S18 & D19, First Navigation

Dag mensen, inmiddels zitten we al bijna twee maanden hier in de States. De tijd gaat snel, hoewel het vaak toch lijkt dat het niet vooruit te branden is. Dat is het dan ook niet. Weer bedankt voor alle leuke en grappige reacties van vrienden, kennisen, familie en KLSers!
Hier een kort 'week'overzicht.

De winden waarmee ik zondag mijn blogbericht heb beëindigd, zaten mij op maandag goed dwars voor mijn S18. Ik mocht inderdaad mijn solovlucht cancellen, aangezien er een zogenaamde 'windshear' van 35 knopen was voorspeld. Dit zijn een soort van sterke windvlagen die uit een willekeurige horizontale of verticale richting kunnen komen, van zo'n 60 km/u. Ondanks het geen directe crosswind op de baan is - het was aangegeven op 2000' - leek het mij zeker niet veilig om weg te gaan. Het magische woord kwam weer tevoorschijn: 'cancellen'.
Diezelfde middag zag ik dat ik de volgende dag aan het einde was ingepland, met een 'due back time' van 17:00. Aangezien de zon om 17:40 onderging, mochten de vluchten voor mij niet veel uitlopen. Er waren vier vluchten voor mij, allemaal met Mr. Sundby. Deze man staat er nog al bekend om laat weg te gaan, dus ik zag de bui al hangen. Toen ik de volgende morgen opstond, zag ik dat hij te laat weg was gegaan, niet verassend. Wat wel verassend was, was dat hij maar liefst 1:45 uur te laat vertrokken was voor zijn eerste vlucht! Dat is niet 'iets later', ik had mijn hele vlucht daarin gemakkelijk kwijt gekund! Het geniepige is, dat hij simpelweg het rooster heeft aangepast. Alle vluchten naar later doorgeschoven en de tijden van zijn eigen vlucht aangepast.
Ik vond dat dit zeker niet door de bocht kon, dus ben ik naar school gegaan en heb ik dit gemeld. Daarna heb ik uiteraard geprobeerd om mijzelf op een andere kist te krijgen. Na veel moeite is dit gelukt, waarna ik om 13:15 kon vertrekken. Om half één op school aangekomen, waar ik alles nog snel moest voorbereiden. Toen ik de ATIS uitluisterde voor het lokale weer, bleek de wind 110/10 te zijn: 10 knopen uit 110 graden. Dat is 9,4 knopen crosswind, wat mijn limiet van 7 knopen overschreidt. Je zult denken, dat wordt cancellen. Goed gedacht! Wij hebben gecancelled... en dat na al die moeite die we hebben moeten doen.

Mijn uniform kon die dag nog niet uit, wij zouden die middag hoog bezoek krijgen vanuit de thuisbasis. Onze directeur van de KLS, Dhr. Assink, zou tezamen met een mooie KLM-delegatie komen: Dhr. De Haan, Dhr. Slobbe en Dhr. Van Dorst. Deze drie 'executives' vormen samen voor een goed fundament van de KLM. Zeker geen laf bezoekje dus!
Alle leerlingen waren, netjes in colbert en al, aanwezig op de presentatie om 15:30. Een presentatie was er niet, maar alle heren hielden een mooi praatje. Dit ging onder andere wat zij deden bij de KLM, hoe het selectietraject er nu uit ziet en hoe het zit met de kredietcrisis. Bij veel mensen speelde dit natuurlijk inh un achterhoofd, want werd je nog wel aangenomen bij de KLM, aangezien de economie lekker op zijn kop staat? Het antwoord was dat de selecties gewoon doorgaan en dat je daarna wel of niet op een wachtlijst komt te staan. Daarnaast blijft het aantal klassen per jaar hetzelfde, alleen komen deze minder vol. Dit terwijl de KLS net aan het uitbreiden was! Het komt er dus op neer dat je achter de feiten aanloopt en het een kwestie van speculeren is. De economie gaat met vallen en opstaan en de luchtvaart heeft hier ontzettend veel last van. Gelukkig is de KLS Preferred Supplier voor de KLM, dus zitten wij wel in een nette positie. Wij komen dus gewoon bij de KLM te werken, alleen met misschien wat meer vertraging.
Na de presentatie zijn wij doorgegaan naar het restaurant Anzio's Landing, gelegen aan runway 22 Left. Daar hebben wij wat gedronken (nee, wij hebben dus niet aan de alcohol gezeten!), bijgepraat met ons hoge bezoek en er stond een buffet klaar, waar wij wel raad mee wisten.

Die avond zijn wij nog naar de bioscoop gegaan, Harkin's Theatres. Zeker geen klein bioscoopje met zijn 24 zalen. Van de buitenkant was het een enorme kartonnen doos met veel neonverlichting, glas en zuilen. Bij de kassa hebben wij ons kaartje gehaald voor de film Max Payne. Hierbij deden wij voor alsof ons Nederlandse Rijbewijs een of ander schoolpasje was. Dit werkte prima. Het accent helpt hier sowieso altijd nog wel.
Bij binnenkomst heb ik een Large Diet Coke gehaald. Ik drink hier tegenwoordig de Diet-versie, omdat het psychisch wat meer gerust stelt als je gemakkelijk - letterlijk - enkele liters naar binnen werpt. Zo heb ik gisteren bij een restaurants zes refills gehad tijdens het eten... en het zijn geen kleine glazen. Sowieso drink ik hier erg veel. Een flesje water is eenmaal geopend zo leeg. Toch staat erop dat er een halve liter in zit. Dit geloof je dan weer niet als het binnen een paar slokken weg is. Tijdens het vliegen gaat er altijd een batterij aan deze flesjes mee. Het probleem is dat ik tijdens het vliegen vaak vergeet te drinken en dit merk je erg goed, met name na de langere vluchten. Je bent gewoon helemaal op, hebt hoofdpijn en voelt je duf. Als ik het vliegtuig aan het inparkeren en 'inpakken' ben, gaat er één flesje doorheen en van het teruglopen van de Ramp naar school is halverwege het tweede flesje al makkelijk helemaal verorberd. Zit er echt een halve liter in?
Maargoed, met een Large zak M&M's in mijn zak en een bekertje van 1,5 liter Diet Coke en ijsklontjes zijn Roy, Eelco en ik filmzaal nummer 9 binnengestapt. Groot beeld, goed geluid, meewippende stoelen en een houder voor je gigabekertje. Je koopt dus een kaartje voor een bepaalde film, maar eigenlijk koop je een kaartje om naar binnen te gaan en kan je dus film na film bekijken. Wij hebben dit niet meer gedaan, aangezien ons tekorte bed (mijn voeten steken altijd een stuk uit) wel heel verleidelijk werd. Volgende keer beter dus.

De volgende dag, woensdag, stond ik weer ingepland voor mijn S18... wederom aan het einde van de dag! Ik kon dus niet veel uitlopers permitteren, anders werd dit weer cancellen. Gelukkig vertrokken alle vluchten voor mij netjes op tijd, zoals het hoort. Zelfs ik kon aan mijn S18 beginnen. Geen kapotte kist, slecht weer of een zon die onder ging die mij nog in de weg stond. Via een Short Field-Take Off - een speciale procedure, waarbij je net doet of het veld heel kort is - ben ik van runway 22 Left opgestegen, waarna ik op 500' AGL een linkerbocht richting het oosten maakte en doorklom naar 3700'. Inderdaad, wederom op richting de Southeast, waar ik bij binnenkomst mijn slow flight ging oefenen, overging op de stalls, daarna de steep turns deed en afsloot met de Practice Forced Landings. Hierna was het op naar William's Gateway, waar ik voor het eerst solo heen zou gaan (hier heb ik tenslotte mijn Endorsement voor). Gateway lag ongeveer 8 mijl ten westen van mij, zo'n zes minuten vliegen. Ik deed mijn voorbereidingen, vertelde de toren op 124.75 dat ik enkele Touch-and-Go's wilde maken en ik kon mij klaarmaken om deze te doen op runway 30 Right. Ik wist dat het veld ergens voor mij moest liggen, maar zag het niet door de combinatie van de laagstaande zon en het slechte zicht in verband met het stof. We zitten hier tenslotte niet voor niets in de woestijn. Gelukkig kwam ik op intuïtie en ervaring netjes uit op Right Base runway 30 Right, waar ik enkele Touch-and-Go's ging maken. Naast mij was het een drukte van jewelste qua opstijgende en dalende helikopters, vlak naast mij. Dat zag er wel heel cool uit.
Na enkele Touch-and-Go's vroeg ik een East Departure aan, waar ik in de Southeast nog twee steep turns draaide en daarop vertrok richting Falcon Field, voor een Full Stop. Sven had een druk vluchtje gehad en was best tevreden. Alleen de Practiced Forced Landings kunnen een stuk beter.

De dag na mijn Solo was het weer een Dual, maar niet zomaar één. Deze Dual zou mijn eerste navigatievlucht worden.
Ik kreeg te horen dat ik naar Pinal Airpark mocht navigeren, een veldje zo'n 110km naar het zuiden. Dit veld wordt voornamelijk door Northwest Airlines gebruikt als 'tijdelijke' opslagplaats voor vliegtuigen. Aangezien het hier zo enorm droog is, hopen ze hier hun vliegtuigen te kunnen stallen zonder dat ze corroderen. Er staan dus ook enorm veel grote vliegtuigen daar langs de runway. Ook de Boeing Dreamlifter staat hier opgeslagen. Deze omgebouwde Boeing 747 heeft een enorme boggel achterop, waardoor hij onderdelen van de nieuwe Boeing 787 (de Dreamliner) kan vervoeren.
Ik moest hier dus mijn planning heenmaken. Rechtstreekt vliegen mag (en kan in dit geval) niet. Het gaat er om dat je via bepaalde herkenbare punten op zowel de kaart als vanuit de lucht gaat navigeren naar je bestemming. Tussen deze punten trek je lijnen op de kaart, markeert dingen die van belang zijn en hoge obstakels krijgen een rood cirkeltje. Met een prestatiediagram reken je uit hoe snel je gaat vliegen en met de voorspelde wind kan je verder plannen. Je rekent hier dingen uit als koers, benodigde tijd, windcorrectie, de lucht- en grondsnelheid (vanwege de wind), benodigde hoeveelheid brandstof en meer. Voor deze eerste vlucht ben ik hier heel wat uren mee bezig geweest. Het is veel rekenwerk en je moet met veel dingen tegelijk rekening houden. Aangezien we eenmaal hier een briefing over hebben gehad en niet echt geoefend hebben, is het ook veel vallen en opstaan. Des te leuker als je planning eindelijk af is.
De vlucht richting Pinal duurde 40 minuten. Tijdens de vlucht ben je telkens aan het opletten op je nog op de juiste koers zit, kijk je naar buiten voor herkenningspunten, voert je checklisten uit en geeft voor iedere nieuwe 'leg' een briefing. Uiteindelijk kwam ik mooi op mijn bestemming terecht, waar wij een Touch-and-Go maakte, met daarna een Full Stop - Taxi Back, waarbij wij langs alle grote kisten, inclusief de Dreamlifter, taxiede. Daarop stegen wij weer op richting het westen, waar wij naar 4500' klommen. In de klim trok mijn instructeur het gas dicht, waarbij ik een geforceerde landing moest oefenen. Dit ging niet helemaal lekker, dus daar ga ik de komende solo's nog wat meer aandacht aanbesteden. Het is wel heel vet om net te doen dat je motor uitvalt en zo ergens al glijdend precies op je punt aan moet komen. Vlak boven een of andere akker ging ik in de go-around om tussen Picacho Mountain en de New Man's Peak door te klimmen naar 4500'. De zon stond al redelijk laag en dit gaf een erg mooi uitzicht, toen wij tussen de bergtoppen vlogen. Op dat moment moest ik aan later denken, wat een mooi beroep wordt dit toch. Betere uitzichten krijg je niet!


Ik vloog naar het startpunt van mijn navigatie terug naar Falcon Field, waarbij Mr. Vascak mij vlak na dit punt liet 'diverten'. Hierbij moet je vanaf je punt naar een vliegveld vliegen. Hierbij moet je je huidige positie op de kaart, de te vliegen koers, de duur en de benodigde brandstof bepalen. Dit brief je aan de instructeur, je vliegt je nieuwe planning en voert alle procedures uit om bij dit vliegveld te komen. Het vliegveld waar wij heengingen was Casa Grande, waar wij twee Touch-and-Go's hebben gemaakt. Daarna moest ik ons naar Coolidge brengen, wat er op neerkwam dat ik wederom mijn positie moest bepalen en Coolidge moest weten te vinden. Na op Coolidge twee Touch-and-Go's te hebben gemaakt, kreeg ik wederom een diversion naar Rittenhouse. Deze ging prima en daarna zijn wij direct doorgevlogen naar Falcon Field.
Een erg interessante vlucht, waarbij ik weer veel geleerd heb. Wij zijn twee uur en drie kwartier onderweg geweest, waarna ik ook wel uitgeput was. Dit kwam ook, omdat ik weinig gegeten en gedronken heb. Dan ga je het wel merken! Bij het debriefen kreeg ik veel complimenten van Mr. Vascak. Aangezien ik een tijd niet met hem gevlogen had, kon hij zien dat ik erg veel progressie had gemaakt, wat hem erg goed deed. Tijdens de vlucht werd er wel veel op mij afgezeken, maar dit komt omdat hij je gewoon dingen wil leren. Niet leuk natuurlijk, maar ik heb wel weer veel geleerd. Ieder zijn eigen manier...

Met dit navigeren kom je steeds op verschillende plekken die toch, ondanks deze woestenij, mooi en divers zijn. Op één van de droogste en heetste plekken op aarde valt toch nog wel veel mooie natuur te zien. In ons appartement hangt een enorme kaart van dit gebied. Hierop zet ieder zijn eigen punaise met op welk vliegveld hij allemaal geweest is (lees: een landing gemaakt heeft). Het is de bedoeling dat mijn witte punaises deze kaart eens flink witkleuren. Toch leuk om telkens nieuwe gebieden en vliegvelden aan te doen. Hier komen dan ook telkens mooie verhalen te boven. Gelukkig is er een bubbelbad waar verhalen en roddels de rondte gaan.

Ik kreeg op mijn vorige bericht nogal wat reacties over dat ik tijdens mijn steep turn ineens een ander vliegtuig voor mij zag opduiken. Dit moet uiteraard even rechtgezet worden om men gerust te stellen.
Ten eerste lijken vliegtuigen altijd veel dichterbij dan dat ze zijn. Als er een vliegtuig 500' onder je doorvliegt, lijkt het alsof jij vlak over hem heengaat, terwijl er zát ruimte over is. Ten tweede zal ik een beeld vormen bij de Southeast Practice Area. Relatief gezien (deze Area is veel groter) kan je het vergelijken met de Hoge Veluwe, waar ongeveer tien auto's rijden. De kans dat deze op elkaar inrijden is erg klein. Nu moet je daar ook nog hoogte bijdenken, wat de kans op fouten wel heel klein maakt. Als je je hoofd er gewoon goed bijhoudt en goed oplet, zal er niets gebeuren. Daarnaast maakt iedereen positierapporten, zodat je weet waar iedereen zich bevindt. Mijn Serengetibril, welke het contrast erg vergroot en ook nog eens op sterkte is, staat mij goed bij in deze tijden. Thuisfront, niets aan het handje dus!


Vandaag stond ik niet op het rooster, wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vond. Even lekker chillen. Met een hele groep in het bubbelbad gebierd, waarna we zometeen gaan uit eten en daarna naar de bioscoop gaan. Morgen sta ik er dubbel op, voor mijn S20 en S21. Ik sta er gelijk op met Jasper en zometeen misschien ook nog met Gijs. Het plan is om de eerste vlucht uit te voeren (airwork e.d.), dan te landen op Gateway, daar met elkaar te lunchen, waarna we elk verder kunnen gaan met de tweede vlucht. Klinkt goed en erg gezellig. Daarnaast is het wel vet om ook een keer echt op een groot veld te stoppen, en dat nog solo. Ik heb er zin an!