Op naar het puntje

...het meest zuidwestelijke puntje van de States welteverstaan. En nee, hierbij bedoel ik helaas geen hawaii, maar het half-hawaii: San Diego!

Vrijdag zou ik eerst nog een vlucht hebben met Mr. Vascak. Gelukkig geen navigatievlucht, aangezien je daarvoor weer heel veel moet plannen en de vlucht een stuk saaier is. Nee, dit was weer een ouderwetse airworkvlucht. Wij hebben airwork en landingen geoefend, wat allemaal wel prima verliep. Even wat procedures er ingehamerd en klaar was de vlucht. Als Eelco en ik niet op het rooster zouden staan voor zaterdag, konden wij weg. De beetje slimme lezer raadt het al, aangezien ik het al voorgezegd heb. Wij stonden er inderdaad niet op en konden naar San Diego!

Thuis even lekker gechillt, een hotelletje geboekt en wat rondgekeken en -gevraagd voor dingen die wij daar moesten doen. Net nadat de avond gevallen was zijn wij op weg gegaan. Bij gebrek aan beter en tijd hebben wij een bezoekje gebracht aan de McDonalds voor een plakkerige hamburger, zoute friet en wat frisdrank. De McDonalds is hier wel anders dan in Nederland. De hamburgers zijn viezer, de mensen zijn onaardiger, ze werken sloom en het is er minder netjes. Verder was onze auto bepakt met eten, drinken, nieuwe muziek, wat kleding en leermiddelen. Tijd om te gaan!
Zo zijn wij via de '202' en de I10 Phoenix uitgereden, het duister in. Een uur onderweg belde wij op of wij niet toevallig op het rooster stonden. Hierbij kregen wij onze assistent Christian aan de lijn, die een weekendje naar 'America's Finest City' niet erg zou vinden. Zo zijn wij omgekeerd, hebben wij hem opgehaald en hebben wij met meer vreugd en zielen de reis voortgezet. Hierbij heb ik mijn ogen dichtgedaan, om het geheel donker te maken en even weg te vallen. Zo werd ik bij Yuma wakker, een stad op de grens van Arizona, Californië en Mexico. Vanaf hier reden wij langs de Mexicaanse grens naar San Diego. Onderweg kwamen wij langs drie grensposten, om te controleren of wij geen kleine tequiladrinkers met hoedjes op in de achterbak hadden. De enige die daar lag was een tukkende Eelco.
Het laatste stukje was door de bergen, waarbij onze auto op de weg naar boven geen vrienden heeft gemaakt met Greenpeace. Toen de draaikolk in de tank over was en wij naar beneden afdwaalde, kwam daar langzaam een enorme stad tevoorschijn. San Diego is een stad met 1,3 miljoen inwoners, ligt aan de Stille Oceaan (die écht niet zo stil is hoor) en is gebouwd op vele kleine rotsen. Dit geeft tezamen met het vele groen een heel mooi zicht, een zicht wat wij zeker niet gewend zijn. Eindelijk weer eens strand, zee, (echte) groene bomen, vogels, kromme straten (ja daar verlang je naar) en vochtigheid. Het was midden in de nacht tegen 3 uur 's morgens aan. Toch was het redelijk druk op straat en wij baanden ons een weg naar onze bestemming: het Sheraton. De 'Freeway' af en de stad in. Hierbij kreeg je om de 50 meter een stoplicht en mocht je van geluk spreken dat mensen hier een automaat hebben. Aangezien de straten heel stijl zijn - net als in San Fransisco - komt er menig hellingproef aan de orde. Daarnaast hebben bijna alle (tussen)straten eenrichtingsverkeer. Rechtstreeks naar je punt rijden kan dan ook niet.
Voor ons hotel aangekomen moesten wij parkeren in de garage. In plaats van simpelweg één keer linksaf slaan, gingen wij drie keer rechtsaf. Daar volgde wij een enorm smalle en stijle weg naar boven, naar de elfde verdieping. Spullen uitgepakt, ingecheckt en naar ons tweepersoonskamer gegaan. Aangezien wij nog niet op Christian hadden gerekend, sliep hij dus op onze chique bank.




De volgende morgen ging onze wekker om 9 uur, om ons toch een beetje slaap te gunnen. Bij het openen van de gordijnen verscheen daar een schitterend uitzicht over hoge gebouwen, drukke straten, heuveltjes, veel groen én... vliegtuigen! Al het aankomende vliegverkeer kwam - met een redelijke afstand - voor ons hotel langs.




Na het opfrissen zouden wij gaan ontbijten in het Balbao Park, een groot stadspark met vele musea gelegen op een heuvel. Daar hebben wij onze auto geparkeerd, waarnaar wij iets zochten om een ontbijt te nuttigen. Er bleek een of ander festival plaats te gaan vinden. Enorm veel parkeerplekken waren gereserveerd voor de minder validen. Vele Amerikanen zijn slecht ter been door het gezonde voedsel wat zij eten. Het zou toch niet een of ander vreetfestijn worden? Gedeeltelijk wel. Voor ons stonden tientallen eetkraampjes met gerechten van over de hele wereld. Om de winter maar warm mee door te komen zeg maar.
Wij hebben zo een broodje genuttigd, waarna wij naar het bijgelegen San Diego Air & Space Museum zijn gegaan. Voor ons een klein walhalla. Hier hebben wij onze ogen de kost gegeven aan al het moois dat met vliegen te maken heeft. Zo waren daar veel dingen uit de oorlog te bezichtigen, een Apollo-module, maar ook hedendaagse dingen zoals de Predator (een UAV). Daarnaast zijn wij nog in een Full Motion Flight Simulator geweest. Dit was een koepel waar je met zijn tweeën in kon zitten. Ik ging hier samen met Christian in zitten om een spelletje te spelen. Gewoon even vliegen dachten wij. Christian steeg op van het vliegdekschip, waarna wij besloten een barrel roll te maken. Ineens hingen we op de kop. Dat hadden we niet verwacht. De naam Full Motion deed zijn naam waar en wij gingen echt alle kanten op. Veel gelachen en gestunt, waarna ik met Eelco nog een potje heb gedaan. Cool!




Na het museum zouden wij met een omweg naar de U.S.S. Midway gaan. Hierbij gingen wij eerst via een hoge brug, de Coronado Bridge, naar het schiereiland. Bovenop de brug had je een prachtig uitzicht over de stad, de kust en de haven met daarin vele grote schepen van de Amerikaanse Navy. Het schiereiland zelf was vooral erg groen en gezellig. Daarna zijn wij via een lange smalle weg langs een dijk gereden, met aan de ene kant de haven van San Diego en de andere kant de Grote Oceaan. Hierbij hebben wij een korte stop gemaakt om de oceaan te aanschouwen en de zoute zeelucht op de snuiven. Dat is lang geleden!





Toen wij verder reden, kwamen wij erachter dat onze rechter voorband lek was. Waarom nu? Doorrijden zat er niet in, dus hebben wij de eerste de beste garage maar geraadpleegd, Goodyear. Helaas zou dit grapje ons 130 Dollar kosten en waren wij twee uur verder. De tijd hebben wij versleten op het terras bij de McDonalds om de hoek, hoe sfeervol. Gelukkig hadden wij boeken bij ons om te leren voor school, zodat deze tijd toch nog nuttig besteed kon worden.
Een bezoek aan de U.S.S. Midway zat er voor die dag niet meer in, dus besloten wij maar Downtown te gaan. Na wat touren kwamen hebben wij onze auto onder het Convention Center geparkeerd, waarna wij naar het Gaslamp District gingen. Dit is een mooie en erg gezellige buurt midden in het centrum, helemaal in Victoriaanse stijl.
Hier hebben wij wat gegeten en een tijdje rondgelopen. Ook waren wij ondertussen op zoek naar een plek om deze nacht te overnachten. Uiteindelijk besloten wij om in de buurt maar via het Internet een plek te regelen. Via de website Hotwire hebben wij zo een hotelletje geboekt. Op deze website geef je ongeveer aan wat je wilt hebben (prijsklasse, buurt, aantal personen/nachten) en na het bevestigen krijg je via de mail gelijk te horen waar je geplaatst bent. Zo werden wij in een Holiday Inn in Old Town geplaatst.






Eerst besloten wij om nog maar even bij het Balbao Park te kijken of daar wat aan de hand was. En dat was het. Na een ruim uur in de file te hebben gestaan op zoek naar een parkeerplek, hadden wij uiteindelijk iets gevonden. Al lopend naar de plek waar wij die ochtend ook waren, viel het ons op dat het toch wel iets drukker was geworden. Ik denk dat er zo'n 100.000 man op dit festival aanwezig was. Wat voor festival is nog steeds niet echt bekend, maar er was van alles te doen en er was in ieder geval veel bekijks.
Het gehele Balbao was gevuld met Amerikanen en anderen, waaronder wij behoren. Hier en daar waren shows, er waren veel tentjes die prullaria probeerden te verkopen en uiteraard werd er overal veel gegeten. Zoals gezegd was het er godvergeten druk, maar toch was het feest incompleet, er mistte iets... sfeer?! Inderdaad, op zijn Hollands met wat muziekpodia en Heinekenstands zou het veel gezelliger zijn geweest. Nu liepen de mensen maar wat rond, met de rest van de menigte mee. Er was geen sprake van een feest. Dat kennen ze hier dan weer niet.
Toen onze voeten en oogleden het niet meer hielden, zijn wij teruggegaan naar de auto, waarna wij op zoek gingen naar de Holiday Inn. Na menig rondje gereden te hebben en al tourend door de verschillende buurten zijn gegaan, zijn wij er dan toch gekomen, de Holiday Inn. Een beste man stond ons al op te wachten en kwam ook nog met de verassing dat er ontbijt bij zat, wat een luxe. Daarop zijn wij naar ons kamer gegaan, waar wij snel onze Queensizebedden verkenden. Ik had er één voor mijzelf, wat best wel heel erg lekker sliep. Het bed is de gehele nacht in de volle breedte gebruikt.






De volgende morgen zouden wij niet heel veel tijd meer hebben. Aangezien het zes uur rijden is, er een uur tijdverschil heerst en er die avond nog geleerd en gepland moest worden, hadden wij een vertrektijd van 12:30 in ons hoofd. De wekker ging om 8 uur, waarna wij heel rustig aan het bed uit gingen. Op naar het ontbijt met heerlijke broodjes en ander lekkers. Dat naar binnen gewerkt gingen wij om half 10 naar de U.S.S. Midway, die om 10 uur open zou gaan. Netjes op tijd kwamen wij aan, waar wij onze auto parkeerde, de tickets haalden en aan boord gingen van dit grote vliegdekschip. Het schip was gemaakt voor mensen die toch een tikkeltje kleiner waren dan ik. Dit hebben ik, mijn hoofd en mijn rug dan ook gemerkt. Zo ben ik vele compartimenten als Quasimodo doorgestruind.
Je kon vele ruimten van het schip bekijken. Van machinekamer tot keuken, van wapenopslag tot de slaapplaatsen en van het commandocentrum tot het vliegdek. In de hangaar en op het dek stonden vele vliegtuigen gestald die je in volle glorie kon bekijken, sommigen ook van binnenuit. Menig foto is gemaakt en de ogen maakten overuren. Aangezien wij niet heel lang hadden, moesten wij ons redelijk haasten, wat wel jammer was. Hier en daar hebben wij nog een 'lezing' van een leraar bijgewoond, die ons veel over zijn onderwerp kon vertellen, wat erg interessant was. Daarnaast kreeg je ook een koptelefoon mee, voor audiologische rondleiding. Hierbij moest je bij elk onderwerp het desbetreffende nummer intoetsen op je apparaat, waarna de man hele verhalen door je koptelefoon begon te vertellen. Toch zat dit ding niet lekker, dus verloor ik deze per ongeluk onderweg.

Zoals met onszelf afgesproken, zijn wij om half één terug naar onze thuisstad Phoenix gegaan. Een lange weg terug, maar deze keer grotendeels bij daglicht. Zo konden wij ook de Mexicaanse grens zien, waaraan de weg lange tijd parallel liep. Hekken, barricades, waarschuwingsborden, lichten, etc... Daarnaast kregen wij op een gegeven moment borden dat onze 'speed enforced by aircraft' was. Wat wij hier met flitspalen doen, gebruiken zij vliegtuigen voor? Wel mooi om de angst tegen de Mexicanen zo te zien.





Een mooi weekend, wat toch maar even zo makkelijk kon. Zeker voor herhaling vatbaar en goed te doen qua prijs. Wij betalen nu voor een gallon benzine (4 liter), wat in Nederland de literprijs was toen ik hierheen vertrok. Voor 35 eurocent heb je hier een litertje peut. Daarvoor hoef je het ook niet te laten. Mits de draaikolk in je tank niet al te groot is.
Ik stond overigens niet ingeroosterd voor maandag, dus wederom een dagje vrij als gevolg.