deze Full Stop was deze vlucht klaar en kon ik voor mezelf gaan oefenen.
Bij de debriefing heb ik mijn zogenaamde 'endorsement' voor Gateway (ik mag hier dus solo ook heen) en een crosswindlimiet van 7 knopen gekregen (10 knopen is het maximum).

Die avond moest er nog wat aan mijn uiterlijk gebeuren. Aangezien ik solo ben gegaan, moet er volgens traditie een stuk van mijn haar af, ook wel millimeteren. Mijn haar was wel toch aan de lange kant aan het worden, dus dit was een prima timing. Scheelt geld en tijd bij de kapper. Daarnaast hoef ik nu mijn haar niet meer te doen of na te denken hoe ik het eens voor de dag ga komen, ik heb weinig keus. Prima!

De volgende dag zou ik mijn S14 mogen doen, je eerste solovlucht waar je ook echt buiten het circuit komt en er dus echt alleen op uit gaat. Helaas zat het weer niet mee en konden alle solovluchten die dag cancellen. De volgende dag opnieuw proberen, maar ook dat mocht niet baten. De crosswind was 7,5kts en mijn limiet is 7, dankuwel! Ik zag de bui al hangen, aangezien Mr. Vascak niet op zaterdag zou vliegen en ik dus op zijn vroegst mijn D15 pas op maandag zou hebben! Alsof we nog niet genoeg zijn uitgelopen.
Vrijdag stond ik om 14:40 ingepland op het rooster en de wind was prima! Dat niet alleen, de lucht was ook heerlijk stabiel. Alles voorbereid, de vlucht doorgenomen en een handtekening laten zetten door een instructeur 'on duty', die mij toestemming moet geven om solo weg te mogen gaan. Na deze controle en een handtekening rijker kon ik mijn missie beginnen. De kist preflighten, waarbij je nog beter oplet of het vliegtuig wel oké is, aangezien je alleen vliegt. Met een vertraging van twintig minuten kon ik vertrekken richting dezelfde Practice Area. Hierbij bleef ik in het noordelijke deel, waar ik slow flight, steep turns en stalls oefende. Daarnaast moet er natuurlijk aan de gebruikelijke checklisten, procedures, crewbriefings en R/T gehouden worden. Streng zijn op jezelf tijdens deze solovluchten is wel echt een must, anders heb je er weinig aan.
Daarnaast merk je heel erg dat je veel beter naar buiten kijkt en dan vooral op verkeer let. Je zit nu helemaal alleen en wilt niet dat er iets gebeurt. Netjes je positiecalls maken, goed luisteren naar de andere calls en een beeld vormen in je hoofd. Nu kan je dit nog zo precies mogelijk doen, opletten moet echt. Zo zag ik ineens een andere Archer recht voor me opduiken, terwijl ik in een steep turn zat. Nog harder draaien kan niet en ik schrok me letterlijk de pleuris. Er zat nog genoeg ruimte tussen en ook het andere vliegtuig was bezig met uitwijken, maar toch moet je dit soort dingen minimaliseren. Ik heb mijn positiecalls keurig gemaakt en gevraagd wat zijn positie en intenties waren, waarop ik geen antwoord kreeg. Na mijn derde keer vragen wat zijn intenties waren, kreeg ik "look out next time" te horen, wat mij er toe liet besluiten om hier maar weg te gaan. Ik zocht een rustiger gedeelte op en zorgde dat ik uit zijn buurt bleef, wat mij een stuk veiliger leek.
Nadat ik klaar was met het zogenaamde airwork, zette ik koers naar Falcon Field, waar ik enkele Touch-and-Go's maakte. De eerste landing was een 'normal', die echt gewoon heerlijk ging. Dat geeft een goed gevoel! De volgende 'normal' ging ook erg netjes. Daarna ben ik doorgegaan met de flapless, waarbij ik bij de eerste poging in de go-around ben gegaan, aangezien ik te lang aan het flaren was en de kist gewoon niet wilde zakken. De tweede flapless ging prima, waarna ik afsloot met een full stop - glide in. Deze laatste was een beetje hard, maar nog te doen. Terug naar de parking en deze vlucht was voorbij.
Het solovliegen bevalt mij prima! Je kan doen wat jezelf wilt, hebt niemand die op je zit te letten of te zeuren en het is goed voor aspecten als leiderschap, zelfstandigheid en zelfkritiek. Laat maar komen die solo's!

Nu zou ik dus vast komen te zitten in het weekend, aangezien Mr. Vascak niet zou vliegen. Tot mijn verbazing stond ik echter wel op het rooster voor zaterdag, voor mijn D15 met Mr. Tell. Aangezien deze man weinig leerlingen heeft, doet hij ook vluchten met anderen, prima dus. Ik kon de volgende dag toch vliegen en een beetje inhalen.
De volgende dag om 9 uur op school verschenen en mijn vlucht voorbereid. Dit zou mijn tweede Cross-Country vlucht zijn, wat betekent dat je verder dan 25 mijl van je vertrekpunt komt. Na al mijn spullen klaar te hebben gemaakt ging ik briefen met Mr. Tell. Wij besloten om naar Coolidge te gaan, een ongecontroleerd veld in het zuiden. Op mijn kaart gekeken waar ik heen moest en hoe ik moest vliegen. Niet veel moeilijks, bijna rechtdoor richting het zuiden, langs een kanaal.
Op naar de kist, opgestegen en geklommen naar 3700', waarna wij via een East Departure met een IAS tussen de 110 en 120 knopen zuidwaarts vlogen. Het was erg stabiel, dus een kwestie van aftrimmen, het stuur loslaten en bijpraten met deze man.
15 Mijlen ten noorden van het veld het weer van een nabij gelegen veld opgehaald via de radio en de communicatie uitgeluisterd van Coolidge Traffic. Aangezien dit veld ongecontroleerd is, praten de piloten onderling op een specifiek kanaal, waar zij hun positie en intenties aangeven. Hieruit kon ik afleiden hoe het er aan toeging op dit veld en kon ik mijn initial call op 10 mijlen ten noorden maken. Ik zou de left-handed traffic pattern voor runway 17 ingaan via een 45-entry. Op dit veld hebben we enkele Touch-and Go's gemaakt, waarna wij Coolidge achter ons lieten liggen via een North Departure. Op volle snelheid zijn wij teruggegaan naar de Southeast Practice Area, waar wij oefeningen als steep turns, slow flight en stalls gingen doen
Mr. Tell is een aardige man die duidelijk uitlegt, interesse toont en ook kritisch is. Zo moeten wij het hebben! Omdat wij nog wat tijd over hadden, vroeg de man of ik nog wat wilde doen. Aangezien de steep turns van 60 graden bank angle nog helemaal niet goed gaan, hebben wij die nogmaals doorgenomen, waarna wij weer inbound gingen voor KFFZ, ook wel Falcon Field. Hier hebben wij verschillende landingen geoefend, waarna wij uiteraard met een Full Stop eindigden.
Mr. Tell vond mijn 'aircraft handling' erg goed en ook de landingen, waar ik totaal niet tevreden mee was, vond hij wel prima. Het airwork was ook prima, maar toch streven wij naar perfectie - wat nooit behaald wordt - om het nog beter te doen. Toch goed om complimenten te krijgen van een andere instructeur.

Ik zat nu lekker in het ritme van vliegen en wilde meer. Aangezien er nu drie solo's op het programma stonden, kon ik nog meer solo's in het weekend vliegen volgens eigen planning. Aangezien het toch wel een drukke vlucht van twee uur was, ik hoofdpijn had en snel mijn maag moest bijvullen, twijfelde ik nog. Na mijn vlucht afgehandeld te hebben op school, ben ik thuis wat gaan eten en heb ik een plons in het zwembad gemaakt. Ik voelde dat ik er weer klaar voor was en heb ik mijn uniform aangetrokken, waarna ik naar school vertrok.
Bij Dispatch heb ik om een kist gevraagd. Zij wezen bij de N965WG toe, waarna ik mijn vlucht kon voorbereiden. Dit gaat tegenwoorig gelukkig wel lekker snel. Nadat ik klaar was heb ik mij af laten tekenen bij Mr. Eggeling en was ik klaar om de lucht in te gaan. Het was al kwart over vier, om kwart voor zes zou de zon onder gaan en je moet voor zonsondergang terug zijn. Ik was nog niet weg en moest mijn kist nog checken, mijzelf installeren en de checklisten doornemen.
Bij de checklisten kwam ik erachter dat mijn Pitot Heat niet werkte. Dat zou mij toch niet overkomen! Ik kon ook geen andere kist meer pakken, aangezien ik al erg krap qua tijd zat. Bij het nalezen van de AOM kwam ik erachter dat je weg mag met een Inoperative Pitot Heat. Gelukkig dus!
Iets na half 5 ben ik vertrokken en ben ik richting de Southeast gegaan. Toen ik daar klaar was met mijn airwork, ben ik iets na kwart over 5 teruggegaan naar Falcon Field. De zon stond erg laag en het zou niet meer lang duren voordat deze helemaal ging verdwijnen. Ik kon dus niet al te lang meer in de lucht blijven. Aangezien runways 22 (zuidwest gericht) in gebruik waren en de zon in het westen ondergaat, had ik nagenoeg de zon recht in mijn bakkes bij de landingen. Dit maakte het er wel een goede oefening op. Ik heb enkele landingen gedaan en ben geëindigd met een Precision / Short Field Full Stop, oftewel: een precisielanding waarbij je harder remt dan normaal. Bij dit remmen ging het niet helemaal lekker. Ik remde iets te hard, waardoor mijn brakes blokkeerden en ik een stukje slipte. Aangezien dit bij het linker- en rechterwiel gelijk opging, had ik het in eerste instantie niet door, maar liet later de brakes los. Bij het terugtaxiën merkte ik dat ik zogenaamde 'flat spots' had gecreëerd op de banden, vergelijkbaar met de vierkante wielen bij de NS.
Met dit laatste was ik dus uiteraard helemaal niet tevreden, wat ook wel logisch is. De rest van de vlucht ging echter wel lekker fijn, op de landingen na. Ik heb aan maintenance doorgegeven dat ik de flat spots gecreëerd heb en dat de Pitot Heat niet werkt. Daarna weer mij administratie bijgewerkt, waarna de lange dag erop zat. Het was immers al na zessen en ik was al om 9 uur 's morgens op school begonnen.

De volgende dag werd ik al rond 7 uur 's morgens wakker, waarna ik besloot rustig aan te doen en om half 9 naar school te gaan. Inderdaad, Sven zou weer gaan vliegen en even vaart maken! Als ik S17 en S18 zou gaan doen, zou ik de volgende dag D19 hebben, een navigatievlucht waarvoor veel planning vereist is. Aangezien ik mijn S17 een stuk langer moest maken, doordat ik S16 eerder had afgebroken vanwege sunset, zou dat betekenen dat ik bijna 3,5 uur solo zou moeten vliegen én daarnaast nog een hele planning moest maken die - naar horen zeggen - 8 uur van je tijd in beslag kan nemen. Dit leek mij geen goed idee, waardoor ik besloot alleen S17 te doen, zodat ik tijd over had om te leren en te chillen.
Na alles snel doorgenomen en gedaan te hebben, ben ik om half 10 de lucht ingegaan, tezamen met de Archer 4149Y. Wederom richting de Southeast, waar de lucht heerlijk stabiel was, alleen het zicht wat minder, zo'n 4 à 5 mijl. Prima te doen en het zou deze keer niet zo druk zijn, aangezien het zondag is. Net binnen de area binnengekomen, begon ik met een slow flight, waarna ik koers zette naar Renaissance Festival, een herkenbaar punt vanuit de lucht. Hierboven heb ik steep turns gedraait en stalls gemaakt. Tussendoor twee keer een Practise Forced Landing uitgevoerd, die prima gingen. Erg cool om in de Middle of Nowhere zomaar je gas dicht te trekken op hoogte en te oefenen dat je een noodlanding moet maken. Zodra je geen power meer hebt, pitch je voor 76 knopen om zo ver in zo min mogelijk tijd te komen en kijk je waar je wilt landen. Je voert je 'Engine Failure in Flight'-Emergency Checklist uit het hoofd uit, Squawkt (simulated) 7700, doet een (simulated) Mayday-oproep en voert daarna de 'Forced Landing'-Emergency Checklist uit. Nu is het zaak om op je vooraf gesproken punt om te landen aan te komen. Natuurlijk land je niet echt, maar ga je boven de grond in de go-around. Het moeilijkste hieraan is dat je zweeft (je hebt geen power meer) en toch op je vooraf afgesproken punt moet komen. Toch een vet gevoel als dit weer lukt en het geeft sowieso wel een kick om dit soort dingen te oefenen, net zoals het andere airwork.... en dat solo!
Inbound naar Falcon Field, waar ik nog zeven Touch-and-Go's heb gemaakt, die ik zoals altijd afsluit met een Precision - Short Field combinatie. Daarna het gebruikelijke 'paperwork' gedaan en een zelfevaluatie over mijn vlucht heb gemaakt. Zo kan ik bijhouden wat goed en slecht gaat en waar ik eventueel aan moet werken.




Verder heb ik deze dag lekker aan het zwembad gelegen, waar ik tevens wat in de boeken heb gezeten voor de aankomende D24-check. Heerlijk gechillt en 's avonds een heerlijk Chow Mein-menu gehaald bij de Tasty Joe's, voor maar 6 Dollar! Prima dus. Nu lekker aan de Southern Comfort - Ginger Ale, omdat het kan. Ik mag morgen vroeg op om zeer waarschijnlijk mijn vlucht van kwart voor 7 's morgens te cancellen. Er zijn weer leuke winden voorspeld voor morgen...

"Student Pilot First Solo"

Als eerste heel erg bedankt voor alle leuke berichten die ik heb ontvangen. Supertjes! Leuk dat jullie de tijd nemen om mijn werkstukken te lezen en berichten te plaatsen. Zelfs een bericht vanuit Singapore, groeten terug vanaf de andere kant van de wereld!

Om 4 uur vanmorgen ging de wekker af. De dag waar ik lang op heb zitten wachten was aangebroken. Hetzelfde ochtendritueel werd weer halfslapend afgegaan: toilet, douchen, uniform aan, schoenen aan, deo, geurtje en het haar doen. Dat alles zo stil mogelijk, aangezien onze Tim nog in der dromenlanden zat. Toch was er iets anders deze morgen. Sinds tijden moest ik weer een stropdas om. Deze stropdas heeft na 9 maanden trouwe dienst tijdens de theorietijd hier alleen maar in de muffe inloopkast gehangen voor de solovlucht, met een back-up stropdas nog in de verpakking.
Er werd ontbeten, de weatherbriefing werd gemaakt en ik moest nog twee keer een Mass&Balance doen. Tussendoor werd er wat op het Internet rondgestruind en geMSNt. Om 5 uur naar de poort van The Springs gelopen, waarna het busje spoedig kwam. Hier tezamen met al wat Indiërs en Belgen ingepropt, inclusief de grote Jeppesen Flightbags. Op naar school!

Op school ingelogd, mijn voorbereidingen nog even doorgekeken, de kist gepreflight in het donker en de administratie voor deze solo even gereed gemaakt. Al het papierwerk moet namelijk wel kloppen voordat je solo mag, met de vele handtekeningen compleet. Ik had er zin in!
Iets na zessen kwam Mr. Vascak op school aan, waarna we gingen briefen. Het weer was meer dan prima en de lucht kon niet anders dan mooi stabiel zijn rond deze tijd. Hij heeft mijn pre-solotest nagekeken - deze test gaat over allerlei dingen m.b.t. procedures, het vliegen en het vliegtuig - waarna ik en hij er klaar voor waren. Sleutels pakken en op naar de kist. Het was al een week geleden dat ik met Mr. Vascak heb gevlogen, dus ik zou hem eens wat laten zien.

De vlucht ging zoals een alledaagse vlucht, alleen dan een stuk korter. Wij hebben 3 circuitjes gevlogen, met een touch and go, een 'full stop - taxi back' en een 'full stop - terminate'. Na de laatste landing taxiede ik terug naar de ramp, richting de hangaar van Sabena. Daar stonden de eerste klasgenoten al klaar, gewapend met camera's, videocamera's en scanners om met de toren mee te luisteren. Ik parkeerde het vliegtuig vlak naast hen en zette de motor uit. Vascak tekende enkele 'endorsements' (toestemmingen) en mijn medical. Hij stapte uit en liet mij alleen met mijn Archer. Helemaal alleen...



Daar ging ik dan, alle rituelen als checklisten af, maar dan zonder iemand die een oogje in het zeil hield. En dat voelde prima! Ik was klaar om weg te taxiën, terwijl het naast mij redelijk druk werd qua klasgenoten. Ook dat voelde prima! Klaar om me bij Ground aan te melden.

Sven: "Falcon Ground, Archer 4140W Student Pilot First Solo, Parked at the Sabena ramp, Ready to taxi with information Delta."
Ground: "Archer 40W, Taxi to the runup-area en advise when complete."
Sven: "Taxi to runup and will advise, Archer 40W."


Wegtaxiën, even zwaaien en mijn runup gedaan, waarna ik klaar was om naar Runway 4 Right te taxiën. Onderweg zag ik een hele stoet aan klasgenoten zich verspreiden over de ramp, om te kijken, te filmen en foto's te nemen. Fijnzo! Bij de 4R aangekomen, nam ik contact op met de toren op 124.60.

Sven: "Falcon Tower, Archer 4140W Student Pilot First Solo, Holding short at runway 4 Right for closed traffic, Full stop - taxi back."
Tower: "Archer 40W, Runway 4R, Cleared for take-off, Make right traffic."
Sven: "Runway 4R, Cleared for take-off, Right traffic."

Ik voerde snel - al taxiënd - mijn 2nd Part Before Take-off Checklist uit en keek of er geen verkeer aankwam. Oplijnen op de centerline, de Throttle vol naar voren en rollen maar. Kijken of ik genoeg power had en de 'rotation' uitvoeren op 60 knopen. Daar gingen we, voor het eerst alleen take-off. Hoe heftig voelde dat! Ik maakte mijn circuitje zoals altijd, deed mijn procedures, hield een crew-briefing (tegen mijzelf) en voerde de checklisten uit. Daarna kwam hetgeen wat ik altijd al had willen doen, alleen landen!

Take-off!

Het was een mooie morgen, met wat altocumulus hoog in de nog half paarsgekleurde lucht. De lucht was stabiel en op final kwam de wind bijna recht van voren. Afijn, ik was mooi uitgelijnd en voor mij lag waar ik moest zijn, Runway 4R. Ik daalde via de glideslope naar de runway, "500ft: Cleared" en "200ft: Runway Clear". Klaar om te landen! Met mijn snelheid op 70 knopen, flaps vol uit op 40 graden en een klein beetje power daalde ik richting de blokken op de baan. Vlak boven de baan de neus iets optrekken en zachtjes landen met de achterwielen, heerlijk! Een prima landing en Sven was tevreden. In plaats van gas geven en weer opstijgen, moet je bij je First Solo terugtaxiën en opnieuw take-off gaan. Hier gehoorzaamde ik maar aan en taxiede ik terug richting de Hold-shortline voor Runway 4R.

Approach met landing

Zo heb ik uiteindelijk drie take-offs en landingen gemaakt. Mijn eerste landing was erg netjes en zachtjes. Bij mijn tweede landing raakte ik zachtjes de grond, waarna ik weer iets opsteeg om weer te landen. Niet zoals het hoort, maar toch nog netjes en de landing was zacht. De laatste landing was meer dan prima en leek op een Soft Field landing.




Aangezien de laatste landing een Full stop - Terminate was, kon ik na het verlaten van de runway terugtaxiën naar de Sabena ramp. Naast mij zag ik alle klasgenoten naar de standplaats van mijn vliegtuig snellen. Eenmaal daar aangekomen zette ik de motor uit en handelde ik mijn checklisten af. Mike van Dispatch opgeroepen dat ik 'Back on the ramp' was, waarna inmiddels alle klasgenoten en Mr. Vascak de 40W omsingeld hadden. Ik stapte uit en kon een luid applaus in ontvangst nemen, yeah! Nu was het aan Mr. Vascak om mijn stropdas af te knippen, volgens het ritueel. Daarnaast mag je ook de grond niet meer raken, waardoor ik de felicitaties op de vleugel in ontvangst kon nemen, waarna men mijn Archer met mij erop in de parking duwde.

Ik werd richting de auto gedragen en ik de kofferbak gestopt. De klep ging dicht en een wilde rit richting The Springs volgde. Daar aangekomen moest ik wederom gedragen worden, richting het zwembad. Inderdaad, een frisse duik zou spoedig volgen! Aan de rand van het zwembad werd ik bovenhands - in uniform en al - in het water gegooid, waar ik in een sierlijke beweging in belandde. Ik herinnerde mijn eerste zwemles met kleding aan nog, alleen voelde dit een stuk prettiger. Volgens ritueelstandaarden heb ik een 'holding' rechtsom gezwommen, waarna ik met een bommetje in de Hot Tub belandde, waarvan de jetstreams op volle toeren draaiden om bubbels te blazen. Dit voelde heerlijk en relaxed!

Het 'vijveren'

Na genoeg genoten te hebben, ben ik naar huis gelopen/gedropen, waar ik mijn natte uniform uithing en een lekkere warme douche nam. De dag was nog vroeg, maar het was al een heerlijke! Een uurtje later ben ik via de Jamba Juice richting school gedaan om de benodigde papieren in te vullen en heb ik de rest van de dag besteed aan het verzamelen van filmpjes en foto's en het bekijken daarvan. Daarnaast gewoon heerlijk gerelaxed. Vanavond zijn wij nog uit eten geweest bij de Red Lobster, aangezien Gijs om dezelfde tijd als mijn solo zijn D11 check gehad en gehaald heeft. Gefeliciteerd Gijs! Bedankt voor het eten, hoewel je deze zelf niet kon betalen, aangezien jouw creditcard over zijn limiet heen zit...

... net als de mijne!

De komende tijd ga ik druk aan de slag met het filmmateriaal om de solofilm te maken. Het moet een mooie worden, dus dit kan even duren!

Vooruitgang!

Goedendag lezers. Het was wederom een zware en stressvolle week. Om een erg lang verhaal erg kort te houden, ik had gisteren uiteindelijk mijn Check.

Deze Check zou ik hebben met Mr. Sundby, de instructeur van Tim en Gijs. Het schijnt een vreemde kerel te zijn met rare ideeën. Ik zag de bui inderdaad al hangen...ik weer! Er zijn zoveel instructeurs en Sven krijgt een instructeur die door anderen als 'idioot' omschreven wordt, Fijn!
De dag van tevoren had ik mezelf goed voorbereid. Als eerste had ik in de morgen een vlucht met Mr. Wilson, tijdelijk een andere instructeur om een second opinion te krijgen. Deze vlucht ging heerlijk, gewoon heerlijk. De beste man heeft mij moed ingesproken en ik was stomverbaasd om te zien hoe het óók kon. Het was niet eens mijn eigen instructeur, maar deze man behandelde mij als zijn kind. Hij sloeg een arm om mij heen, zij dat ik het kon en dat ik zijn project zou worden, prima dus! De vlucht ging zoals gezegd ook echt heerlijk. Alles verliep soepel en tot en met de landing ging alles foutloos. Als ik mijn zogenaamde '200ft-callout' had gedaan, was het bijna perfect volgens de man... perfect bestaat niet. Toen ik voor het eerst mijn vliegtuig (zo stijlvol en smooth) aan de grond zette, bewoog de man zich naar mij toe en hing daar met zijn 250 pond aan mijn schouders. Inderdaad, deze man omhelsde mij omdat het zo goed ging. Dit terwijl ik nog take-off moest gaan (het was een touch and go), dus ik het vliegtuig nog in bedwang moest houden. Hoe heerlijk voelde dit! Hierop volgde de ene heerlijke landing na de andere, prima!
Na de vlucht had deze man er geen twijfel over dat ik gewoon prima kon vliegen. Dit heeft hij dan ook aan de Training Manager verteld, wat mij nog meer goed deed, aangezien Mr. Wilson ook wel wat aanzien heeft hier. Ik was (weer) klaar voor mijn Check en ik had er zin in!
In de middag - voor de zoveelste keer - lopen leren, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn op mijn check. Ik zou en moest deze halen!

De volgende dag zou ik om 11.00LT met Mr. Sundby dan mijn Check hebben. Redelijk goede tijd: ik kon 'uitslapen' en het zou nog niet heel erg turbulent zijn. De gedachte aan de instructeur maakte me er dan niet vrolijker op, maar ik probeerde mijn gedachten zoveel mogelijk bij de fijne vlucht van de dag ervoor te houden. Thuis mijn Mass&Balance en mijn Weatherbriefing gemaakt en op naar school. Daar nog even de laatste dingen doorgenomen en de nodige voorbereidingen getroffen, nu was het wachten op Mr. Sundby. Deze kwam op tijd terug van zijn vlucht met Gijs, waarna ik met hem ging briefen. Een aardige man die wel vreemd overkwam. Het kwam erop neer dat we alles gingen doen volgens de check, aangezien dit een volledige recheck was. Dit hield in dat ik bijvoorbeeld ook buiten het circuit moest gaan en daar dan weer een Practice Forced Landing moest laten zien. Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in, want ik wilde gewoon laten zien dat ik goed kon landen en de rest was eerder al meer dan prima bevonden.
Deze man keek niet eens naar mijn Mass&Balance en Weatherbriefing én ik kreeg geen oral (mondelinge toets over van alles en nog wat). Ik ging de kist preflighten, hij ging Gijs debriefen en daarna waren we klaar om te gaan. Hetzelfde verhaal als altijd volgde: crewbriefing, checklisten, runup, taxiën en de toren oproepen. Via runway 4R opgestegen om in het circuit te blijven voor runway 4L. Ik heb mijn landingen gedaan en deze man begon nog wat raar commentaar te leveren. Zo zou ik mijn circuitjes te wijd maken (ik was prima!) en waren mijn landingen te 'flat'. Toen ik mijn circuitjes wijder ging maken, haalde ik de runway niet toen ik via de Glide-In zou landen. Hierbij trek je op downwind je gas dicht en zweef je richting de runway. De toren vroeg bij het volgende rondje of ik dichterbij wilde blijven. Dankuwel toren!
Mijn landingen waren ook te flat? Ik vond het geen perfecte landingen en was er zelf niet tevreden mee nee, maar te flat? Het kon inderdaad mooier, maar flat? We hadden nog niet alles gedaan en we zouden een full stop maken. Waren we al klaar dan? Daar kwam bij dat hij de laatste landing ging doen, om het voor te doen. Ik zag de bui al hangen, ik was gezakt. Maar het ging toch prima? Om er het beste van te maken, wilde ik nóg een landing doen, wat hij prima vond.


Zijn beurt om de landing te laten zien. Bij het flaren gaat het er dus om dat je vlak boven de baan je neus rechttrekt, zodat je ongeveer 1 meter boven de baan zweeft. Aangezien je geen gas meer geeft, zal je steeds iets dalen, waarbij je de neus weer iets omhoog trekt. Zo blijf je nagenoeg op dezelfde hoogte, rem je af en zal eerst je main gear de grond (zachtjes) raken.
Hij kwam aan via de glideslope en trok vlak boven de baan zijn neus omhoog. Dit deed hij echter iets teveel, waardoor hij weer begon te stijgen (dit wordt 'balloonen' genoemd). Aangezien er geen gas meer openstaat, rem je zo snel af, waardoor je als het ware uit de lucht valt. Dit gebeurde dan dus ook en de man landde best wel hard op de baan. Hij landde op zijn achterwielen en inderdaad niet flat, maar daar is ook alles mee gezegd. Moest ik zo landen!? Een slechte landing kan gebeuren, maar als je daarna nog zegt dat het goed gaat en dat het zo moet, pff!
De laatste landing heb ik op mijn eigen manier gemaakt. Netjes zacht en de neus iets minder omhoog om het balloonen tegen te gaan. Ook wel 'flat' genoemd door Mr. Sundby. Flat landen houdt in dat je op de drie wielen tegelijk landt, wat mij niet overkomen is.

Ik heb alles netjes proberen af te maken en toen we stil stonden gelijk gevraagd of ik het gehaald had. "No, no, noo......you did allright". Lekker tegenstrijdig, maar ik had het dus gehaald? Ik was er nog niet zo zeker van, aangezien ik de man maar apart vond. Toch had ik echt wel goed gevlogen, al vond ik het onder mijn eigen standaard. Bij de debriefing bleek dat ik het gehaald had,... eindelijk, EIN-DE-LIJK. Met een heerlijk vrij gevoel ben ik het weekend ingegaan, heb ik mijn instructeur gebeld en heb ik Mr. Wilson een dankmailtje gestuurd.
Die avond zijn wij uit eten gegaan bij Anzio's Landing. Een redelijk chique restaurant, aan de runway van Falcon Field, waar je ook met je vliegtuig of helikopter kan parkeren! Prima eten gehad en diezelfde avond zouden Tim's moeder, tante en zusje Marjolein komen. Erg gezellig en leuk om die mensen hier te hebben.

Nu wordt er vooral gechillt en wordt het tijd om morgen solo te gaan. Hier heb ik enorm veel zin in en ik kijk er dan ook erg naar uit. Eindelijk gaat het dan gebeuren, zonder die instructeur naast je. Dat moet wel een opluchting zijn en een enorme kick geven!
Morgen horen jullie hier meer over en zal ik mijn verhaal afmaken. De tijd dat ik vlieg is al bekend, 's morgens om half 7. Een prima tijd. Jammer voor de rest, want die moeten ook allemaal vroeg hun nest uit om te kijken! De echte die-hards die mij via de radio live willen horen tijdens mijn solo, dat kan.
Hier de uitleg:

Open Internet Explorer (andere browsers werken waarschijnlijk niet)
Ga naar http://www.squawkvfr.com
Klik links op 'Falcon Field Airport'
Klik rechtsonder op de radio

Hier zul je mij kunnen horen. Vanaf ongeveer 7 uur lokale tijd, dus 16.00 Nederlandse tijd ben ik te horen, dit kan uitlopen. Als je mijn stem niet herkent, ik zit in de Archer 4140W, ook wel Archer 40W genoemd en zal soms de term 'Student First Solo' gebruiken.
Jammer aan deze website is dat de helft van de transmissies wegvalt.

Neonstad Las Vegas!

We zitten hier al langer dan een maand en zijn nog niet erg ver van ons 'The Springs' gekomen. Hooguit ergens shoppen of mensen van het vliegveld afhalen. Aangezien bijna alles hetzelfde lijkt, heb je al helemaal niet het gevoel dat je 'reist'. Tijd dus om naar een ander stuk van de woestijn te dwalen, .... op naar Las Vegas!

Zaterdagmorgen moesten er eerst als een gek vluchten worden gecancelled. Er kon niet gevlogen worden, aangezien de wind te sterk was. Op zich prima, konden wij even weg uit Arizona. 's Morgens vroeg boodschappen gedaan bij de Walmart. Er werd veel eten en snoep gehaald met vele liters, of beter gezegd gallons, water voor onderweg. Aangezien we hier 'in the middle of the f*cking dessert' zitten, is dit zeker geen overbodige luxe. Boekje mee, kaart erbij, een extra t-shirt en dichte schoenen in de tas en 'doei' zeggen tegen Phoenix, weg waren we! Met twee auto's zijn wij met z'n zessen vertokken: Roy, Jasper, Eelco, Gijs, Tim en ik.


Via Interstate 10 door Phoenix gereden, de 101-loop op en via Route 60 het miljoenengebied verlaten. Daar voor ons lag heel wat kuub zand, rots en zand. Vooral veel zand. De ene statute mijl vloog voorbij, waarop de volgende volgde. We zaten vol energie en de tijd ging snel voorbij. Ik heb nog nooit een weg gezien die zo recht en lang is en als je recht voor je kijkt kan zien waar je over een half uur of drie kwartier pas bent! Leuk om mee te maken en de mooie rotsformaties voorbij te zien schieten. Onderweg kwamen we nog wat kleine dorpjes tegen, vele trailers in 'the middle of really nowhere' en volgde cactus na cactus. Vraag: wie wil hier nou wonen? Wij hebben ook geen idee.

Onderweg door de woestenij. Op het onderste plaatje is aan de linkerkant een nog niet ver ontwikkelde 'Dust Devil' te zien. Een soort tornado van stof, die je hier dagelijks ziet, mits de lucht instabiel is.

Na heel wat mijlen brandstof te hebben verspild, kwamen we bij het een sightseeing point die we mooi mee konden pakken: de Hoover Dam. Een enorme constructie, waarbij ze ook niet op een tonnetje beton meer of minder hebben gekeken. De dam is werkelijk enorm en bovenlangs is het versierd met vele stroomkabels. Jazeker, de dam heeft ook nog nut: het wekt stroom op. Daarnaast móet je er wel overheen rijden, wil je in de staat Nevada komen. Files gegarandeerd.

De afgrond van de Hoover Dam en de brug over de Hoover Dam in aanbouw (ook op Discovery Channel te zien)

Toen de fotoshoot af was gelopen zijn we verder gegaan. Na een kleine 30 mijl gingen we een heuvel over, waar voor ons ineens in de woeste woestijn een enorme stad lag. Dan denk je toch: wiens idee was het om hier ooit te beginnen met zijn huisje?


Het uitzicht was super en tussen al het zand lag daar die immense stad, uitgestrekt en wel met in het midden volgroeid met wolkenkrabbers: The Strip. De afslag 'Las Vegas Boulevard' genomen, welke je zo de zogenaamde 'The Strip' binnenleidt, het stukje Las Vegas Blvd. waar alle casino's aanzitten. Ons hotel zat helemaal aan de zuidkant van deze straat, terwijl wij aan de noordkant deze weg opgingen. Ik ben Utrecht gewend, maar dít reed echt niet door. Een achtbaansweg vol met de meest grote en luxe auto's voerde je langs alle casino's en stoplichten. De limo's zoals wij die kennen rijden hier niet en een Hummer is geen Hummer; het is een Limohummer. Groot, groter grootst. Eigenlijk helemaal niet erg dat we telkens stil stonden, wij kwamen ogen tekort om alles te bekijken: de hordes mensen, de meest luxueuze auto's en de enorme gebouwen met de aankleding daarvan. Toch kwam alles bekend voor. Zijn we hier eerder geweest? Inderdaad, het lijkt net een film!


Uiteindelijk lag daar links van ons het hotel/casino/winkelcentrum/parkeergarage/eetboulevard waar wij moesten zijn, 'Planet Hollywood'. Via de achterkant naar binnen gereden richting de Valet Parking, waarbij jij uitstapt en de auto wordt weggebracht. Er stonden hier alleen zoveel auto's voor in de rij, dat wij puur Hollands onze eigen auto gingen parkeren. Plekje gevonden in de saaie en grote parkeergarage en naar binnen gelopen. Hier liepen we opeens in een grote Shopping Mall die niet zielig aangekleed was. Glas, marmer, luxueuze shops, bling-bling, een nagemaakte straat compleet met 'lucht', waardoor het écht leek of je buiten liep, etc.. Eerst moesten we helemaal naar de voorkant lopen via de Shopping Mall, het casino naar binnen, daar achterin een roltrap vinden en naar de receptie toe. Inderdaad, dit was volgens mij puur op Valet Parking gericht en zijn er weinig gekken die dat hele 'end' lopen.
In deze Mall nog snel de H&M binnengelopen om een vest te kopen, want wat was het koud hier in de woestijn! Niet normaal.

De aankleding van de Shopping Mall van Planet Hollywood

Bij de incheckbalie hebben wij onze pasjes gekregen om de kamer binnen te komen, waarna wij de lift pakten die ons naar de 24e verdieping schoot, dat ging snel! Oren klaren en de kamer opzoeken. Elke verdieping ziet er hier precies hetzelfde uit en op elke verdieping raak je weer je oriëntatie kwijt, aangezien alles hetzelfde is. Wij waren nog nuchter en hadden er al moeite mee. Op die ene avond zijn wij vaker het verkeerde gangpad of richting ingelopen dan de goede.
Uiteindelijk de kamers gevonden die vlak naast elkaar lagen en even de kamer bekeken, die was prima! Twee Queensize bedden per kamer, erg veel ruimte, netjes aangekleed, een grote badkamer met een enorme spiegel, een groot breed plasma-televisiescherm.... en wij hadden het goedkoopste van het goedkoopste! Nevermind, snel iets nettere kleding aangedaan en wat eten naar binnen gepropt, aangezien we over een kwartier bij een show aanwezig moesten zijn waar wij kaartjes voor hadden gekocht. Ze hadden blijkbaar in ons enorme complex nog een gaatje over om een compleet theater in te proppen.
Waar het hier in Vegas om draait, is het zoveel mogelijk mensen trekken. Hier wordt werkelijk alles voor uit de kast getrokken, zoals een enorme fonteinenshow (het Bellagio) voor je casino, een achtbaan door je casino, een enorme toren op je casino (The Stratosphere), een oerwoud in je casino, een dolfijnenbasin bij je casino, etc... Daar hoort natuurlijk ook de meest extravagante show bij, dus elk casino probeert de beste artiesten en shows naar binnen te halen. Zo gingen wij naar STOMP met de show 'STOMP OUT LOUD'. 80 Dollar per persoon lichter gingen wij naar binnen, waar wij mooi in het midden zaten voor de show, prima dus!
STOMP bestaat uit een groep mensen die met allerlei materialen muziek maken, zonder speakers, versterkers of iets dergelijks. Hier zit een hele show aan vast met goede humor, waarbij de performers op de meest vreemde en uitbundige manier echt hele lekkere krachtige muziek maken. Het is moeilijk om te beschrijven hoe het eraan toegaat, maar het was zeker vet en wát een muziek kwam daar van af zeg!

Zie YouTube voor een voorbeeld van STOMP: http://www.youtube.com/watch?v=n-_mUAhzhkg&feature=related


Na de show was het gelijk als een malle door om de rest te zien, Vegas himself! De avond was gevallen en Vegas komt (nog meer) tot leven. Eerst nog even bij de 'Blondies' uit eten geweest, waar wij in heerlijke loungestoelen ons eten opgediend kregen. Wegdommelen kon prima hier, maar daar was geen tijd voor, er viel nog veel te zien! De rekening betaald en op naar The Strip. Buiten gekomen werden we omgeven door lichtjes, vele lichtjes. De nodige foto's werden figuurlijk geschoten en daar begon onze wandeling door de Amerikaanse lichtstad. Wij zijn begonnen bij het Bellagio, wat schuin tegenover ons hotel lag. Het Bellagio staat vooral bekend om zijn fonteinshow, die ook groots is. Voor het Bellagio ligt een vijver vol met buizen en pompen die elk kwartier telkens een verschillende show op verschillende muziek verzorgen. Wij hebben drie shows aanschouwd, waarna wij het Bellagio zelf in zijn gegaan. Leuk om op de plek te lopen waar bijvoorbeeld ook de film Ocean's Eleven grootendeels afspeelde. Overal knipperen lichtjes, hoor je plingelende geluiden van de geldmachines en hoor je mensen roepen en juichen. Wat een leven heerst er daar zeg. Zo zijn wij nog veel meer casino's afgelopen. Van binnen lijken ze allemaal op elkaar: groot, veel gokmachines, dezelfde geluiden en je verdwaald wederom gemakkelijk. De één heeft net een ander thema dan de ander, de buitenkanten verschillen heel erg en elk casino heeft weer wat aparts om mensen te trekken. Kortom, in ieder geval genoeg bekijks.
De avond op deze manier gevuld met het bekijken van onder andere The Stratosphere, The Venetian, Bellagio, Mirage en de Caesars Palace. De hele strip 's nachts nogmaals afgereden, zodat we in ieder geval elk casino van buiten gezien hebben (denk aan New York New York, MGM Grand, Excalibur, Trump, Treasure Island, Paris, Circus Circus, etc...). Als je dit alles hebt gezien, besef je wel dat die standbyknop gewoon aan kan blijven staan. Wat heeft die energiebesparing zo nog voor nut? Gelukkig voor hen is daar de Hoover Dam nog.

Een 'streetview' met daaronder New York, New York. Het onderste plaatje kan bekend voorkomen. Hier speelde Ocean's Eleven af, het Bellagio.

Mijn poten waren kapot en ik kon ook wel wat slaap gebruiken. De twee Red Bulls waren aan het uitwerken en het bed riep. Wat sliepen die bedden daar toch heerlijk! 's Morgens vroeg wakker gebeld of wij naar de solo van Rufus konden. Nee dat kon niet, wij zaten 'way up north'. In de Shopping Mall zijn wij wezen ontbijten, waarna wij naar The Stratosphere gingen, de toren die op het gelijknamige casino staat.
Wij kochten een ticket voor de toren, plus twee rides op een attractie. Op naar de toren, waar wij in de rij moesten staan voor de controle met metaaldetector. Straks heeft er een of andere gek een kettingzaag bij zich om die toren om te zagen. Je kon trouwens 10 Dollar betalen om voorin de rij te mogen staan, hoe bizar, hoe Amerikaans. Een foto laten maken - die na afloop tegen een goede vergoeding af te halen viel - en de dubbeldekker lift ingestapt. Deze schoot ons richting de top van de toren, waar je een enorm mooi uitzicht had over Las Vegas en zo dus ook The Strip. Hier wat rondgewandeld, waarna wij onze twee attractietickets maar uit gingen besteden. Er staan drie attracties boven op deze toren. Als eerste een mini-achtbaan die je een paar keer van de rand 'gooit' - de X-Scream - met daarnaast een centrifuge die je over de rand voert, waar je boven een enorme afgrond rondjes draait. Daarnaast staat er helemaal op de top van de toren een Space Shot. Wij zijn in de X-Scream en de tweede, de Insanity, gegaan. Toen we hier ook ons geld uit hadden besteed liepen we terug naar de auto, werd er getankt en kon de lange terugtocht beginnen.

Ik heb van het begin niet heel veel meegekregen, aangezien ik probeerde te slapen. Bij de Hoover Dam hebben we nog een klein uurtje in de file gestaan. Vandáár dat ze er dus een brug overheen aan het bouwen zijn! Onderweg nog een erg mooie zonsondergang in The Middle of Nowhere meegemaakt, welke een mooie afsluiting was van dit prachtige weekend.


Nog wat enkele foto's voor de liefhebber:

Het Bellagio

De mens moet vermaakt worden

Binnenin de Venetian

Gokken tegen de computer

Op The Stratosphere