donderdag 11 december 2008

Goodbye Almighty Archer

Afscheid nemen valt meestal zwaar, deze keer niet zozeer. Tijd voor een nieuw tijdperk, het Arrowtijdperk.

Eerst even terug in de tijd. Maandag werd er niet gevlogen en dus heerlijk uitgeslapen, geleerd, geblogd, gewassen en meer van dat soort dingen, waar je uiteindelijk prima een gehele dag mee kan vullen. Tim had deze dag zijn D45, de vlucht vóór de VFR-eindbaas D46. Je D45 is een check, die je mét of zonder DX kan halen en dus niet over hoeft te doen. Tim is zijn D45 zonder DX doorgekomen, wat natuurlijk prima is. Nog beter is, is dat hij gisteren zijn D46 Eindcheck ook heeft gehaald en nu klaar is met zijn VFR. Gefelicteerd!

De dag daarop had ik mijn D37, een navigatievlucht. Aangezien ik totaal geen zin meer had in het navigeren, had ik een redelijke simpele planning gemaakt naar Pinal, een veldje vlak bij Tucson, ten zuiden van Phoenix. Een vlucht en planning die ik wel eens eerder gevlogen had, maar deze keer een stuk strakker zou gaan uitvoeren. Dit lukte prima en alle procedures verliepen goed. Ongeveer 20km naar het westen van Pinal maakte ik mijn eerste oproep op de CTAF, waaruit bleek dat ik de enige was. Naar het veld vliegend zagen we ten zuiden van ons een laag- en langzaamvliegende Boeing 747 aankomen. Pinal Airpark wordt door vele maatschappijen gebruikt om hun vliegtuigen (tijdelijk) op te slaan, aangezien de vliegtuigen daar niet zo snel verroesten en het niet veel geld kost. De kans bestond dus dat deze grote Boeing daar aan de grond gezet ging worden. Ik vloog verder en ging het circuit naar binnen, waarop al snel het tweede en derde vliegtuig zich aanmeldde om bij Pinal te landen.
Aangezien de Jumbo niet op de CTAF zat, konden wij hem niet bereiken en wisten wij niet wat hij ging doen. Iedereen bleef dus uit zijn buurt en men maakte positiecalls voor deze 747. Na een nette landing op Pinal, taxiede ik de baan af, waarbij de Boeing wel erg dichtbij kwam. Hij had zijn gear down en het leek erop dat hij het circuit ook naar binnen ging. Wat een cool gezicht was dat en wat vet om samen met een Boeing 747 samen in het circuit te zitten! Echter, op een gegeven moment draaide de Boeing weg naar het oosten en zagen wij hem niet meer. Waar was hij heen? Het leek erop dat hij wegging. Ik verliet Pinal weer, waarna we nog wel een oproep op de CTAF ontvingen dat deze Jumbo terugkwam. Wij hebben hem niet meer gezien en zijn verder gevlogen.
Zo ben ik mijn navigatie teruggevlogen, met een diversion naar William's Gateway, waar ik een erg nette Touch-and-Go maakte, gevolg met een departure rechtstreeks naar Falcon Field. Hier verliep de landing iets minder soepel, maar het was nog steeds een prima vlucht. Zolang ik streng op mijzelf blijf, blijf ik corrigeren. Daardoor vlieg ik ook een stuk strakker. Ik ben alleen veel te precies met mijn landingen, waardoor ik zeer vaak niet tevreden ben, terwijl het toch wel prima landingen zijn. Dit is nu we aan het bijtrekken. Daarnaast had ik altijd de neiging om veel te snel over de radio te praten. Dat is nu ook beter geworden en Sven is weer duidelijk verstaanbaar, met een netjes accent.

Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van de PA28-181, oftewel de Piper Archer. Ik zou mijn laatste Archervlucht, de D38, vliegen met Mr. Eggeling. Gelukkig was dit een vlucht die bestaat uit het doen van Airwork en landingen, waarvoor dus geen planning vereist is. Gelukkig maar. Wij zijn richting de Southeast Practice Area gegaan, waar ik mijn Airwork deed. De stalls waren netjes, mijn Practiced Forced Landing verliep goed, de steep turns gingen lekker en mijn Slow Flight was echt heerlijk. Allemaal wel goed dus. Daarna ben ik naar William's Gateway gegaan om vele landingen te oefenen.
Na hier acht rondjes rondgeboord te hebben, zijn wij doorgegaan naar Falcon Field voor één Touch-and-Go, waarna wij af zouden sluiten met een Full Stop. Mijn Precision Touch-and-Go was een beetje hard, wat wel mag maar ikzelf niet tevreden mee was. Nu was het tijd voor mijn laatste circuitje in de Archer. Dit zouden de laatste minuten worden met haar, de kist die eindelijk onder mijn controle stond. Mr. Eggeling zei daarbij: "Make this one count". Daarnaast moest ik er een 'memorizable one' van maken, waarbij de grapjes over vele soorten stunts die ik kon uitvoeren voorbij kwamen. Terwijl ik crosswind draaide, kreeg ik te horen dat ik een tight downwind moest maken. Dit houdt in dat je je downwind dichterbij maakt dan normaal. Als laatste landing zou ik een Short Field maken. Ik deed mijn crewbriefing en checklisten. 'Abeam' de threshold kreeg ik mijn klaring: "Archer 2WG, make short approach now, cleared to land runway 4R." Dit hield in dat ik gelijk naar de baan toe moest draaien om te landen, waarschijnlijk om plaats te maken voor ander verkeer. Hierbij besloot ik een glide-in te doen (een landing met gesimuleerde engine failure), deed mijn crewbriefing en zette mijn flaps terug naar 'up'. Mijn gas ging dicht, waarna ik naar de baan zweefde voor mijn landing. Stap voor stap gingen de flaps erin om vaart te minderen, waarbij ik 76 knopen aan bleef houden. Boven de threshold trek je het vliegtuig recht en laat je de snelheid eruit lopen. Hierbij maakte ik een 'supergeile' landing, op de 'blocks', op runway 4R. Wat een heerlijke afsluiting! Zeker een 'memorizable one'.
Een prima vlucht en een mooi afscheid van de Archer. Doei Archer, Hallo Arrow!

De middag heb ik besteed aan het leren van de Aircraft Operations Manual van de Arrow, het preflighten van de Arrow en aan 'chairflyen' (droogvliegen). Je kan immers nooit genoeg voorbereiden.

Arrow... here I come!

1 opmerking:

Anoniem zei

Wel een kort verhaal zeg, dat zijn we niet gewend, enne hoe moet ik me je laatste landing voorstellen????? Leg eens uit.........