Zonder DX ben je nix

Hallo daar. Het is bijna een week sinds mijn laatste bericht en er is zo goed als geen vooruitgang geboekt. Alleen stress, wachten en onzekerheid.

Het komt er ook op neer dat er gewoon echt niet te plannen of vooruit te kijken valt. Elke dag is het weer een verassing wat er gaat gebeuren. Vaak zit het dan ook alleen maar tegen.
Afijn, afgelopen maandag heb ik dus een DX moeten vliegen, om mij voor te bereiden op de check. Een DX die gewoon prima verliep en waar ik erg goed presteerde. Klaar voor mijn check op dinsdag! Uiteraard stond ik er om de beste tijd ingepland, niet dus: 1 uur 's middags. Dat is dus de tijd dat het ongeveer het meest bumpy is. Ik goed voorbereid en wel op de check aangekomen en kennis gemaakt met mijn checkinstructeur, Mr. Hodges. Een prima oversized kerel. De oral konden we overslaan en de briefing duurde in totaal hooguit één minuut. Even preflighten en het vliegen kon beginnen! Aangezien dit een partial was, hoefde ik niet alles opnieuw te doen en bleven wij alleen in het circuit voor verschillende landingen. De circuitjes gingen erg goed en mijn overzicht, correcties en R/T was meer dan prima. Het landen zou het hem dan moeten doen. De eerste (normal) landing ging prima, maar daarna ging het snel verkeerd. Ik weet niet precies waar ik problemen mee had, maar het ging gewoon niet meer. Ik landde steeds met een stallwarning en was telkens niet mooi uitgelijnd voor de baan. Hier heb ik nog nooit last van gehad. Het was immers erg bumpy, wat het vliegen in het circuit - mede dankzij de wind - een stuk uitdagender maakte. Toch vind ik dat het hier niet alleen aan kon liggen. Na wat rondjes en een aantal go-arounds te hebben gemaakt, zei ik dat ik wilde stoppen, omdat het gewoon niet goed ging. Het idee was om de vlucht de volgende dag af te maken, een zogenaamde Discontinued Flight. Ik wilde deze check gewoon niet door dit laten falen! De instructeur vond dit prima en we gingen terug, hoewel ik toch een kutgevoel had, ik wilde het afmaken!
Teruggekomen op onze thuisbasis gingen we debriefen. Vele onderdelen kon hij doorstrepen, aangezien we die nog niet hadden gedaan. Daarnaast zette hij twee keer een S- bij mijn twee landingen. Twee keer een S- in een groep betekent een Fail voor die groep. Dit vond ik raar en hij begon over een DX, wat ik nog raarder vond, aangezien ik dacht dat ik de vlucht gewoon voort kon zetten de volgende dag! Ik moest van hem maar met onze Training Manager Mr. Haber praten. Deze draaide er niet omheen en zei dat twee keer S- in een groep zou leiden tot een Fail in die groep en dat ik dus gezakt was. Mijn checkinstructeur wilde volgens mij niet onderdoen en werd een 'jaknikker'. Ook hij was het er ineens mee eens dat het gewoon een Fail was! Kortom, ik dacht slim te zijn om een vlucht stop te zetten, omdat het niet goed ging. Achteraf heb ik bijna niets gedaan en toch mijn hele tweede D11-check opgekloot. Ik had dus beter door kunnen gaan en er het beste van kunnen maken, daar denk je toch niet aan!
Laat ik het zo zeggen, die dag was een kutdag. Na die eerste failure op mijn D11, was dit nog iets erger. De motivatie was even weg, ik had er geen zin meer in en het duurde en duurde maar. Kortom, ik zat er echt even helemaal doorheen. Daarnaast kreeg ik van mijn instructeur te horen dat ik de vlucht nooit had moeten beginnen, aangezien het zo erg bumpy was en de wind kut was (de wind was variabel, wat betekent dat hij telkens draait en enorm rot vliegt). Nee, dit maakte het er zeker niet beter op.

Oke, het was inderdaad weer DX-tijd. Het motto 'Zonder DX ben je Nix' kon mij nu ook geen drol meer schelen. Ik wist van mezelf dat ik geen DX meer nodig had, aangezien ik meer dan prima kan vliegen. Toch heb ik uiteindelijk nog zo'n 2,5 uur DX-tijd na deze check gehad, aangezien ik prima voorbereid op mijn derde check wilde komen. Eigenlijk heb ik deze twee DXen alleen als voorzorgsmaatregel gemaakt. Na elke DX zei mijn instructeur wel telkens dat ik echt heel netjes kon vliegen, hij mij zo een check door zou laten gaan als ik met hem zou vliegen en mij ook zo solo zou laten gaan. Daarnaast waren bepaalde vliegeigenschappen bij mij zelfs Above Standard, wat echt meer dan prima is. Goed om te horen, maar alles wat ik nu wil is gewoon die check halen.

Eindelijk dan, vrijdag, tijd om een check te doen. Ik stond om 08.50 met Mr. Howard ingepland om een koningse kist, de N4181J. Ook Mr. Howard was een prima en wederom oversized kerel, die wat weg had van Hagrid uit Harry Potter, met zijn grote snor.
Allang voordat wij gingen briefen wist ik dat de vlucht niet door zou gaan. De reden? Wind! Het waaide inderdaad als een malle en met deze condities wilde ik geen check vliegen die zo belangrijk zou zijn. Ik had er zo enorm veel zin in om deze te halen, wat het wel tot een moeilijke keus maakte. Het weer even snel met 'Hagrid' besproken en hem laten weten dat ik niet ging, wat hij een prima idee vond.
Vanaf dat moment sta ik dus al een week bij hetzelfde punt, mijn D11 check halen. Morgen (zaterdag) kan ik mijn check ook niet doen, aangezien het weer wederom gewoon verrot is en ik ook niet ingepland sta. Dit zou betekenen dat ik op zijn vroegst maandag pas mijn check kan doen en dinsdag solo kan gaan, op zijn vroegst. Inderdaad, de moed zakt je wel in de schoenen en het duurt allemaal wel erg lang, wat het er niet minder frustrerend op maakt.

Aangezien ik nog de hele morgen vrij had, heb ik de toren van Falcon Field gebeld met de vraag of wij, als studenten bij Sabena, langs mochten komen om een kijkje te nemen. Dit vond de beste man prima, waarna wij met zijn vijven in de auto stapten en een half blokje verderop voor de toren stonden. Hier werden wij door een vriendelijke man begroet, moesten wij ons inschrijven en werden wij via een lange trap naar boven geleid. Wat een uitzicht! Mooi om eens te zien wat er aan de andere kant van de radio afspeelt. Dagelijks heb jij contact met deze mensen. Zij helpen jou en jij volgt hun instructies. Zonder elkaar zijn ze niets en het is altijd een spelletje tussen de controllers en vliegeniers. Grappig om te zien welke personen nou achter die 'stemmetjes' zitten die je normaal altijd hoort. Verder gewoon erg cool om te zien hoe alles werkt en de beste man legde alles met veel plezier uit. Dit brak de dag.

Uitzicht vanaf de Tower, met onze school op de achtergrond en daarachter de Northeast Practice Area.

Hierna naar de Jamba Juice gegaan, waar ze sinds kort op vrijdag Pilot's Day hebben. Jaja, voor ons studentjes is alles dan 50%. Goedzo en fijnzo, want wij zorgen ook voor 80% van hun omzet, dus mogen ze wel wat terug doen. Verder een beetje aan het zwembad gelegen, wat rondgetrokken door de stad, de auto laten nakijken en voor taxichauffeur gespeeld. De dag afgesloten met een etentje bij de Mexicaan, die erg goed was.

Aangezien er een aantal mensen zaterdag niet hoeven te vliegen volgens het rooster en de rest toch gecancelled gaat worden vanwege het weer, hadden wij wat plannen gemaakt. Uiteindelijk zijn wij voor Vegas gegaan, inderdaad, we gaan naar Las Vegas! Deze stad heb ik altijd al willen zien en dit ga ik dan nu ook meemaken. Via een website kan je een bedrag en locatie aangeven waar jij wilt overnachten, waarna je na het boeken te horen krijgt waar je komt te zitten. Dit uiteraard tegen een verlaagd tarief. Alles ingevuld en iedereen was tevreden. Na op de 'Confirm'-knop te hebben geklikt kwam daar het antwoord: het 'Planet Hollywood Resort'. Een prima hotel, waar wij voor maar 40 Euro per persoon in twee luxe kamers komen. Het hotel is van alles voorzien, heeft zijn eigen mini-Eiffeltoren en ligt tegenover het welberuchte Bellagiohotel met zijn fonteinen. The Strip, daar zitten wij dus ook aan. Hoor ik daar iemand zeggen dat dit prima is? Ja, dit is prima!

Morgenochtend eerst naar een solo om 7 uur 's morgens (wat redelijk uitslapen is), die waarschijnlijk toch niet doorgaat vanwege de wind. Daarna de vluchten cancellen op school, inkopen doen, inpakken en op naar Vegas! Dit is ook wel echt even nodig na zo'n frustrerende week. Helaas heb je soms van die momenten dat je er even helemaal doorheen zit. Gelukkig is er genoeg steun van de mensen hier en thuis en kom je er uiteindelijk wel prima doorheen.


Vegas, here we come!