S30 en ouders weg

Weekend - tijd om te bloggen!

Ik probeer zo snel mogelijk achter elkaar te bloggen, om jullie sneller, vaker en leuker het laatste nieuws te brengen. Op deze manier bespaar ik jullie en mijzelf van die ellenlange verhalen, zoals vorige keer. Die was een beetje groot uitgevallen... niet?
Unstoppable!

Donderdag heb ik mijn S30 gehad, een drie uur lange vlucht waarbij ik voor mijzelf landingen, airwork, navigatie en diversions moest oefenen. Aangezien ik onder mijn zogenaamde syllabustijd zat, moest ik mijn vlucht verlengen met een half uur. Voor deze vlucht is geen planning vereist, aangezien het geen cross-country vlucht is. Toch heb ik een planning gemaakt, die ik voor enkele 'legs' gevolgd heb, waarna ik mijzelf ging diverten. Tussen Rittenhouse (een 'verlaten' privéveldje) en Magma (een kruising van spoorlijnen) ging ik naar Florence Junction, terug naar Rittenhouse en daarna naar Sarita, een privéveldje 20 mijlen ten zuiden. Toen ik mijn berekende heading en tijd gevlogen had, zag ik het veldje nog niet liggen. Wat bleek, Sven zat er precies boven. Daar kwam ik pas achter nadat ik een rondje ging vliegen. Toch prima rekenwerk nog.
Daarna ben ik met steep turns, slow flight, een practice forced landing en een simulated 'instrument air failure' naar William's Gateway en Falcon Field gegaan, waar ik beide landingen heb geoefend. Tevens heb ik hierbij de transitie van het ene naar het andere vliegveld geoefend, waarbij je snel procedures en checklisten moet afhandelen, aangezien er weinig ruimte tussen de twee airspaces zit. Tussendoor ben ik nog een keer naar de Practice Area gegaan, waar ik stalls en wederom steep turns en een practice forced landing heb geoefend. Zo ben telkens heen en weer gevlogen en heb ik een erg afwisselende vlucht gehad.
Volgens velen zou dit een saaie vlucht zijn, aangezien hij zo lang is. Ik heb hem zelfs nog een half uur moeten verlengen en heb het hierbij echt prima naar mijn zin gehad. Het enige waar ik mee zat is dat ik in die tijd niet naar de WC zou moeten. Maatregelen: van tevoren weinig drinken, vlak voor take-off naar de WC gaan en een noodplan. Inderdaad, mocht je moeten, dan kan je het in je 'fuel strainer' (daarin test je de brandstof van het getankte toestel) of in je 'air sickness bag' doen. Gelukkig ben ik elke vlucht nog zonder plaspauze doorgekomen.

De navigatie, diversions en het airwork verliepen allemaal prima. Daarnaast heb ik mijzelf dus ook voor het eerst een failure gegeven, welke soepel en netjes afgehandeld werd. De meeste landingen waren prima. Ik ben alleen nog steeds niet tevreden met de precision landing, waarbij je het vliegtuig op een vooraf afgesproken punt (of iets erna) moet landing. Hier heb ik nog wel eens moeite mee en deze landingen zijn niet altijd even zacht.

Mijn volgende vlucht is D31, de vlucht voor je D32 Modulecheck. Aangezien ik deze zonder extra DX-uren doorheen probeer te komen, wil ik mijn precision landings nog even goed oefenen op mijn D31. Deze zal ik waarschijnlijk aankomende maandag hebben, aangezien ik vrijdag niet gevlogen heb. Dit was omdat het erg hard waaide en ik mij niet helemaal lekker voelde. Dit vonden mijn instructeur en ik beiden helemaal niet zo erg, aangezien zijn moeder uit Europa hier was en mijn ouders ook hun laatste dag hier hadden.

Vrijdag dus rustig aan gedaan en in de middag nog even weggeweest. Hierbij zijn wij naar Raw Hide gegaan, een commercieel cowboystadje net ten zuiden van Chandler, waar tevens enkele 'Westerns' zijn opgenomen. Het zonnetje scheen op volle toeren en zo konden wij even bijpraten en chillen. Nog even genieten dat mijn ouders hier waren! Op de terugweg zijn wij nog naar de Fry's Electronics gegaan, een soort Mediamarkt maar dan een tikkie groter. Een prima plek voor mannen, maar ook mijn moeder kon zich hier prima vermaken. Wij konden hier niet al te lang blijven, aangezien de huurauto ook teruggebracht moest worden. Na dit gedaan te hebben, hebben wij nog even lekker rustig aan gedaan, waarna wij met Tim naar de Red Lobster gingen. Hier hebben wij lekker vis gegeten en zoals altijd werd er bijgekletst. Ook werd er nagetafeld, een fenomeen wat de doorsnee Amerikaan niet kent. "Huh, zitten jullie hier nog steeds?" Deze avond heb ik voor de TV hangend en spelletje spelend bij mijn ouders op hun hotelkamer afgesloten.
De volgende morgen werd er vroeg uit bed gegaan om mijn ouders naar het vliegveld te brengen. De auto volgetankt, de bagage erin gedaan, uitgecheckt en nog snel wat meegepikt van het ontbijt, waarna wij naar Phoenix Sky Harbor reden. Bij Terminal 2 de auto bij 'kort parkeren' neergezet en ingecheckt, waar we de koffers nog een herindeling moesten geven vanwege het gewicht. Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Erg jammer en het was een erg leuke tijd, die helaas zo om was. We kunnen er nu weer even tegenaan om naar het eind door te stomen.

Leuke tijd paps en mams! Echt superleuk.

Daarna ben ik uiteraard nog even snel mijn bed ingedoken om bij te slapen, waarna ik in de middag ging backseaten. Ik wilde deze dag namelijk nog wel iets nuttigs doen. Roy Habets had een navigatievlucht van twee uur op de planning staan, met Mr. Wilson. Wij zouden naar Payson gaan, een vliegveldje in de bergen waar ik al eerder geweest ben, maar deze keer als passagier. Een leuke en gezellige vlucht. Ik heb achterin van het uitzicht genoten en met Mr. Wilson gepraat. Verder goed opgelet of ik nog dingen bij mijzelf kan verbeteren.

In de avond zijn wij naar de film Body of Lies gegaan, met een man of acht. Onderhand beginnen wij een beetje vaste klant te worden bij de bioscoop daar. Het is gewoon gezellig en leuk. Achteraf moesten wij nog eten en dit hebben wij daar om de hoek bij de 'Old Chicago's' gedaan. Ik zat nog redelijk vol van de M&M's en popcorn, met elke overige open plek gevuld met Diet Coke. Van dit laatste ben ik ook niet eens aan mijn eerste refill toegekomen bij de Old Chicago's en de Calzone ging er met moeite in, hoewel hij erg lekker was. Wederom een prima avond. Alleen jammer dat het deze keer zonder ouders was.

Vandaag hebben wij de sportieve kant van ons laten zien. Veel mensen gingen barbecuen bij Saguaro Lake. Roy, Eelco en ik waren wat anders van plan. Wij gingen de Superstition Mountain beklimmen.
Om half 12 de tas met vooral vele en vele liters waters gepakt, omgekleed en richting de berg gereden, die wij altijd als herkenningspunt hebben gebruikt tijdens het vliegen. Deze keer gingen wij hem eens vanuit een ander perspectief bekijken. De auto hebben wij bij het 'Lost Dutchman State Park' gezet, waar wij ook een plattegrondje van het gebied kregen. Deze plattegrond bleek niet erg behulpzaam bij onze route. Volgens de beste man bij de poort zouden wij over een bepaalde route drie uur doen, waar wij al na een half uur boven stonden en het ons redelijk onwaarschijnlijk leek dat de afdaling 2,5 uur zou duren. Hierbij zijn wij dan dus ook het pad afgegaan en hebben wij zelf wat geklimd en geklauterd. Daarna zijn wij terug naar het pad gegaan, richting het pad waarmee je de top van de berg kan bereiken. De top hebben wij vanwege de tijd niet kunnen bereiken, maar wij zijn echt een heel eind gekomen. Een leuke en vermoeiende klautertocht was het wel, maar wat een mooie uitzichten hebben wij gehad! Hier is dan dus ook, onder het genot van vele watertjes, van genoten.

Achteraf zijn wij langs de Burger King gereden. Hieruit bleek ook wel weer dat onze bekerhouders in de auto niet al te goed werken. Bij het remmen voor een stoplicht, viel de beker met cola uit de houder, op de grond, waarna de cola zich in een kleine seconde over de vloer begaf. Eelco heeft zo zijn terugreis vermaakt met het schoonmaken van de vloer, zijn benen al omhoog houdend.

Dan is het nu tijd voor een collectie aan foto's:

De T-shirt die Kim voor ons gemaakt heeft, supervet!