maandag 29 december 2008

D45: Check!

De laatste tijd hebben wij naar mijn mening teveel vrije tijd. Dit merk je ook goed in je beurs. Ondanks al die vrije tijd is het bijhouden van mijn blog een beetje achtergebleven. Hier een update.


Vorige week vrijdag heb ik vlucht D43 gehad. Een twee uur lange navigatievlucht, waar wij nog een half uur extra aan hebben geplakt tijd in te halen. Voor deze vlucht heb ik naar Wickenburg gepland, over de stad Phoenix heen. Dit geeft een extra dimensie aan de vlucht, aangezien je vlak langs allerlei verschillende airspaces vliegt, die je niet zomaar naar binnen mag gaan. Daarnaast vlieg je uiteraard over een enorme stad heen, wat een geweldig beeld geeft.
Zo zijn wij dus naar Wickenburg gevlogen. Ik had alleen het gevoel dat mijn kompas totaal niet klopte, aangezien hij mij niet de goede richting opstuurde. Dit zorgde voor veel corrigeren. Ook niet erg. Een extra workload is altijd goed om te trainen.
Op Wickenburg heb ik een Touch-and-Go gemaakt, waarna wij weer richting het oosten vertrokken. Daar kreeg ik onderweg een diversion naar Deer Valley, vlakbij Deer Valley zelf. Daardoor moest ik snel mijn berekeningen doen, crewbriefings geven, checklisten doorwerken, contact opnemen met de toren, het veld vinden en mijzelf in de juiste positie brengen om het 'traffic pattern' in te vliegen. Aangezien dit allemaal erg snel moest gebeuren, heb ik als eerste het vliegtuig maar vertraagd om mijzelf meer tijd te geven. Op Deer Valley heb ik een aantal circuitjes gedraaid om landingen te oefenen. Deze verliepen allemaal prima, waarna wij aan het airwork gingen beginnen in de Northeast Practice Area, tussen de bergen.

Het weekend daarna hadden wij vrij, drie dagen welteverstaan. Gijs en ik waren alleen thuis, aangezien Tim met zijn vader naar Las Vegas was en Eelco en Janna de Grand Canyon gingen bezoeken. Het weekend is zo vooral doorgebracht met chillen, een beetje leren en winkelen. Aangezien ook de eerste mensen van onze klas ons gingen verlaten, hebben wij hier nog wat tijd mee doorgebracht. Er zijn ondertussen nu drie zogenaamde 'wings' in onze klas: Michael, Roy R. en Nick. Zij zitten nu al bijna een week van Het Nederland te genieten, gefeliciteerd en veel plezier mannen!


De volgende dinsdag had ik mijn laatste VFR-trainingsvlucht, D44, met Mr. Arreola. Dinsdagmorgen kwam ik een uur voordat ik naar school zou gaan er pas achter dat ik nog een planning moest maken. Erg stom en ik heb nog nooit zo snel een planning gemaakt. Een goede test, maar liever nooit weer. Gelukkig stond ik op tijd klaar om weg te gaan met onze kist. Het eerste gedeelte hebben wij genavigeerd, waarna ik een diversion kreeg naar Phoenix Regional, een erg klein stukje asfalt zonder markeringen, wat diende als een landingsbaan. Hier heb ik een enkele Touch-and-Go gemaakt, waarna wij het verschillende airwork hebben geoefend: 'steep turns', 'slow flight', 'approach to stall in landings configuration', 'clean stall' en een 'Practiced Forced Landing'. Toen dat klaar was ben ik overhead Chandler gevlogen, om landingen te oefenen op Falcon Field. Toen mijn instructeur en ik beiden tevreden waren, hebben wij deze vlucht beëindigd. Mijn laatste trainingsvlucht dusver zat erop!
Nu was het tijd om mijn laatste twee vluchten te vliegen, welke beiden Checks zijn. D45 is een Check waarvoor je niet echt kan zakken, maar je wél een extra DX voor de laatste vlucht - de Eindbaas D46 - kan krijgen. Falen kan dus wel, maar je hoeft de Check zelf niet meer opnieuw te doen.

Deze Check zou ik de volgende dag in ieder geval niet vliegen, aangezien hier dan kerst gevierd wordt. Hier kennen ze alleen 1e Kerstdag en Kerstavond. Aan die avond plakken ze dan wel gelijk een hele dag vast, voor het eten, koken en eten.
Op deze 'Nulde Kerstdag' zijn wij weer wezen winkelen, iets wat veel te vaak gebeurt de laatste tijd. Ook dichtbij zijn leuke winkels gespot. Er zijn weer truien, t-shirts en vesten bij de Hollister ingeslagen. Daarnaast heb ik All Stars gekocht, niet omdat die nieuw zijn, maar gewoon maar 25 Euro kosten hier. Dat soort kleding, net als de Hollister, Abercrombie&Fitch, American Eagle, Aerospatiale, Guess en de Gap, is gewoon goedkoop qua dollars en de kleding zelf is leuk. Dat de koers nu rond de 1,40 schommelt, maakt het wel heel aantrekkelijk. Iets té misschien...
In de avond zijn wij naar Vicky gegaan, voor het kerstdiner. Veel oude bekenden, tezamen met vele nieuwe mensen, waren aanwezig. Wij hebben hier weer zoals altijd heerlijk gegeten en het is altijd weer leuk om bij te kletsen. Leuk detail, Vicky heeft haar kerstboom opstaan en niet zo maar één. De 'kerstballen' zijn vervangen door tientallen vliegtuigen met als piek een Control Tower. Heel apart en echt heel cool!

De volgende dag, Eerste Kerstdag, moest ik mij voorbereiden op de D45 Check die ik de volgende dag zou hebben. Ik stond op het rooster met Mr. Klein en moest van hem mijn vlucht naar Gila Bend plannen. Gelukkig een niet al te moeilijke planning waar ik lang over zou doen. Toch duurde alles wel langer dan normaal, aangezien ik alles zo goed mogelijk wilde doen.
Tussen het plannen en leren door heb ik nog met het thuisland Geskyped. Zo werd ik eerst door Stephanie gebeld, waar ik als laptop midden op de tafel belandde. Erg leuk om zo met Stef en haar familie te spreken, cool! Daarna was het de beurt aan mijn ouders. Zij waren bij Frank en zijn ouders, met ook de familie erbij. Doordat het erg donker was kon ik niet veel zien, maar het was alle gezelligheid op een stokje. Hierna hebben zij 'mij' meegenomen naar Kim haar nieuwe (en eerste) huisje in zenderpark. Helaas lukte het niet met de verbinding, dus die houd ik nog tegoed. Ik kan niet wachten! Verder heb ik Sanne nog met de kerst gebeld. Wat heb ik die lang niet gesproken! Leuk bijgepraat en gelijk even een rondleiding gegeven. Ook nog bedankt voor de zeer lange mail Sanne. Ik heb nog nooit zo'n lange mail gehad. Een hele klus om in de vroege morgen door te lezen, maar ik ben weer helemaal bijgepraat en heb ervan genoten! Danku! Na deze productievolle dag is Sven vroeg zijn bed ingegaan, om de volgende morgen om zes uur op te lijnen voor de voorbereiding van zijn Check.

Zes uur, de eerste wekker ging, met de back-up wekker nog in de aanslag. Deze was niet nodig, aangezien Sven gelijk klaarwakker was. Het zullen de zenuwen wel geweest zijn. Ik ben mijn bed uitgekropen en heb mijzelf achter de laptop geplaatst. Zo heb ik de laatste informatie qua temperatuur en wind van het Internet gehaald, waarmee ik mijn planning helemaal af kon maken. De Navlogs werden ingevuld, de kaart ingetekend, de laatste dingen doorgenomen, alles gecheckt en daarna weer gecheckt. Sven had alles tot in de puntjes verzorgd en was helemaal klaar voor de Check.
Terwijl de zenuwen nog goed hun werk deden, ben ik om half negen naar school gegaan om daar alles helemaal af te maken en te wachten op mijn instructeur. Om half elf kwam mijn instructeur aan, waarna wij aan een tafel gingen zitten. Ik heb hem over mijn vluchtplan verteld en een weerbriefing gegeven. Daarna begon hij met het stellen van vragen. Hij stelde verschillende vragen over het weer, de kaart, het vliegtuig en in het algemeen. Op bijna alles wist ik wel een antwoord en kon ik het hem mooi uitleggen. In tegenstelling tot de anderen vind ik deze zogenaamde Orals ook helemaal niet erg, alleen maar leuk en interessant.
Het weer was niet helemaal zoals ik het zou willen hebben. Er stond een stevige wind, het was koud en er was veel bewolking. De wind vormde het grootste probleem, vooral aangezien deze volgens de voorspellingen zelfs buiten limieten zou zijn bij terugkomst. Ik vroeg Mr. Klein dus ook om eerst mijn landingen op Falcon Field te doen, om daarna door te gaan met de rest van de Check. Hij stemde hiermee in en vond dit geen probleem. Op naar de kist!
Vandaag had ik de Arrow 4147M onder mijn kont, een kist waar ik op die dag voor het eerst kennis mee had gemaakt. Ik voerde mijn preflight uit, ietwat nauwkeuriger dan normaal. Daarna bereidde ik mij voor in de cockpit en was het wachten op Mr. Klein, die niet snel daarna aan kwam lopen. Hij nam naast mij plaats, waarna ik kon beginnen met mijn crewbriefing:
"Crewbriefing - non standard. We have an obstacle take-off, rotate at 68kts, climb out at 78kts until clear of the obstacle. Obstacle is 200' AGL. First we taxi to the yellow line, turn to the right towards the runup area. From there we can expect to taxi via taxiway Delta to runway 22L, where we will have an obstacle take-off, rotate at 68kts, climb out at 78kts until clear of the obstacle. Obstacle is 200' AGL. We stay for closed traffic, whereafter we have a departure towards Chandler at 3000'. Airport elevation is 1400' and Traffic Pattern Altitude (TPA) is 2200'. There are no aircraft deficiencies, the weather is within limits and we should use caution of a crane 1,5 mile North of the approach end of runway 22R, which is 350' AGL. Any questions? Crew briefing completed."
In het begin gingen deze hele verhalen nog niet zo snel, maar nu rollen ze er met gemak uit en is het allemaal eigenlijk heel erg logisch.

Ik pakte mijn checklisten erbij, deed de Preflight Checklist, de Preparation Checklist en de Before Starting Checklist, waarna ik de motor kon starten. Nadat ik 'Prop Clear' uit het raampje had geroepen, deed ik de mixture-hendel een klein beetje naar voren om de motor te primen, waarna ik hem weer terugtrok. Mijn linkerhand greep naar de sleutels en draaide deze helemaal naar rechts om, zodat de startmotor mijn propellor in beweging zette. Deze sloeg aan, zodat ik de sleutels los kon laten, de mixture op Rich kon zetten en met behulp van de throttle het toerental op 1000RPM bracht. Fuel Pump uit, Alternator aan en de Radio Master Switch kon ook aan, waarna ik de Before Taxi Checklist kon afhandelen. Hierna was ik helemaal klaar om te gaan en riep ik Dispatch op 123.30 op met de melding dat de Arrow 4-7-Mike ging vertrekken. Op 121.30 kreeg ik van Falcon Ground een taxiklaring naar runway 22L, via de runup area waar ik mijn runup zou doen.
Sven voelde zich rustig en zou deze 47M eens even temmen. Vanaf de runup ben ik naar 22L getaxied, waar ik met een obstacle take-off enkele circuitjes ging draaien, die ik op runway 22R ging doen. Stuk voor stuk heb ik de verschillende soorten landingen afgehandeld en ze verliepen allemaal prima. Daarna begon ik met mijn navigatie richting Chandler, Bapchule en Maricopa. Het ging allemaal erg soepel en ik probeerde het zo volledig mogelijk te doen door onder andere navigatiebakens te gebruiken en frequenties uit te luisteren.
Onderweg kreek ik nog een simulated 'Prop Overspeed', die ik netjes en snel afhandelde. Net toen ik een position report bij Estrella Sailport had gemaakt, vertelde Mr. Klein dat ik moest diverten naar Potters, een klein privéveldje ten zuidoosten van mijn positie. Ik was hier nog nooit geweest en hoopte dat ik het zou gaan vinden, wat altijd nog maar de vraag is met deze kleine veldjes die erg goed in verstoppen zijn.
Ik stuurde mijn heading, berekende de afstand, tijd en brandstof en draaide de juiste radiaal van de Stanfield-VOR in. Aan de hand van de kaart en 'landmarks' keek ik of ik 'on-track' was. Dit bleek zo te zijn en uiteindelijk zag ik met moeite het kleine veldje voor mij opduiken. Een reep zand met wat gebouwen en voertuigen eraan, dat was het. De berekeningen klopten dus prima en ik kon verder met het laatste onderdeel, het airwork. Ik klom naar 4200' en deed twee steep turns, een clean stall en een slow flight. Tijdens deze slow flight hield mijn motor er (gesimuleerd) mee op. Aangezien je voor slow flight je landingsgestel uit hebt en 40 graden flaps hebt staan, selecteerde ik zo snel mogelijk het landingsgestel in de 'up'-positie en haalde ik mijn flaps omhoog, waarbij ik 'Aircraft Clean' riep. Tegelijkertijd duwde ik mijn neus omlaag, om de snelheid 79kts op te laten lopen, de snelheid waarmee je al glijdend het verst komt. Ik deed de 'memory items' van de 'Engine Failure in Flight'-checklist, waarna ik een lagere propellorstand kon selecteren, om minder weerstand te geven. Ondertussen had ik een mooi veldje gevonden waar ik al glijdend naartoe plande. Nu was het tijd om gesimuleerd een noodoproep te maken en de memory items van de 'Forced Landing'-checklist uit te voeren. Ondertussen kwam ik al erg dichtbij mijn veld. Met mijn flaps zorgde ik ervoor dat ik het juiste glijpad aanhield en zo kwam ik erg netjes voor mijn veld uit. Aangezien dit een oefening is, geef je ongeveer 100' AGL Full Power om de Go-Around in te gaan.
Terwijl ik aan het klimmen was, vertelde Mr. Klein mij dat ik terug naar Falcon Field kon gaan. De vlucht zat er dus bijna op. Ik levelde af op 3200' om over Chandler airspace heen te vliegen, waarna ik contact op nam met Falcon Field voor een Full Stop. Deze laatste landing zou een Short Field landing zijn op runway 22R, aangezien 22L dicht was, vanwege het schoonmaken van de baan.
Ik kon terugtaxiën naar de ramp en zette de motor uit. Tijd voor de evaluatie!

Ik vond de vlucht zelf wel erg goed gaan, op de schoonheidsfoutjes na. Mr. Klein zat tegenover mij en schreef wat dingen op, met een wat emotieloos gezicht. Daar kon ik dus niet echt uit halen of ik het gehaald had of niet. Op een gegeven moment begon hij erg blij te praten en klonk hij erg enthousiast. Het gesprok begon met dat hij erg tevreden was en zeker geen problemen zag voor mijn D46 Eindcheck. Hij vond mijn circuitjes 'beautiful' en de Normal, Short Field en Precision landingen 'very good', waar ik dan ook een S+'je op kreeg. Verder had hij op de navigatie alleen aan te merken dat ik op een gegeven moment 100' te hoog zat, wat ikzelf ook niet echt netjes vond. Hij noemde het 'excellent', aangezien ik ook goed gebruik maakte van bakens, omgeving en radio, waarbij ik twee S+'jes kreeg op 'radio aids' en 'positional awareness'. Als ik de volgende keer iets langzamer praat en scherp blijf, zou het helemaal goed moeten komen met mijn Eindcheck. Ik heb namelijk nog wel eens de neiging om (te) snel te praten over de radio. Daar gaat dus even aan gewerkt worden.

Sven was in een erg blije bui en zat vol zelfvertrouwen. Wat een goede vlucht was dat en wat een complimenten! Kom maar op met die D46! Eén probleem. Door vele vertragingen kan ik die pas aankomende vrijdag vliegen, een week na mijn D46 dus. Niet erg fijn, een week lang wachten en ondertussen niet vliegen.

Die avond zijn wij nog naar Tony, een goede vriend van Vikcy, gegaan om te eten. Wederom in een erg mooi en groot huis. Gezellig en lekker!



Zaterdagmorgen zijn wij vroeg opgestaan om naar Tuscon te gaan. Jasper, Roy, Gijs en ik stonden 's morgens letterlijk in de vrieskou klaar voor een twee uur lange reis naar het zuiden. Ik heb heerlijk verder geslapen in de auto. Daar aangekomen bleek het niet veel warmer te zijn, er lag zelfs ijs! Raar weer hier...
Wij waren daar om een vliegtuigmuseum en -kerkhof te bezoeken. Het echte grote kerkhof was helaas dicht. En waarom hadden ze nou geen verwarming in al die hangaars? Dat weet ik ook niet. Het was in ieder geval wel verrekte koud en mijn kootjes hadden het zwaar. Sinds lange tijd liep ik ergens rond met een rode neus. Na een tijdje zelf rondgehobbeld te hebben, hebben wij meegelopen met een rondleiding. Zo zijn wij vele vliegtuigen, binnen en buiten, afgegaan. Hierbij kon de beste man, een veteraan, heel wat boeiends vertellen. Dat maakt het dan toch een stuk leuker. Ik zocht bij vele speeches van deze man toch ook de heater op. Ja, het was écht koud.
Na een boeiende ochtend hebben wij nog even in de vliegtuigwinkel gelopen, waarna wij door naar huis gingen. Helemaal niet zo erg dat het vliegtuigkerkhof dicht was, aangezien ik er niet door de vrieskou ook bij had willen liggen.
Ook op de terugweg heb ik weer veel lopen slapen. Wat maakt zo'n vakantie je toch lui. Het was ineens knetterwarm in de auto. Op het ene moment vriezen je ledematen er half af en loop je leeg, op het andere moment komt het zweet overal uit zetten door de brandende hitte.


De stoel waar J. F. Kennedy op vertoefde tijdens zijn reis in Air Force One.

Die avond hebben Gijs en ik heerlijke spinazie-zalm risotto gemaakt. Het duurde eventjes, maar dan heb je ook wat. Dat mag vaker gegeten worden!
Ik ving op dat er ergens op het terrein oliebollen gebakt werden. Dit moest natuurlijk even uitgezocht worden. Het bleek zo te zijn dat Chris en Jens oliebollen aan het bakken waren. Het waren er iets meer dan zij verwacht hadden, een stuk of 170. De oliebollen waren erg lekker en dit konden wij wel gebruiken rond de jaarwisseling.
Nu wij toch in de kooksfeer zaten, besloten Jasper en ik op zondag tompoucen te maken. Dit gaat nog niet zo makkelijk als je denkt. Ten eerste heb je een goed recept nodig en ten tweede de juiste producten. Dit laatste vormde een redelijk probleem. Goed bladerdeeg was niet te vinden en de gelatine was ook niet helemaal op en top. Het koken met de vele verschillende ingrediënten duurde erg lang. Met uiterste precisie volgden wij ons recept, waarna wij snel besloten dat hier veranderingen in moest komen. Zo hebben wij het recept aangepast om tot een juiste samenstelling te komen die wel op tompoes leek. In plaats van allemaal 'normale' tompoucen, maakten wij er - door omstandigheden - vier reuzetompoucen van, met elk een eigen kleur (oranje, paars, geel en groen). Voor een eerste poging - met beperkingen - was dit nog erg goed gelukt ook. Na lang werken was ons meesterwerk eindelijk klaar.
Eén probleem, ik heb totaal geen zin meer in tompoes. Ik heb zo lang met die krengen gewerkt en veel van geproefd, dat mijn maag er totaal niet naar staat. Wel heb ik een klein stukje geproefd, wat wel redelijk prima smaakte.

Nu zij wij 'lekker' aan het wachten totdat wij verder kunnen. Het schiet zo totaal niet op en ik moet er echt alles aan doen om carnaval te gaan halen. Dat is toch wel een mooi streven vond ik zelf. Het moet dan wel meezitten, wat nu niet echt het geval is...

De berichten worden weer veel te lang merk ik al. Ik doe mijn best!

Hier nog enkele Arrow-shots:




6 opmerkingen:

Anoniem zei

oliebollen gebakt werden!!?? je kennis vd nederlandse taal gaat er niet op voorruit daar!! haha...
Leuk bericht weer Sven! Hoop dat je check vrijdag goed gaat, zal voor je duimen!
Liefs, Sanne

Anoniem zei

Svenjo! Leuk weer een bericht van je te lezen.. Lachen dat je nog zoveel hebt geskyped met kerst! Moeten we erin houden, komt goed. In ieder geval een spetterend oud en nieuw toegewenst!! Have fun.
kus Stef

Anoniem zei

Svennie....lopen slapen....hoe doe je dat?
Zo,jullie hebben in ieder geval oliebollen tijdens de jaarwisseling.En wij laten je meegenieten met onze jaarwisseling door middel van de webcam. Dan ben je toch nog een beetje bij ons. Tot 23.45 uur op oudejaarsavond, kusjes

Anoniem zei

Yes, de D46 is binnen...... ik ben supertrots op je. Liefs, je mams

Anoniem zei

Hoi Sven, Gefeliciteerd weer een stap verder, ondanks dat het in tweeën moest, het is je toch mooi gelukt. Op naar het volgende, jouw maken ze niet gek, niet dan!!
Wij gaan straks mischien nog even op de ijzers, maar dat had je al vernomen en gezien. Sven doe gewoon je ding wij zijn trots op je, en je komt er wel.
Groeten en suc6 van ons A&A&J.

Sytze zei

Sven. Leuk je verhaal met die nulde kerstdag. Die kennen we hier niet :-). En dat je er "online" bij was met kerst en oude/nieuw. Waren we toch een beetje compleet. Ons vuurwerk is wel toffer dan in Phoenix !!!. Gefeliciteerd met je VFR. Nu mag je jezelf piloot noemen toch? Wanneer kunnen we met je meeviegen?. Je Paps.