D06 en D07, als een gek!

Hallo daar mensen, eindelijk weekend! En we gaan als een malle. Gisteren het goede nieuws gekregen dat onze instructeur ook op zaterdag moet vliegen, aangezien hij vakantiedagen moet maken om met de kerst naar Slowakije (zijn thuis) te gaan. De instructeurs worden inderdaad overal van aangesleept!

Gisteren, vrijdag, heb ik dus beurtje D06 gehad. Wederom een record qua vliegtijd (08:05LT) en ik mocht als eerst vliegen. Alles voorbereiden en op voor een departure richting de Northeast Practise Area, welke in de bergen ligt. Het was 's morgens vroeg 8 uur, met de zon laag en de morgendauw nog in de lucht. Dit maakte het tot een vlucht met een dromerig rozig uitzicht. De wind was 'calm' en het was nog onturbulent., rustig dus! Deze vlucht bestond uit het manoeuvreren over de grond (vanuit de lucht), verschillende soorten stalls maken en circuitjes vliegen. Het ging echt erg lekker en soepel. Netjes voorbereid en ook de landingen waren weer netjes, top dus.
Eelco was nu degene die na mij vloog. Wederom op naar het gebergte met uitzicht over onder andere de Four Peaks, Donkey's Dick, Saguaro Lake en Sycamore Creek. Bij dit soort area's is geen controller aanwezig die het verkeer leidt, dus geeft men op een bepaalde frequentie positierapporten aan elkaar. Rond ons vliegveld is het namelijk erg druk qua vliegverkeer. Er zitten veel verschillende vliegvelden in de buurt en je moet rekening houden met grote jets, véle kleine lesvliegtuigen, helikopters en military aircraft. In de practice area's kan het soms uitpuilen van de lesvliegtuigen, die allemaal airwork zoals stalls en dergelijke doen. Iedereen maakt zichzelf herkenbaar - behalve de Indiërs - door middel van radio-oproepen.
Eelco had traffic in de buurt (wat absoluut niet zeldzaam is) en moest even wachten voordat hij veilig door kon vliegen. De instructeur was in een erg goede bui na veel dollen en verhalen, dat hij zin had in wat anders. Hij liet eerst een zogenaamde 'Leaf Stall' zien. Hierbij laat je het vliegtuig stallen en bij het herstel laat je hem weer stallen. Dat doe je een paar keer achter elkaar, waardoor het vliegtuig als een blaadje (leaf) naar beneden valt. Dit voelt lekker in je maag en ziet er wel grappig uit. Onze achtbaanrit ging verder, met 'zero-g', oftewel geen g-krachten. Je herkent dit principe wel van de paraboolvluchten die astronauten doen, om te zweven in een vliegtuig. Dit was erg vergelijkbaar en wij hebben twee van deze 'parabolen' gevlogen. Pennen, kaarten en waterflesjes vlogen in het rond, wat er echt erg vet en hilarisch uit zag. Daarnaast voelde het natuurlijk ook apart voor jezelf. Na de zero-g lagen de spullen overal en nergens in het vliegtuig, ergens tussen, onder de stoelen of helemaal achterin het (kleine) ruim. Een erg leuke ervaring! Daarna heeft Eelco hetzelfde vluchtje gehad als ik en back to base, Falcon Field. Een fijne dag die echt lekker liep.

Weekend? Nee hoor! Er wordt nu dus ook op zaterdag gevlogen. Eelco kon om 6 uur beginnen, waarna ik zou volgen. Zo vroeg zijn wij nog nooit. Om half 4 de wekker gezet en om kwart voor 5 zaten we op school voor het plannen en preflighten. Het checken van de kist moest zelfs nog met de zaklamp gebeuren, aangezien het om half 6 nog compleet donker was. De mannen van Tango One gebeld of de fuel voor de 1WG 'to the tops' gevuld kon worden, wat uiteindelijk ook altijd veel langer duurt dan je verwacht. Die mensen zullen wel onder invloed zijn van de fueldampen of iets dergelijks.

Iets voor zessen, de zon komt net op en onze kist is bijna ready-to-go...

...aangezien we nog steeds op Tango One aan het wachten waren.

Met zonsopkomst vertrokken en in het circuit voor 'closed traffic' gebleven. Inderdaad, vandaag zouden wij alleen maar (verschillende soorten) landingen doen. De meeste landingen waren normaal, maar we kregen ook les in een 'glide-in', 'flapless landing' en de 'go-around'. Bij een glide-in draai je al erg snel naar de baan en geef je geen gas, zodat je naar de baan glijdt. Een flapless landing houdt in dat je landt zonder flaps, waarbij de snelheid van de landing een stukje hoger ligt en de eigenschappen van de landing ook weer iets anders zijn. De go-around is het principe dat je je landing af moet breken door vol gas te geven. Dit kan bijvoorbeeld komen doordat je het niet gaat halen of dat er verkeer op de baan is.
Eelco's circuitjes waren erg netjes en zo ook zijn approach. Alleen aan zijn landing (het laatste gedeelte boven de baan tot op de baan) moet nog gewerkt worden. Het moeilijkste van de landing is het zogenaamde flaren. Bij de approach richt je de hele tijd op de landingsbaan, tot je denkt dat je bijna de landingsbaan invliegt (in het begin wil je veel te vroeg optrekken). Boven de baan trek je de neus omhoog tot de horizon, trek je het gas geheel dicht en trek je je neus steeds iets verder op. Het is dan de bedoeling dat de kont van het vliegtuig langzaam zakt en de achterwielen de baan redelijk zachtjes raken. Dit lijkt veel moeilijker dan het is. Zo heb je last van het zogenaamde grondeffect, een soort luchtlaag boven de grond waarop het vliegtuig blijft hangen of stuiteren. Daarnaast kan je last hebben van turbulentie en/of wind.

Mijn vlucht ging redelijk, ik was niet heel erg tevreden. De circuitjes waren best wel slordig en gingen niet zoals ik ze van mezelf gewend ben. De verschillende soorten landingen gingen mij goed af. Het uitlijnen voor de baan (op de 'glideslope') was netjes en ook het zogenaamde flaren ging vaak wel lekker. Er zat één hele lekkere landing bij die gewoon bijna perfect was, heerlijk! Ook de communicatie met de toren ging lekker en vlot. De twee circuitjes - wij hebben twee runways op Falcon Field - zaten erg vol met (les)vliegtuigen, dus het was zaak om goed te luisteren naar de toren en uit te kijken voor traffic.
Enkele keren moest ik rare manoeuvres uitvoeren als een 360-graden bocht voor ruimte tussen het verkeer, een go-around door traffic op de baan, een extended downwind, omdat er veel verkeer op final voor de runway zat en een 180-graden bocht om te keren. Dit laatste gebeurt als de runways om worden gewisseld vanwege de wind. Iedereen in het circuit (en dat waren nogal wat vliegtuigen) moet dan om de beurt omkeren om het circuit in de andere richting voor dezelfde baan te vliegen. Zo is de baan 4L hetzelfde als baan 22R, alleen dan in omgekeerde richting. De nummers staan voor de magnetische koers van de baan. Runway 4L is dus de linkerbaan die koers 040 graden heeft.
Een drukke vlucht, veel geleerd en veel gedaan. Ik heb lang niet het gevoel dat het goed ging, omdat ik mijn circuit zelf opklootte. Toch weet ik dat ik het kan, dus zit ik er niet heel erg mee. Het gaat wel erg snel moet ik zeggen. Ik heb nu beurtje D07 gehad en heb daarna nog beurtjes D08,D09 en D10. Het beurtje daarop is mijn check, beurtje D11. Die check moet ik halen om door te gaan, waarbij mijn volgende vlucht D/S12 is, de eerste solovlucht. Hierbij vertrek je eerst Dual (D12, dus met instructeur) en doe je enkele circuitjes. Als hij denkt dat je je Solo aan kan, ga je beurtje S12 gelijk er achteraan vliegen. Dit zou kunnen betekenen dat ik deze week misschien al solo kan gaan. Oefenen, hard werken en doorzetten!

Uit eten, wat hier geen uitzondering is, bij 'The Cheesecake Factory'.

D04 and a windy D05

Het is nu donderdag en de dag loopt ten einde. Ik heb afgelopen dinsdag mijn D04 en vandaag mijn D05 gevlogen.

Mooi uitzicht als je tegen zonsondergang landt!

Ik keek op tegen mijn beurtje D04. Hier waren meerdere redenen voor. Ik was bang een gedeelte van de kennis al kwijt te zijn, aangezien ik vorige week donderdag voor het laatst had gevlogen. Daarnaast ging het die donderdag best wel rot en moest ik deze keer weer in de middag vliegen, wat de vlucht waarschijnlijk erg bumpy maakt.
De vlucht bestond uit het doen van onder andere steep turns, stalls, de R/T (radiotelephony) en approach to pattern (het binnenvliegen van het circuit). Natuurlijk wordt er gepland, gebriefd, gepreflight en uiteindelijk wordt het vliegtuig gestart, klaar om te gaan! Op naar de runup area en daarna naar runway 4R, opstijgen en aflevellen op 3700ft MSL. De procedures gingen allemaal erg snel en soepel, gelukkig maar. Op naar de Southeast Practice Area om mijn steep turns en stalls te doen. De eerste steep turn ging barslecht, maar deze maakte ik goed door twee mooie steep turns te vliegen. De stalls lukte ook niet echt, maar dat kon mij eigenlijk niet zoveel. Ik had het vliegtuig erg mooi onder controle, de procedures gingen als een trein en de checklisten gingen er zo doorheen, top dus! Even laten zien wie hier de baas was. Daarnaast was ook de instructeur in een goede bui, wat de laatste tijd steeds beter gaat. Hij maakt grapjes, wij maken grapjes, er worden verhalen verteld en er wordt een beetje gek gedaan. Daarnaast worden er zelfs complimentjes uitgedeeld, die erg goed vallen! Als ik een compliment van hem krijg weet ik ook dat het een waardevol compliment is. Terug naar het veld, waarbij mijn voorbereiding, procedures en communicatie erg lekker gingen. Ik vloog het circuit binnen, waar wij uiteindelijk 3 touch-and-go's en 1 full stop hebben gemaakt op runway 22R. Naja wij... ik!

In een circuit moet je in een korte tijd en afstand veel doen. Aangezien je nog geconcentreerd bezig bent met vliegen, is dit in het begin erg moeilijk. Je moet juiste afstanden houden, de goede richting vliegen, timen, verschillende kleine checklisten doorwerken, contact houden met de toren, etc... Bij de daling moet je erg goed opletten of je op de juiste hoogte zit met de juiste snelheid. Dit houdt in dat je telkens de baan in de gaten houdt. Op het juiste moment draai je naar de baan toe en zorg je dat je de juiste koers vliegt richting deze baan. Hierbij worden veel kleine correcties gemaakt met de ailerons (rolroeren), maar ook met de throttle (gas) en je elevator (hoogteroer) om op de zogenaamde glideslope te blijven. Hierbij moet je het vliegtuig (in het begin tegen je gevoel in) als het ware de grond indrukken. Je mikt met de neus op de grote witte blokken op de runway en aangekomen boven de baan doe je het gas dicht en trek je je neus op. Zo zweef je boven de baan en zal je zachtjes zakken, waarbij je steeds verder de neus optrekt om een zachte landing te maken op de achterwielen.
Al mijn 'finals' (het positioneren voor de baan) waren erg mooi steady en uitgelijnd. Ik heb vier landingen gemaakt, waarvan er één echt heel soepeltjes ging. Hier was de instructeur ook wel over te spreken. Daarnaast kreeg ik complimenten over het snel en netjes uitvoeren van de procedures en checklisten. Het droogvliegen heeft hier echt bij geholpen.
Na deze vlucht had ik het weer helemaal in me en zat ik vol energie, het ging zo lekker! Sven wilde meer! Helaas ging dat niet door, woensdag was ik niet ingeroosterd. Vandaag gelukkig weer wel, om 10:35LT, mijn vroegste tijd sinds ik hier zit.

Na de vlucht onze kist even uitpakken en neerzetten

De vlucht voor vandaag had geen prettig vooruitzicht:

FM1500 11011KT P6SM SKC TEMPO 1620 11016G26KT

Het zou hard gaan waaien, met redelijke windvlagen en dat precies loodrecht op de baan. Eelco zou eerst vliegen en het viel al op dat er enkele vluchten gecancelled werden, vanwege de wind. Het was hard werken voor Eelco en het begon steeds harder te waaien. Toch een nette vlucht ondanks de wind. Terug naar Falcon Field, het vliegtuig geparkeerd en een pauze van 5 minuten genomen. Normaal is dit een half uur, maar onze instructeur is niet van de pauzes. Gelijk doorknallen dus. Ik snel mijn vluchtje voorbereiden en het laatste weer uitluisteren: 18kts uit 080, gusting 24. Net binnen de limieten en het 'viel nog mee', hoewel het wel opviel dat bijna elke Sabenakist aan de grond stond. Mijn instructeur zei dat het wel goed zat en dat we weg gingen. Ik blij, want ik had wel zin in een vluchtje, hoewel ik in mijn achterhoofd had zitten dat het wel erg bumpy en winderig was, fijn! Op naar de baan, waar we een laatste windcheck kregen. Deze bleek net buiten limieten te zijn, maar we zijn toch opgestegen. Leuk om op een andere manier op te stijgen. De vlucht verder ging erg lekker, mits je de factor wind ook even meetelt. Mijn oefeningen gedaan en terug naar het veld. Het vliegtuig was 'mine'. Ik mocht een landing proberen met een crosswind van 17kts, terwijl een limiet van een solo student maximaal 10kts is. Nu was er een instructeur bij, dus leuk om te proberen. Het uitlijnen voor de 4L ging erg goed, alleen kwam ik een beetje hard neer, *ouch*. Opnieuw proberen met een full stop op de 4R, waarbij mijn landing naast de centerline was. Ook niet erg netjes, maar toch erg tevreden over mijn approach. Dit was best pittig aangezien we dit nog maar net konden en nu een sterke wind van zij hadden die ons van het pad afblaasde. Het was moeilijk vliegen vandaag en het ging naar omstandigheden erg lekker. De instructeur was wederom tevreden en kwam met enkele complimentjes. Een erg interessante vlucht voor ons en goed voor de ervaring. Erg opvallend dat er maar twee kisten van onze school in de lucht hingen, wij en een klasgenoot. Vele vluchten waren gecancelled en wij mochten gaan.
Uiteraard is er naar de Jamba Juice gegaan, het zwembad ingedoken en is er een bezoekje aan de Starbucks gebracht. Zometeen gaan we met zijn allen uit eten.

Het uiteindelijke rooster voor vandaag.
Helaas heb ik geen foto van het rooster hoe het was ingepland.
Wat wel moet opvallen is dat het verdacht leeg is: cancellen maar!

Ik zit hier nu bijna een maand, maar zo voelt het zeker niet. De tijd gaat zeg maar RETESNEL! Ik heb het hier nog prima naar mijn zin en alles gaat ook echt goed. Daarnaast heb ik de gelegenheid om goed in contact te blijven met de mensen via MSN en ik Skype ook veel met het thuisfront. Ook leuk om telkens reacties van de mensen te ontvangen hier op mijn blog. Het Amerikaanse leven bevalt goed en ik ben het redelijk gewend. Ook mijn Engels is er goed op vooruit gegaan. Ik ben overigens nog niet aangekomen, dus moet er misschien (nog) meer gegeten worden. Daarnaast hebben wij erg leuke buren. Je kan er een goed gesprek mee aangaan, ze zijn erg geïnteresseerd, willen je met veel dingen helpen, lenen ons DVD's uit en we doen binnenkort een BBQ met hun.

Het rooster is binnen. Morgen wordt er gelukkig weer gevlogen, op onze koningskist N4181J. Ik mag voor het eerst eerder vliegen dan Eelco en ik heb weer een record, om kwart over 9 's morgens. Het is nog net geen 6 uur 's morgens, maar we komen steeds vroeger. Dit is een heerlijke tijd, aangezien je niet te vroeg je bed uit moet (6 uur) en gewoon nog wat aan je dag hebt.
D06, here we come!

Shootin'

Wieder alle mensen ten eerste bedankt voor de reacties, leuk! Ga zo door.

Het is weer een intens lang weekend geweest. Sinds afgelopen vrijdag heb ik niet mogen vliegen en ik stond er voor vandaag ook niet op. Het rooster voor morgen (dinsdag) is nu in de maak, dus ik ben benieuwd of ik er nu wél op kom te staan. Nog even en ik kan een extra cursus nemen om te herinneren hoe ik moet vliegen. Als het zo doorgaat weet ik wel zeker dat ik met mijn verjaardag nog niet terug zal zijn. Sorry mensen, dat feestje krijgen jullie dan nog we tegoed.

Er gebeuren ook leuke dingen hier, jazeker! Afgelopen zaterdag nog met een groot gedeelte van de klas naar de Red Lobster geweest, een visrestaurant. Uiteraard veel lol gehad en ik heb mezelf volgepropt met garnalen en zalm, heerlijk!
Aangezien er altijd wel enkele frustraties op de loer liggen, moet je deze van je af schudden, of schieten. Inderdaad, je kan Amerika niet verlaten zonder geschoten te hebben. Braaf zoals wij zijn, houden wij ons aan deze gedachte. Met vier dappere mannen gingen we zondag op stap: Nick, Jorrit, Roy en ik. Bij het grote 'Phoenix'-sign op de berg schijnt een outdoot shooting range te zijn. Deze sign is trouwens ook goed vanuit de lucht te zien. Met onze mooie Aurora (ons noorderlicht) zijn we richting het Oosten gereden en daar aangekomen bleek dit een range te zijn waar je los kan gaan met je eigen wapen. Nee... die hebben we nog niet.
Onderweg maar even met onze navigator Dick gebeld, die ons 30 mijlen Noordwest stuurde, to Scottsdale. Onderweg, al rijdende op de 101-loop, zijn we nog een zogenaamde Dust Devil tegengekomen. Een soort tornado, maar dan een stuk zwakker. Erg mooi om te zien! Dit fenomeen is hier trouwens niet zeldzaam. Door een omleiding een redelijk stuk door Scottsdale gereden. Een mooie, groene buurt met veel chique auto's en woningen. Na een tijdje rijden waren we er dan, de 'Scottsdale Gun Club'. We liepen naar binnen en het was hier goed druk. Daarnaast was de gehele muur voorzien van allerlei wapens. Een mooie decoratie, niet? Ze hadden hier van alles: kleine handguns, modernere wapens als een M4 met scope of een Thompson uit de Tweede Wereldoorlog (hier legde je dan wel 20.000 Dollar voor neer). Je kon hier echt van alles kopen en het hoeft niet eens veel te kosten. Voor een kleine 200 Dollar had je al een goede (hand)gun en een rifle die erg compleet was 2000 Dollar.
Naar de balie gelopen, waar we meldden dat we graag wilde schieten. "No problem", was het antwoord. Even een (typisch Amerikaanse) instructievideo gekeken en een tig aantal parafen gezet. Bij de balie zeiden we dat we twee 'lanes' wilden, wat 'targets' en konden zo een gun aanwijzen die we wilden huren. Allemaal 'no problem', na het laten zien van iets waar je foto op stond (een Nederlands rijbewijs was meer dan prima). Ik had samen met Roy een schietlaan, 4 targets en wij gingen voor een handgun en een rifle. De keuze was snel gemaakt: een Glock 17 als handgun en een Bushmaster Varminter als rifle, aangezien deze een scope had. Oorwarmers op, bril op en door een driedeurse sluis naar de shooting range.
Op onze lane 15 aangekomen hebben we de guns uit hun 'case' gehaald en goed bekeken. Nee, hier zit geen handleiding bij. Succes en shoot 'em up. Een goed begin is het halve werk, dus probeerden we eerst de handgun. Hiervoor had ieder 50 patronen die hij rond kon knallen. Deze patronen in de huls gedaan, die daarna in de Glock verdween. De afstand van het 'target' instellen en daar verdween hij, 25ft verderop. Hierop is Roy als eerste losgegaan, waarna het mijn beurt was. De target van Roy teruggehaald, mijne erop gezet, de Glock gevoed met kogels en daar ging het target. Ik nam mijn positie in, richtte de gun op het target die daarna één voor één werd besproeid met mijn geweld. Wat een kracht (en lawaai) komt daarbij vrij zeg! Om en om schoten Roy en ik op onze targets, die steeds meer 'ft' (voeten) in de zogenaamde lane verdween. Uiteindelijk waren mijn 50 bullets op, waarna ik mijn target eens goed bekeken heb. Ik zou maar oppassen, aangezien er van de 50 kogels 46 in m'n target zijn gegaan (hoofd, borst, slagaderen), twee naast het hoofd en de andere twee (waarschijnlijk) ergens anders. Inderdaad, een goed begin is het halve werk. Mede doordat ik voor het tweede wapen, de Bushmaster, maar 25 kogels had in plaats van 50 (een pak kogels kost wel wat).

Het schieten met de Glock 17

Nick gaat los met zijn AK-47. Bruut!

De rifle kwam in volle glorie uit zijn verpakking, waarna wij hem een goede blik gunden. De kogels, die vier keer zo groot waren, gingen in de 'mag', die in de Bushmaster werd geklikt. De kogel werd geladen, de 'safety pal' ging er af en klaar waren we. Ook hier schoten we om en om op de targets die nog een stuk verder de lane in verdwenen. Doordat er een scope op zat, wat overigens erg cool was, was het goed richten. Alle .223 kaliber kogels uit de Varminter verdwenen met een goed gericht schot vol door het nieuwe target (die van de Glock was redelijk opengereten... of gewoon dood). Erg cool om hier mee te schieten en hier kwam nog meer kracht bij vrij. Na de targets dood en ons geld er letterlijk doorheen te hebben geschoten, waren we klaar. De kinderfeestjes stonden klaar om te beginnen met schieten, een jochie van rond de 13 kreeg les met een erg heftig wapen en een fragiel meisje van zo'n 15 jaar oud stond moeizaam wat rond te schieten met haar handgun. Dit heet Amerika.

Dat voelt goed, die Bushmaster!

Even lekker raggen met de Bushmaster!

Even de 'kogeltjes' bijvullen hoor.

Terug naar huis en onderweg nog een Subway gepakt. Ik merk wel dat ik de laatste tijd erg vaak bij dingen als Subway, Starbucks en Jamba Juice kom. Het is gewoon heerlijk om na een drukke dag even een lekker drankje of broodje te nemen en te chillen. Daarnaast een goede vervanger voor alcohol, wat met het schrijven van dit verhaal eigenlijk bullshit is, aangezien ik nu aan een biertje zit. Het enige wat wij als jongeren meekrijgen is de 90% alcoholhoudende whiteboardwisservloeistof. Gelukkig zijn er ouderen die wél alcoholische inkopen voor ons doen. Verslaafd of niet, 5 maanden zonder ga je hier niet trekken. En nee, wij zitten niet aan die 90%...
Die avond naar de Fry's Electronics geweest, wat vergelijkbaar is met onze Mediamarkt, maar dan uiteraard een slagje groter. Hier een tijdje rondgelopen en het aanbod viel eigenlijk tegen. Wel een leuke 160GB (!) Ipod gezien en laptops die werkelijk niets kosten. Je hebt hier een erg goede laptop voor nog geen 1000 Dollar (reken dus even om in Euro's!). Shoppen voor mannen! De dag afgesloten met Sander, Christoph en Bram bij de Ihop, waar we ons hebben volgepropt met pannenkoeken. Man, wat waren die dingen groot en vet.

Ook nog steeds wel raar dat je bij een restaurant allemaal een aparte rekening kan krijgen en dat je eenmaal per soort drankje betaald. Als ik een cola bestel, betaal ik één cola en alle refills zijn gratis. Dit is niet met alle dranken zo, maar bier of iets dergelijke mag ik toch niet aan. Bob ik of bob ik? Het gebruiken van de creditcard is ook erg handig. Eigenlijk kan ik niet meer zonder. Alle aankopen gebeuren met mijn goede vriend, de Mastercard. Ik heb al menig bonnetje versierd met mijn handtekening.
Het rijden werkt hier ook erg handig. Sowieso went de automaat wel (we worden lui!), dus geef mij alsjeblieft weer een cursus schakelen als ik terug ben. Daarnaast wordt er uiteraard maximaal gebruik gemaakt van de Cruise Control. Alle wegen lijken wel snelwegen en je kan hier heerlijk op doorrijden. Dit is al helemaal het geval bij het afslaan naar rechts. Dit is (bijna) overal toegestaan als zelfs het licht op rood staat, heerlijk! Om het helemaal lui te maken, maakt men hier gebruik van de 'keep-your-lane' methode. Kies een baan, geef gas en zet je Cruise Control aan. Inhalen hoeft hier niet, alleen wanneer jouw Cruise Control net iets sneller gaat dan de ander. Links of rechts inhalen, kies maar! Daarnaast heb je op de (nog) grotere wegen vaak een extra weg, waar je alleen op mag rijden als je met twee man of meer in de auto zit. Klinkt raar, maar hier rijdt bijna iedereen alleen in de auto. Van die extra rijbaan kunnen wij dus vaak gebruik maken. Het lijkt wel alsof Amerikanen met een uitje allemaal hun eigen auto pakken om zoveel mogelijk brandstof er doorheen te zuipen. Onze auto is erg zuinig met maximaal 1 op 10 (rond a.u.b. naar beneden af).

Het rooster is bekend en morgen mag ik dan eindelijk weer eens vliegen. Het is dan wel om een k*ttijd (15:30LT), maar daar moeten we maar genoegen mee nemen. Lekker bumpy zal ik zeggen. Ik hoop echt dat het een stuk beter gaat, aangezien we ook veel landingen enzo gaan oefenen. Daar later meer over (als dit geen cliffhanger is...).
Ook frapant. Eelco en ik hebben 5 dagen gevlogen en elke 5 dagen is de kist waarin wij hebben gezeten naar maintenance gegaan. Nu gaan we voor de zes! Ons motto is nu ook: wij kapot, de kist kapot. Dit aangezien wij in de cockpit ook kapot worden gemaakt door onze instructeur.

D03 en toch D02

Normaal had ik nu allang mijn bed uit moeten zijn en zat ik op school te wachten en te plannen. Vandaag niet, ik sta niet ingeroosterd. Wel jammer, er kan dus niet gevlogen worden. Toch vind ik het helemaal niet zo erg, het is eigenlijk best wel lekker, zo'n dagje rust.

Inderdaad, rust. wie had gedacht dat vliegen zo vermoeiend zou zijn? Voor alle vluchten ben ik in ieder geval voor 6 uur 's morgens mijn bed uit gegaan, vroeg naar school gegaan om te plannen, te briefen en het vliegtuig te inspecteren. Daarna worden er twee vluchten gemaakt. Mijn crewmate Eelco vliegt eerst, waar ik het na een kleine pauze het overneem. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat hij ergens heenvliegt (Casa Grande) en ik de terugreis voorzie. Als dit klaar is, wordt het vliegtuig geparkeerd, worden we gedebriefd en moet er nog wat papierwerk gedaan worden. Al met al ben je dan in het begin van de middag terug, waarna er uiteraard geleerd moet worden. Hier gaat vaak dan wel een enkel uurtje slaap aan vooraf.
Doordat je telkens op een andere vreemde tijd je bed uit moet, je druk bezig bent, tijdens het vliegen enorm geconcentreerd bent, je nog met je crewmate mee moet vliegen en opletten én er geleerd moet worden, zijn dit drukke vermoeiende dagen. Daar komt bij dat wij tijdens onze vlucht ook redelijk goed worden aangepakt door de instructeur, waardoor je toch wel weer blij bent dat je aan de grond staat. Het lijk wel alsof hij een soort vliegtuigallergie heeft, wat hem ineens een ander mens maakt als hij in het vliegtuig zit.

Over het vliegen zelf vind ik nog moeilijk te zeggen hoe dat gaat. Het lijkt juist dat de moeilijke dingen mij makkelijk af gaan en ik moeite heb met de makkelijke dingen. Het 'Straight&Level'-flight gaat bij mij niet altijd zo straight en geleveld. Hierbij komt wel kijken dat ik nog nooit met een rustige stabiele lucht heb gevlogen. Aangezien ik altijd laat in de morgen of 's middags vlieg, is het altijd instabiel door de opwarming van de aarde. Deze onstabiliteit zorgt dan weer voor turbulentie, wat het erg 'bumpy' maakt. Gisteren was er sprake van bewolking, cumuluswolken om precies te zijn (de welbekende schapenwolken). Onder deze wolken zitten nogal stijgende en dalende luchtkolommen, die het vliegtuig maar al te graag omhoog en omlaag duwen. Het straight en level flight ging dan ook voor geen meter. Ik ben dan benieuwd wat mijn aandeel en het effect van deze bewolking hierin is geweest.

Tijdens de vlucht is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk in zo'n kort mogelijke tijd leert. Goed voor de stress. Dit betekent veel checklisten doen, procedures, communicatie en het zogenaamde airwork. Wat simpele voorbeelden hiervan zijn (stijgende/dalende) bochten, klimmen, dalen en gliden (om bijvoorbeeld de grootste afstand af te leggen wanneer de motor is uitgevallen). Hier even een kleine uitleg van de dingen die zoal nog meer gedaan worden. Jullie even volstoppen met informatie dus.

Take-off
Voordat je de baan op mag moet je eerst nog wat checklisten afwerken. Deze zijn onder andere om te kijken of alle systemen goed werken en of de motor goed loopt. Vlak voor het opgaan van de baan de klaring vragen aan de toren, even uitkijken en als een malle "Fuel Pumps ON, Landing Light ON, Strobe Light ON SET, Pitot Heat OFF SET, Mixture RICH, Carburettor Heat OFF, Airco NOT APPLICABLE, Transponder ALT SET, Take-off Clearance RECEIVED" terwijl je de baan op draait. In het begin is het onmogelijk om dit zo snel te doen en klaar te zijn voordat je op baan bent (zonder te spreken over het recht taxiën). Daarna de baan opdraaien, "TAKE-OFF" roepen, waarna een Check Power: "Power Checked" komt en je de kist op de centerline moet houden. Wanneer de snelheid 60kts bereikt, roep je "SIXTY KNOTS", doe je beide handen aan de yoke en trek je het vliegtuig de lucht in. Vooral de eerste paar keer echt leuk om te doen. Nu begint het normaal te worden en verloopt het (gelukkig) steeds soepeler.

Stalls
Bij een stall komt het erop neer dat de vleugels ineens een enorm liftverlies ondervinden en het vliegtuig als het ware uit de vliegt valt. Dit gebeurt bijvoorbeeld als je met 40-50kts dezelfde hoogte wilt houden door de neus erg ver omhoog te trekken. Hierdoor laat de luchtstroming van de vleugel los. Wij oefenen dit soort dingen, op een veilige hoogte en omgeving, om er mee om te kunnen gaan. Er zijn verschillende manieren om in een stall te raken en deze manieren worden allemaal beoefend.
Als eerste volgt een crewbriefing met wat er moet gebeuren: "Crew briefing. Clean stall. Recover at nose drop or wing drop, whichever occurs first. Any questions?". De first en second part pre-stall checklisten worden doorgenomen en de throttle gaat naar 'idle' (stationair). Doordat je snelheid afneemt wil je vliegtuig gaan dalen, wat je tegenhoudt door je neus steeds verder omhoog te trekken. Uiteindelijk merk je dat het vliegtuig niet meer 'vliegt', waarna je de neus vol naar beneden doet en gas geeft. Dit zijn altijd wel momenten die je goed voelt in je buik, leuk!

Slow Flight
Deze is vergelijkbaar met de stall hierboven. Je neemt veel gas terug, zet je flaps 10, flaps 25 en dan flaps 45 graden, waarna de snelheid terug zal lopen naar 60kts, in plaats van de gebruikelijke 90kts. Anders dan bij een stall houd je het vliegtuig nu op 60kts en op dezelfde hoogte.

Steep Turns
Normale bochten hebben een maximale hellingshoek van 30 graden. Bij steep turns is deze hoek 45 graden (en later zelfs 60 graden). In principe mag je niet naar je instrumenten kijken. Je draait naar links of rechts, geeft na 30 graden helling wat meer gas en rolt door naar 45 graden, door naar de horizon te kijken (hier is alleen geen horizon, alleen bergen). Een goede work-out voor je linkerarm, aangezien je bijna de gehele vlucht je rechterarm op de throttle en de linker op de yoke houdt. Na 360 graden gedraait te hebben, draai je terug, houdt wat gas in en hoop je dat je nog op de juiste hoogte en snelheid zit. Een erg leuke maneauvre om te doen, waarbij ook fijne g-krachten komen kijken!

Circuitjes
Het vliegen van circuitjes komt er op neer dat je rondjes vliegt en veel starts en landingen maakt. Je blijft zo in de Traffic Pattern.


Doordat je dicht bij het veld blijft, moet je veel dingen tegelijk doen. Je houdt contact met de toren, doet procedures, voert checklisten uit en daarnaast moet je niet vergeten te vliegen. Daarna is het nog een kwestie van dat alles mooi uitkomt, zodat je met de juiste hoogte en snelheid recht voor de baan komt.
Ik heb bij mijn laatste vlucht drie landingen gedaan, waarvan 1 touch-and-go (na het raken van de baan geef je weer vol gas om door te gaan) en twee full stops. Mijn eerste ging oké, mijn tweede was om te huilen en mijn derde was echt heel netjes. Ik kan niet wachten op mijn volgende vlucht, puur om gewoon circuitjes te vliegen en proberen te landen. Goed en netjes landen is gewoon één van de moeilijkste dingen die vaak geoefend moeten worden. Als een landing goed gaat geeft dat dan ook gewoon een goed gevoel.
Na een full stop is het een kwestie van de baan verlaten, terugtaxiën, Dispatch oproepen dat je terug bent op de ramp, de kist parkeren en de laatste checklisten afwerken.

Dat was wel even genoeg informatie over het vliegen, don't try this at home! Vandaag dus niet gevlogen, omdat we niet ingeroosterd stonden. Heerlijk genieten van de rust. Na het uitslapen het zwembad in gedoken en met Tim gewinkeld ten noorden van Phoenix, in Shopping Center The Anthem. Klonk goed en we konden wel een shopmoment en kleding gebruiken. Na een uur rijden waren we in het spookstadje aangekomen. Er liep bijna niemand, het was er heet, het was midden in de woestijn, er waren weinig tot geen interessante winkels en de inhoud van de winkels was al helemaal saai of Amerikaans...saai dus. Toch blij dat ik nog net vanuit Nederland de laatste mode heb meegenomen, wat hier waarschijnlijk 'overdone' is.
Uiteraard niets gekocht en snel wegwezen daar. We zijn een stukje door Phoenix omgereden om wat te verkennen. Wat een grote stad! Niet voor niets dat hier in Phoenix en aanliggende 'steden' (zoals Mesa) 5 à 6 miljoen man woont en dat bijna zonder een enkele flat. Toch genoeg ruimte in die woestijn. Ook een gedeelte door Scottsdale gereden, het rijke gedeelte met vele golfbanen, palbomen, chique auto's en monsterlijke huizen. Uiteindelijk bij de Jamba Juice in de buurt beland, boodschappen gedaan bij de Walmart en een duik genomen in het zwembad (waar uiteraard de halve klas al aanwezig was).

Enkele foto's van onderweg:

Vanavond waarschijnlijk gewoon chillen en naar de Starbucks. Het weekend moet nog even gepland worden. Tim en Gijs vliegen morgen nog, dus een roadtrip zit er niet in. Waarschijnlijk wordt er uit eten gegaan, wordt er een filmpje gepakt bij de gigantische bioscoop en wordt er wederom getubed op Salt River!

De gigantische Walmart (sorry voor de scheefheid)

Ze hebben er alles: meubels, wapens, tuinspullen, kleding, kantoorartikelen, computers, thema-afdelingen, bloemen, vele medicijnen, dieren(artikelen) en ohjah... eten!
Daarnaast heeft elke Walmart wel een MacDonalds, Service Center, Vision Center, een bank, een videohuur, etc...

D02...of niet?

Weer een drukke en vermoeiende dag achter de rug. Nu lekker aan mijn broodje van de Subways als avondeten, aangezien niemand deze dagen zin heeft om te koken. Er wordt geleerd. Er wordt geslapen. Er wordt gechillt.

Vandaag stonden Eelco en ik van 9 tot 12 's morgens ingepland. Om 7 uur arriveerden wij op school om in te loggen, de dingen voor te bereiden en de walkaround om het vliegtuig te maken. Daarbij kwamen wij erachter dat één van de navigation lights niet werkte. Op de weg terug naar de planningruimte kwamen wij iemand van maintenance tegen die het wel even snel zou maken. Gebriefd met de instructeur en klaar om weg te gaan. Toen zagen we dat onze kist in maintenance stond, voor een uur... en dat voor het vervangen van een lichtje. De communicatie liep wat langs elkaar heen en uiteindelijk vertrokken wij twee uur later, met het cancelen van Eelco's vlucht, aangezien we heel erg waren uitgelopen. Kut voor hem dus.
Ik was in een goede stemming, omdat er dan eindelijk gevlogen werd, na zo lang hebben zitten wachten. De checklisten, start-up en taxiën zelf gedaan. Daarnaast moest ik ook de R/T (Radiotelephony) doen. Vanaf de take-off ging het al niet lekker. Het was erg 'bumpy' en ik trimde mijn vliegtuig telkens niet goed af. Na een minuut of 10 begon het gelukkig beter te gaan en we konden beginnen met onze 'airwork': steep turns, stalls, glides, etc... Mijn instructeur deed een steep turn voor en net toen hij terug wilde rollen, begon hij te schelden (wat redelijk normaal is voor zijn doen). Echter, deze keer was er dus iets mis. Mijn alternator (de dynamo van het vliegtuig) was inoperative. Ik dacht eerst dat het simulated was en de instructeur er een circuit breaker (zekering) had uitgetrokken, wat niet echt gebruikelijk is op een tweede vlucht. Deze failure was actual! Ik nam de emergency checklist erbij en hij nam hem door, terwijl ik door moest blijven vliegen (wel zo handig). Het zag er niet uit dat hij ging werken, dus maakten we een expedite return richting Falcon Field. De instructeur nam het laatste gedeelte over en ik mocht dus niet proberen te landen. Dit was ook wel logisch, we konden even geen risico's nemen. Niet veel gedaan, wel veel geleerd en gewoon lang gewacht voor bijna niets. We hebben namenelijk niets van wat in onze syllabus staat uitgevoerd.

Enkele planningspullen op een hoopje

Mijn instructeur, Peter Vascak, schijnt wel een goede Oosteuropese instructeur te zijn. Hij doet echt zijn best om je dingen te leren en hij is aardig. Merkwaardig is dat hij soms ineens kan gaan schelden of geïrriteerd doet. Echt gescholden heeft hij bij mij nog niet, maar kreten als "More bank, bank 30 degrees. Do you wanna crash into that mountain, do you wanna die, do you?!?!" of "You have to pay attention, thats what you're here for!". Als je daar zit denk je wel even van 'wow', maar het stimuleert ook wel. Gisteren merkte ik bijvoorbeeld dat ik erg veel progressie maakte tijdens mijn D01. Vandaag was daar niet echt sprake van, aangezien ik een heel korte vlucht had. Gek genoeg ging het vliegen ineens heel goed toen mijn instructeur druk bezig was de emergency checklist door te nemen.
Ik hoor veel verhalen dat mijn instructeur in de lucht best wel zuur kan zijn en kan gaan schelden. Dit is meer om je voor te bereiden op je solo. Later op de grond is hij ineens heel aardig en geeft hij je complimentjes: "you did pretty good!". Dit terwijl hij je in de lucht nog af zat te kraken.
Morgen sta ik ingepland voor mijn D03. Aangezien ik nog niets van de opdrachten van mijn D02 heb gedaan, zal ik deze overnieuw moeten doen. Lekker gepland dus.

De Syllabus met aangepast logo. Dit is een traditie. Als je in Amerika komt zorgt de klas voor je (in dit geval 7-3) dat je logo en naam anders dan het origineel op je Syllabus komt. Goed gelukt!

Tijdens deze vlucht ook voor het eerst mijn nieuwe bril op gehad, wat een topding! Het contrast is veel beter, waardoor je veel meer ziet. Aangezien hij ook nog op sterkte is - hoewel ik niet veel sterkte heb - zie ik extra veel. Als ik hem op zet, lijkt het wel of ik een soort van 'supervision' krijg, echt top! Bedankt ouders, zus en Frank!

Mijn broodje is ondertussen al lang op. Ik ga even wat foto's uitzoeken om hierop te plaatsen, nog even alles doornemen en wederom vroeg tukken om morgen weer fris en fruitig voor de dag te komen. Doordat je lang van tevoren aanwezig moet zijn, erg geconcentreerd bezig bent met vliegen en ook nog moet backseaten bij je crewmate, ben je daarna echt op. Het backseaten is leerzaam en leuk om te doen. Door de turbulentie en windstoten ga je werkelijk alle kanten op, een soort van achtbaan. Morgen sta ik rond 2 uur 's middags gepland. Ik maak mijn borst dus al figuurlijk nat voor veel turbulentie. I'll try to keep the goddamn thing in the air!

Hoe het rooster er aan het eind van de dag uitzag. Als je deze vergelijkt met het rooster in mijn vorige bericht, zie je dat er enorm veel veranderd is. Onder andere zijn veel solovluchten gecancelled door een crosswindlimiet en was er veel maintenance noodzakelijk, zoals bij onze kist.

De allereerste, D01

Eindelijk was het dan zover.
Zondag hebben we een rustige dag gehad. Een beetje geleerd, aan het zwembad gelegen en wachten of we ingepland zouden staan op maandag. Niet heel veel anders dan normaal dus. Tim en Gijs zijn uit golfen gegaan. Ik ging deze keer niet mee, omdat ik wilde leren (waar niet heel veel van gekomen is) en omdat mijn vingers blaren hadden van het golfen... zware sport hoor!
's Middags gaf onze meesterlijk 'Blue EINS' aan dat wij zouden vliegen! Na een paar keer heen en weer schuiven, zou Eelco van 09:15 - 10:15LT en ik van 11:00 - 12:00LT vliegen. De plannen om zondagmiddag te gaan schieten of naar de grote shoppingmall The Anthem werden ook geschrapt, er werd vroeg getukt. Beetje chillen, broodje halen bij de Subways, nog even snel dingen voorbereiden, tas inpakken en proberen te slapen. Ik dacht er goed aan te doen om rond half 9 mijn nest in te duiken, 2 uur later sliep ik nog steeds niet, omdat ik veel te wakker was. Uiteindelijk toch in slaap gevallen, met muziek op en mezelf in het snoer van mijn headset verstrengeld rakend.

De wekker! Ja, die ging lekker vroeg om half 5 's morgens. Een warme douche gepakt, goed gegeten en op naar school. Verbazendwekkend genoeg was het daar om kwart voor 6 al goed druk. De PC's waren allemaal bezet, de tafels stonden vol Flight Bags en iedereen was 'druk' aan het plannen. Eelco en ik namen dit voorbeeld aan, gingen eerst onze weatherbriefing maken, de Mass & Balance-sheets op orde brengen en onze fuelsheet invullen. Hier waren we veel sneller mee klaar dan verwacht en moesten nog 2 uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Het weer voorspelde alleen niet veel goed:

     "...FM1600 12015G25KT P6SM FEW140..."

Vanaf o900LT een wind van 15 knopen (windstoten tot 25kts), uit 120°

Dit betekende dat voor ons een wind van 15 knopen met gusting 25kts bijna loodrecht op de baand stond, een zogenaamde crosswind. Aangezien je altijd van het ergste uit moet gaan (gusting 25kts), betekende dit dat de crosswind boven de crosswindlimiet van 17kts lag. We gingen er dus ook maar van uit dat de vlucht gecanceled moest worden en hoopten dat het weer zou verbeteren. Eindelijk was het zover en dan zouden we gecanceled worden! Dat zou ons toch niet overkomen...
Iets later kwam er van verschillende kanten toch beter nieuws. Aangezien de 'alternate' Gateway wel binnen de limieten lag, hoefde de gustfactor van ons veld niet meegeteld te worden, we konden dus gaan! Even de laatste weerupdate binnen gehaald via de ATIS, kennis gemaakt met onze instructeur en gebriefd over de vlucht. Wij lieten onze voorbereidingen zien, hij stelde wat vragen en dan toch... ready to go!
Op naar de kist, een walkaround gedaan en een korte uitleg over de procedures in de cockpit gekregen. Wij zouden naar het vliegveld bij Casa Grande gaan. Eelco zou heen vliegen en ik zou de terugreis doen. Checklisten afwerken, motor starten, de laatste checks doen en onze melding doen bij Dispatch: "Archer N965WG is leaving de ramp". De taxibaan op, op naar runway 4R en vol gas erop. Daar gingen we! Al klimmende naar 3700ft volgden we de runway heading, waarna we rechts draaiden om naar de Southeast Practice Area te gaan. Daar heeft Eelco wat geoefend met vliegen, waarna we doorvlogen richting Casa Grande. Hier is geen toren aanwezig die het verkeer leidt, dus elk vliegtuig doet daar zijn 'position calls' via de radio. Hier heeft de instructeur hem aan de grond gezet vanwege de nu wel redelijk heftige crosswind. Op het veld even een kleine pauze genomen, waarna ik eindelijk aan de beurt was.
Hup de kist in, mijn checklists doorgenomen en de motor gestart. Eerst wat oefenen met taxiën, onderweg richting de runway mijn laatste checklisten gedaan en daar de lucht ingegaan. De take-off doen voelde al supervet. Verderop in de lucht wat simpele oefeningen gedaan zoals klimmen/dalen, bochten maken en klimmende/dalende bochten maken. Ik merkte tijdens dat ene uur dat ik vloog, dat ik redelijk wat progressie maakte en dat voelde goed! Terug naar Falcon Field om daar te landen, terug te taxiën, ons weer aan te melden bij Dispatch en het vliegtuig parkeren. Eelco en ik hebben het vliegtuig nog even 'opgetuigd' en zijn naar de planningruimte gegaan, waar we werden gedebriefd door onze instructeur. Daarna afgemeld en ons logboek ingevuld, de dag zat erop. Snel naar huis, wat eten, alle verhalen kwijt en naar het zwembad om te chillen. Een mooie dag!

De vliegroute van en naar Casa Grande

Toen ik thuis kwam lag er nog een mooie verassing te wachten, mijn bril! Ik heb 1,5 maand geleden een vette Serengetti zonnebril op sterkte laten bestellen, die nu eindelijk aan is gekomen. We hebben er veel gezeik mee gehad, maar het is het waard. Deze bril kostte me ongeveer 180 Euro, terwijl mij dit in Nederland zeker 500 Euro zou kosten. Morgen gelijk uitproberen dus!
's Middags nog gewinkeld bij de Walmart, een enorme fruitshake gehaald bij Jamba Juice en met de gehele klas de verjaardag van Maurits bij het zwembad gevierd. Bij de Jamba Juice kan je allemaal soorten vers bereidde fruitshakes bestellen met nog een speciale topping (extra calcium, vitamines, energy, anti-oxidanten, etc...) om het nóg gezonder te maken. Nevermind, het was gewoon heerlijk en gróót.

Al met al gewoon een topdag, wat ik echt niet zo voorgesteld had. Veel gedaan en veel geleerd. Na het vliegen was ik dan ook wel moe. Nu lijkt het eigenlijk al een beetje normaal. Morgen staan we (gelukkig) weer ingeroosterd. Ik moet van 11:00 - 12:00LT vliegen, voor mijn beurtje D02. Jullie horen er binnenkort meer over, met hopelijk wat fotomateriaal!

Het rooster voor morgen

Klaar om te beginnen

Alvast iedereen bedankt voor de reacties. Erg leuk om te lezen en zeker de moeite waard. Weet ik ook waar ik het voor doe. Van elke reactie krijg ik weer een lach op mijn gezicht. Top! Zeker doorgaan met reageren dus.

Het is nu zaterdagavond en we hebben zeker niet stilgezeten, hoewel ik ook niet echt het gevoel heb dat ik veel gedaan heb. Vrijdag zou een vrije dag zijn, maar heel de KLS moest zich om 6 uur 's morgens melden in de Boeing Room op school. Vroeger kon inderdaad niet. Hier kregen wij een half uur lang een Safety Briefing van ex-marinier Denise Eikelenboom, die net uit Nederland was overgevlogen. Verder zouden wij die dag de solo van Rick Peters en een walkaround rond een vliegtuig krijgen, wat beiden niet doorging. De dag is opgevuld door een beetje golf, wat gezwem en het leren van de AOM.

Onze meester in golf Gijs aan slag

Nick slaat vanuit de 'rough'

Zoals jullie in de update van het vorige bericht hebben kunnen lezen, kregen wij deze dag ook goed nieuws, we zouden (toch) maandag beginnen! Erg goed nieuws! Eindelijk had ik iets om naartoe te leven en me in te stellen op maandag. Dit motiveerde het leren ook een stuk beter.


Vandaag wederom vroeg op. Uitslapen wordt ons inderdaad niet gegund. Rick Peters ging om half 7 vanmorgen als laatste van groep 1 van onze klas 7-4 solo, waar wij uiteraard voor toeschouwer hebben gespeeld. Daarna weer aan het leren geslagen, zoal thuis als lekker bij het zwembad in de zon. Om 1 uur 's middags kregen wij onze walkaround van de Spaan. Pablo legde ons (Eelco, Gijs, Tim en ik; we waren in groepen verdeeld) uit hoe je een vliegtuig voor een vlucht moet inspecteren. Daarna zijn mijn crewmate Eelco en ik druk aan de slag gegaan om ons voor te bereiden op maandag. Toen wij in de planningruimte kwamen, bleek dat onze vlucht voor maandag al ingepland stond.


Zo nieuwsgierig als wat stormden Eelco en ik naar een computer om in te loggen op de zogenaamde 'Blue EINS', oftewel Blue One. Het programma werkte weliswaar, we logden in, keken naar de planning van maandag en zagen dat we beiden ingepland stonden, eindelijk! Terwijl de rest 's morgens om 6 uur moet vliegen, moet Eelco van half 12 tot half 1 en ik van 1 uur tot 2 uur. Dit is ongeveer het moment waarop de zon het krachtigst schijnt en de lucht erg turbulent is. Zo'n klein vliegtuigje als de Piper Cherokee Archer, waar wij in vliegen, 'bumpt' zeker goed mee met deze turbulentie. Dit betekent niet alleen dat het erg lastig vliegen is, maar dat je ook erg misselijk wordt, vooral degene die achterin zit. Het is namelijk de bedoeling dat je met de eerste paar vluchten met elkaar meevliegt. Ik moet dus eerst met Eelco mee van half 12 tot half 1, een half uurtje uitrusten (of een wc opzoeken) en dan mijn eigen vlucht nog maken. De verhalen die wij hebben gehoord beloven niet veel goed, dit wordt kotsen, meer dan eens. Gelukkig heeft de school voorraden 'air sickness bags'. Het is dus redelijk 'standaard' en je bent er als het goed is met een paar vluchten vanaf. Ik zie het positieve erin dat wij gewoon gelijk in het diepe worden gegooid, veel zullen leren, veel ervaring opdoen en het snelst van deze luchtziekte af zullen zijn, fijn! Oké, nu klinkt het net alsof het helemaal niet leuk is. Niet dus. Ik kan echt niet wachten!

Het voorlopige (onvolledige) rooster voor maandag.
Mijn code is KVDM en vlieg na Eelco, KKJR.

Eelco en ik zijn gelijk begonnen met het voorbereiden van onze D01. De weatherbriefing maken en oefenen, Mass & Balance-sheets invullen, Fuel-sheets invullen en de vlucht doornemen. Omdat dit onze eerste keer was, ging het best langzaam, maar we hebben wel veel geleerd. Hierna zijn wij naar beneden gegaan, het platform op en hebben wij een leuk vliegtuig uitgezocht. De walkaround sloegen we over en gingen gelijk de kist in om wat procedures en checklisten door te nemen, het bekende droogvliegen. Een best drukke dag nog, rond half 6 naar huis met het busje en op naar het zwembad. Wij waren best kapot en hebben hier even veel energie opgedaan, die we ook gelijk weer kwijtraakten door gek doen en stoeien, wat een 'vakantie'!

Nu lekker rustig aan doen en wachten op maandag. Ik heb het gevoel dat het helemaal goed gaat komen en dat ik echt goed voorbereid ben. Daarnaast ga ik morgen nog lekker leren, procedures oefenen, misschien nog droogvliegen en oefenen in mijn zelfgemaakte 'mock-up' van karton.

Uiteraard wordt er ge-Starbucks-ed

Een beetje relaxen

Ja dit zijn inderdaad de dagen der rust. Jammer dat we niet weg kunnen aangezien we misschien al eerder kunnen vliegen en onze V8-motor een beetje obstinaat is geworden.

Woensdag begon het met de rust. De hele morgen een beetje op het Internet gezeten en geskyped. Daarna besloten dat wij 's middags gingen golfen, tezamen met Michael, Dick, Nick en Jens. Met z'n allen in de Grand Caravan, op naar het Mesa Golf Center hier vlakbij. De meesten van ons hadden weinig tot geen ervaring met golfen. Eerst een bucket met iets meer dan 200 golfballen gehaald en naar de Driving Range gegaan. Hier kan je oefenen op het slaan en maakt het bijna niet uit welke kant de bal op gaat (gelukkig!). Best nog wel pittig! Toen we dachten er klaar voor te zijn (wat dus helemaal niet zo was; de ballen waren op) zijn we naar de holes gegaan. Deze golfcourse telde 9 holes, waar je de bal telkens in 3 slagen in de hole moet hebben (dan sla je 'par'). Laat ik zo zeggen dat mij dit niet echt gelukt is, maar dat ik vast vaker op de baan te vinden zal zijn om mijn score te verbeteren. Het was erg lachen en leuk om te doen en je bent tenminste bezig met iets. Wel een beetje heet om 2 uur lang, middag op de dag in de bloedhete zon te staan. Gelukkig kon je bij veel holes water krijgen. Dit was ook wel nodig: onze watervoorraad van 4 liter voor 4 personen (we waren in twee groepen gesplitst) was er na 2 holes al doorheen. Leuk om mee te maken, te doen en de echte golfers bezig te zien. Nee, ik ben geen echte golfer en zie er dus ook niet zo uit en gedraag me er helemaal nog niet naar... jong, fris en fruitig!


Na het golfen uiteraard naar de Subways, waar de halve klas een broodje aan het eten was... mensen toch! Daarna naar de Tango Pilot Shop geweest om nog een tasje voor mijn logboek e.d. te halen (mijn outfit wordt steeds completer!). Het zwembad en chillen daarna kon natuurlijk ook niet uitblijven. Voor 's avonds waren leuke buien voorspeld:

THE OBSERVED 30-35 KTS OF DEEP LAYER SHEAR ON ALL THREE AZ (arizona) SOUNDINGSCOUPLED WITH THE QUALITY OF THE AIR MASS SUPPORT SCATTEREDSTRONG/SEVERE THUNDERSTORMS OVER MUCH OF AZ THIS AFTERNOON. THEREIS THE POTENTIAL FOR ROTATING STORMS GIVEN THE SHEAR/INSTABILITYWHICH WILL ENHANCE BOTH THE LARGE HAIL AND DAMAGING DOWNBURSTPOTENTIAL. HAVE INCREASED THE THREAT TO A SLIGHT RISK GIVE THESEPARAMETERS. WHILE ELEVATED STORMS CURRENTLY CENTRAL AZ IN RESPONSETO AVAILABLE INSTABILITY...HEATING SHOULD INITIATE SURFACE BASEDSTORMS FIRST VICINITY HIGHER TERRAIN BY MID AFTERNOON.

Laat maar komen! Toen het overal om ons heen goed begon te ontwikkelen zijn Tim en ik naar de Starbucks gegaan. Daar hebben wij het schouwspel vanaf het overdekte terras meegemaakt. Met mijn Grande Vanille Latte in de hand heb ik genoten van de stortbuien, krachtige windstoten, de uitbundige verlichting en donderslagen. En dit was nog maar een matige storm...

De volgende dag begon bijna hetzelfde. Lekker Internetten, zwemmen en chillen. 's Middags ben ik met Michael naar school gegaan om me voor te bereiden op het vliegen. Michael zit in de eerste groep van onze klas en heeft al zo'n 20 beurtjes gehad, hij kon me dus wel het een en ander vertellen. Eerst in de planningsruimte bij Dispatch geweest (de ruimte waar iedereen zijn vlucht grootendeels voorbereid met computers, navigatiehulpmiddelen, zijn syllabus, weerkaarten en -radars en andere hulpmiddelen), waar hij mij uitlegde hoe de weather briefing werkte die je voor elke vlucht moet maken. Daarna naar beneden, naar de kist N4144P gegaan, waar ik eerst te horen kreeg hoe je de 'walkaround' om het vliegtuig uit moet voeren. Hierbij check je het vliegtuig van buiten in zijn geheel, of alles aanwezig is en of alles volgens bedoeling werkt. Daarna naar binnen gegaan, waar ik het instrumentarium ging bekijken. Het ging er vooral om waar alles zat en wanneer je bepaalde dingen gebruikte, de procedures. Deze procedures zijn we tezamen met enkele checklisten doorgelopen. Met deze kennis kan ik nu even verder oefenen en leren om goed voorbereid op de eerste vlucht aan te komen.


Diezelfde dag hoorden we dat er waarschijnlijk maandag al enkele mensen konden beginnen. Toen ik dit te horen kreeg, begon mijn hart wel wat sneller te kloppen. Hopelijk zou het maandag eindelijk zover zijn, spannend!
Na het bekijken van de kist zou Sander solo gaan, zijn S12 dus. De klas was in zijn geheel aanwezig om hem aan te zien komen, zijn instructeur uit te zien stappen en hem in zijn eentje verder te zien gaan. Vanuit het westen kwam er een enorme Cumulonimbus aandrijven, een grote onweerswolk. Gelukkig was alles binnen de limieten en kon hij vertrekken. Wederom weer mooi om te zien! Toevallig was de Safety Manager Jack David ook op het platform. Deze 'Bullfrog'-man kon het niet laten om zijn mening te laten horen. Wij waren roekeloos bezig, dit was 'seriously dangerous' en hij wilde ons niet in een propellor te zien verdwijnen. Elke dag kan hij weer vertellen dat hij een keer een beest in een propellor heeft zien gaan en dit 'not a pretty sight' was. Ach, die man heeft ook zijn baan.


Toen we thuiskwamen, was de enorme onweerswolk ook dichterbij gekomen. Ook iets wat opvalt hier, de wolken en de lucht zijn hier veel mooier dan in Nederland. Onweerswolken zijn veel meer ontwikkeld en je ziet veel verschillende en andere wolken in de lucht, erg mooi! Opeens begon het enorm te waaien en wat bleek, we zaten in een zandstorm! Enkele kilometers van hier was een enorme muur van zand aan komen waaien. Tja, de woestijn kwam even voorbij. Hier was geen muur te zien, maar het waaide wel hard. Je zag het fijne stof haast niet, maar je kon het duidelijk merken aan je ogen en het zandhappen. Toch leuk om mee te maken!



Gisteren kregen wij ook te horen dat wij vanmorgen vroeg een Safety Briefing zounen krijgen, voor de gehele KLS, om 6 uur 's morgens. Inderdaad, vroeg opstaan om erbij te zijn. Vanmiddag krijgen we een walkaround van school, die ik dus al met Michael heb gedaan. Dubbelop en waarschijnlijk een stuk trager, omdat onze vriend Pablo er weer is. En dat rond siëstatijd envlak voor het weekend, dat gaat leuk worden. Hierna ga ik waarschijnlijk nog even 'chairflyen', in de volksmond droogvliegen. Hierbij ga je in een kist zitten en neem je de procedures en checklisten door, zonder werkelijk te vliegen. Verder hebben we nog een solo van Rick Peters en moeten we onze auto even fixen.

UPDATE: Ik sta samen met Eelco ingepland om maandag te mogen vliegen! Geweldig nieuws, dus ik barst nu even van de positieve energie!