Daar zitten wij dan, opgelucht en wel. Met een biertje in onze hand, waarna er nog velen zullen volgen. Inderdaad, geen cliffhanger. Sven heeft zijn VFR afgerond! Daaraan vooraf wel een heel gebeuren. Luister en huiver!
Met mijn vorige bericht was ik geëindigd op de zondag. De maandag en dinsdag waren niet echt bijzonder. Nee, Sven had nog een kleine hoop om zijn Check te kunnen vliegen, maar moest wachten. Er waren vele mensen die een Check moesten vliegenen ik stond redelijk achterin de rij. Op maandag heb ik te horen gekregen wanneer ik mijn Check zou kunnen doen en dit zou waarschijnlijk de volgende vrijdag zijn, een week na mijn D45! Daarbij heb ik gelijk gevraagd waar ik heen kon plannen, zodat ik tenminste alvast íets kon doen. Deze vlucht zou ik naar Yuma plannen, een stad in het zuidwesten van Arizona, tegen de grens van Mexico en Californië.
Dinsdag kon er dus begonnen worden met het plannen van deze vlucht. Daarnaast werd er ook hard geleerd voor de mondelinge toets vooraf aan de D46, ook wel de Oral genoemd. Het gerucht ging dat de nieuwe instructeur donderdag aankwam vanuit Nederland. Voor de belangrijkere D46 en CPL4-Checks, is er een instructeur van de KLS vanuit Nederland bij om te evalueren. Het gerucht ging dat hij deze donderdag al eerst de Oral wilde doen, op onze vrije dag! Sven moest dus wel alles voor deze dag af hebben. Gijs en Tim vertrokken deze dinsdag naar San Diego, naar het strandhuis van Vicky. Ik had graag meegewild, maar ik had vrijdag mijn Check én donderdag al mijn Oral. Dat ging dus niet echt lukken...
Woensdag was de dag niet veel anders. Het zou oudjaarsdag moeten zijn, maar zo voelde het niet voor de meeste mensen hier. Je bent er hier gewoon totaal niet mee bezig. Verder had ik wel andere dingen aan mijn hoofd. Onze rode Aurora stond trouwens in de garage, vanwege versleten koppakkingen. Prijs: 470 Dollars. Ook onze witte auto was niet helemaal betrouwbaar. Deze auto hadden Tim en Gijs mee, waardoor Eelco en ik een dagje autoloos waren. Gelukkig had de beste man van Coco's zo lang mogelijk doorgewerkt zodat wij de auto in de namiddag konden ophalen. Gelukkig maar dat het zo snel kon! Zonder auto ben je hier niets...
In de middag, toen ik het leren en plannen wel zat was, stond de klok op drie uur. Daar kreeg ik een SMS of ik op Skype kon komen. In Nederland tikte daar namelijk het laatste uur van 2008 weg. Gelukkig begonnen wij op tijd, want Skype had er niet heel veel zin in en dat moest even verholpen worden. Ondertussen hebben we wel veel gelachen. Om vier uur lokale tijd was het in Nederland zover, 2009 was begonnen. De nieuwjaarskussen verschenen voor de camera en wij gaven elkaar de beste wensen. Daarna hebben zij de webcam naar buiten gericht, zodat ik mee kon genieten van het vuurwerk. Hoe vet was dat! Zo hadden wij hier toch nog een mooie vuurwerkshow. De nodige SMSjes en telefoontjes volgden, waarna wij afscheid van elkaar namen en ik mij klaar kon gaan maken om Downtown Phoenix te gaan.
Om vijf uur lokale tijd vertrokken wij met drie auto's naar Tempe, waar de zogenaamde 'Blockparty' zich zou afspelen. De kaartjes waren al gekocht en wij gingen eerst onze maag vullen. Dit werd bij de Burger King gedaan, om onszelf Amerikaans vet te mesten. Daarna zijn wij doorgereden naar Tempe, waar wij onze auto bij het stadion hebben neergezet. De laatste paar honderd meter hebben wij gelopen en daar voor ons lag het straatfeest. Bij de ingang hebben wij ons kaartje afgegeven en wij konden binnentreden tot het feest. Met een plattegrond zijn wij de verschillende straten doorgelopen. Ik kan je zeggen, het viel heel erg tegen. De shows waren saai, de muziek (veelal hardrock) was barslecht en wij mochten alle kroegen en clubs niet in vanwege onze leeftijd. Er viel dus erg weinig te doen voor ons. Het kwam erop neer dat het een straatfeest met veel mensen en erg veel eetkraampjes was. Daarnaast was er genoeg herrie. Wat ook raar was, was dat er om elf uur al vuurwerk de lucht in ging. Erg denderend was het niet, maar het was alvast een voorproefje voor middernacht.
De laatste minuten van het jaar 2008 tikten ook hier weg, maar zo voelde het zeker niet. Roy en ik waren de rest aan het zoeken, die tussen tien- of honderdduizenden anderen stonden. Het was ons net niet gelukt om hun op tijd te vinden, want het aftellen begon. Om twaalf uur gingen de vuurpijlen de lucht in en vlogen de felicitaties in het rond. Het vuurwerk was ook ineens gestopt, was dat het? Ja. Veel meer had men niet in petto. Er was een schamel vuurwerkpakket van iemand uit de schuur gebruikt om al deze mensen te 'vermaken'. Al snel vonden wij de rest en begon ik met bellen en SMSen, toen de kloteherrie van de rockband Styx eindelijk ophield. Daarna zijn wij snel naar de auto gegaan om het initiële plan van bierdrinken hier thuis op The Springs te vervolgen. Ik en anderen haakten vervolgens af. Ik was kapot en zou de volgende dag ook mijn Oral hebben. Geen feest en bier voor mij.
Ik heb eerst mijn route aan Mr. Cairo uitgelegd, met vooral waarom ik bepaalde punten heb gekozen. Hij stelde nog enkele vragen over mijn navigatie en kwam met wat voorbeelden van gebeurtenissen, met de vraag hoe ik dan zou handelen. Verder vroeg hij enkele weetjes, dingen over het weer en mocht ik een vliegtuigsysteem naar keuze uitleggen, waarbij ik het systeem van de variabele pitch propellor heb uitgelegd. Mr. Cairo was tevreden, ik was klaar en de Eelco was aan de beurt voor zijn Oral. Zo hebben Eelco, Jorrit en ik onze Oral die dag gehaald en konden wij de volgende dag, vrijdag, oplijnen om onze Check te vliegen. Eén voordeel, het was niet meer nodig om voor de Oral te leren, die je normaal vlak voor je vlucht krijgt. Dat nam niet weg dat er geen spanning was, integendeel. Ik zou de volgende dag om 15:30LT mijn Check met Mr. Cairo en Mr. Klein vliegen. Mr. Klein is de zogenaamde 'safety pilot', degene die naast mij zit. Hij kent de omgeving en het vliegtuig en kan eventueel ingrijpen. Mr. Cairo zit achterin om de vlucht te evalueren.
De volgende morgen was het zover. Sven stond om negen uur op en kon zich voorbereiden op de vlucht. De laatste weergegevens werden binnengehaald en ik kon mijn berekeningen uitvoeren. Dit duurde veel langer dan normaal, omdat ik veel preciezer te werk ging. Toen dit klaar was heb ik nog een tijdje lopen stressen, waarna ik rond half één naar school ging om mij daar verder voor te bereiden. Aangezien ik redelijk snel klaar was, had ik alleen nog maar tijd over om te wachten en te stressen.
Op het rooster zag ik dat de vluchten voor mij waren uitgelopen. Dit hield in dat mijn vlucht ook verlaat werd. Het werd dus krap met sunset, maar dit kon ik nét halen. Op een gegeven moment ben ik naar Mr. Cairo gegaan om te briefen. Hij kwam met het slechte nieuws dat wij mijn vlucht niet af konden maken, aangezien hij over zijn maximale werktijd voor die dag zou komen. Ik zou tot maximaal vijf uur kunnen vliegen. Hier baalde ik ontzettend van, want dat betekende dat ik vandaag mijn check niet kon halen!De vlucht voor mij liep nog uit ook, waardoor wij wel erg vertraagd werden. Er was één andere kist vrij, die wij toen hebben meegenomen. Zo kon ik op de 47M vliegen, in plaats van de 92DA. Zo snel als ik kon heb ik hiervoor een nieuwe mass&balance gemaakt voor de 47M. Mr. Cairo zei dat hij over vijf minuten beneden zou staan. Ik moest wel heel erg opschieten, aangezien de kist ook nog gepreflight moest worden. Bij de kist aangekomen, zag ik Mr. Klein en Mr. Cairo al achter mij aankomen. Zo deed ik mijn preflight terwijl Mr. Cairo al in de kist zat en Mr. Klein buiten stond te wachten. Dat geeft niet bepaald een gevoel van rust. Zo heb ik zo snel mogelijk mijn preflight gedaan, om nog op tijd weg te kunnen. Ik probeerde echter wel zo rustig mogelijk te blijven en niet te overhaasten.
Uiteindelijk zaten wij allemaal klaar in te kist, klaar om te gaan. De belangrijkste vlucht tot nu toe kon gevlogen worden. Toch zat ik met een rotgevoel dat ik deze vlucht niet af kon maken. Het gehaast op het einde hielp ook niet echt bepaald mee.
Deze vlucht zou ik mijn navigatie doen, waarbij ik het airwork en landingen de volgende dag zou doen. Zo steeg ik met een obstacle take-off op van runway 22L, met een gesimuleerd obstakel van 100'. Daarna vloog ik richting Chandler op 3000' MSL, tussen de Bravo-airspace van Sky Harbor en Delta-airspace van William's Gateway. Overhead Chandler begon mijn navigatie richting Yuma, waarbij ik eerst naar 4500' klom. Veel van deze navigatie vloog ik niet, aangezien ik op het einde van mijn tweede leg al een diversion kreeg. Ik moest naar Pegasus, een klein privéveldje in het oosten, diverten vanwege gesimuleerde laaghangende bewolking. Hierbij kreeg ik de opdracht om op de laagst mogelijke legale hoogte te gaan vliegen. Dit hield in dat ik naar 2000' daalde, 500' boven de grond, en naar Pegasus vloog. Deze diversion kwam netjes uit en hierna moest ik terug naar een weg in Falcon Field-airspace diverten. Het probleem was dat ik hierbij de Delta-airspace van William's Gateway door moest, waar ik 1 mijl ten zuiden van was. Om mijzelf meer tijd te geven om te klimmen en de toren op te roepen om een klaring te krijgen, maakte ik een klimmende bocht rechtsom, om een cirkel te vliegen. Ik kreeg toestemming om de airspace binnen te komen en vloog zo op 3000' richting Falcon Field. Even later merkte ik op dat ik best een stuk off-track was, aangezien ik veel te veel bezig was mijzelf voor te bereiden op de landing. Dit ging dus zeker niet netjes en Sven was duidelijk niet tevreden. Het was kwart over vijf en met een Short-Field landing maakte ik mijn vlucht af. Mr. Cairo en Mr. Klein stapten uit, waarbij Mr. Cairo zei mij de volgende dag weer te zien. Wij zouden airwork, landingen én nog een diversion doen, aangezien het laatste niet heel goed ging.
Ik had de vlucht dus met een rotgevoel afgesloten en ik moest een dag wachten om weer verder te mogen. Daarbij kan ik je vertellen dat ik mij zelden zo kut heb gevoeld. Sven had gewoon een nare herinnering aan zijn vlucht en niet het gevoel dat hij het de volgende dag zou gaan halen, aangezien ik echt wel moest presteren. Even tussendoor, het goede nieuws was dat Eelco zijn Check wel gehaald had. Echt heel mooi voor hem! Gefeliciteerd! Zo ben ik vroeg gaan slapen, wat ook niet helemaal lukte.
Na een half slapeloze nacht stond Sven om een uurtje of acht op, om verder te wachten op zijn vlucht. Deze zou ik 's middags pas om drie uur hebben. Het enige voordeel hierbij was dat ik geen planning hoefde te maken, het navigatiegedeelte had ik al afgesloten. Sven was niet in een gezellige stemming en zat alleen maar te stressen. Zo ben ik op een gegeven moment maar rond het middaguur naar school te gaan, om daar verder te stressen en mij voor te bereiden. Ik hield er rekening mee dat de vlucht voor mij, een andere Check met Mr. Cairo, eerder terug zou komen, maar ik was alsnog veel te vroeg.
Toen ik net een kleine tien minuten op school was, kwamen daar Mr. Cairo en Mr. Eggeling, de safety pilot voor vandaag, door de deur gelopen. Dat was snel! Sven was nog niet klaar en de twee beste heren waren bijna twee uur eerder dan gepland al terug. Mr. Cairo kwam naar mij toe en vertelde mij om over 15 minuten beneden bij de kist klaar te staan. Dat werd opschieten!
Ik maakte zo snel als ik kon mijn spullen in orde en ging naar mijn kist toe om deze te preflighten. Gelukkig hoefde ik geen briefing te geven, wat mij weer tijd scheelde. Wij wilden gewoon zo snel mogelijk weg. Een voordeel hierbij was, dat ik geen tijd had om in de zenuwen te zitten, wij konden zo snel mogelijk weg!
Deze keer lukte het mij wel om op tijd klaar te zijn. Daar zat ik dan, voor de tweede keer klaar om mijn Check te vliegen. Dit keer met Mr. Eggeling naast mij als safety pilot. Het voelt best wel raar om met twee van deze mannen in de kist te zitten, waarbij jij de piloot bent. Aangezien wij alleen nog airwork en landingen moesten doen, vroeg Mr. Cairo wat ik eerst wilde doen. Ik koos voor de landingen, zodat ik daar maar vanaf was. Zo ben ik opgestegen van runway 22L, met een normale take-off en draaide het circuit in. De eerste landing zou een normale Touch-and-Go worden, die prima verliep. Daarna vroeg ik toestemming voor een 'short approach', om mijn glide-in te doen. Ik kwam netjes uit en de landing was ook goed. Hierna moest ik wisselen naar runway 22R, waar ik mijn laatste Touch-and-Go zou maken, om daarna naar de Southeast Practice Area te gaan. Ik initieerde dit allemaal zelf, om gezag te tonen. Wij worden er nu al goed op getraind om veel beslissingen zelf te maken, leiderschap te tonen en ons als een captain te gedragen.
De laatste Touch-and-Go voor nu zou een flapless zijn. Vlak boven de baan riep hij "Go Around", waarbij ik vol gas gaf om uit te wijken. Dit deed hij om te kijken hoe ik hierop zou reageren en zou handelen. Dat ging allemaal prima dus. Na deze go-around ben ik naar 3200' geklommen, waarbij ik het veld overloog richting het oosten. In de practice area begonnen wij met een steep turn, waarna ik een 'clean stall' en 'approach to stall in landing configuration' deed. Vlak na deze laatste stall riep Mr. Cairo: "Cut the power!", waarbij Mr. Eggeling mijn gas uitzette. Er was dus sprake van een gesimuleerde 'engine failure', waarbij ik ons veilig en wel, al glijdend, aan de grond moest zetten. Ik hield de juiste snelheid aan, koos een veld, maakte mijn planning naar dit veld, deed mijn checklisten en procedures, maakte gesimuleerd een "Mayday, Mayday"-noodoproep en gaf een briefing aan mijn passagiers. Uiteindelijk kwam ik netjes voor mijn vooraf uitgekozen veld uit, waarna ik 100' boven de grond in de go-around ging en klom naar 2000'.
Het Airwork zat erop en ik moest nog een diversion doen, om die van de vorige dag te verbeteren. Zo moest ik van Rittenhouse naar Goldfield diverten, een privéveld waar ik nog nooit geweest was. Het moeilijke aan dit soort veldjes is vaak dat ze nauwelijks te zien zijn. Ik moest dus vooral op mijn berekeningen vertrouwen en ik hield in de gaten of ik op de juiste koers zat. Uiteindelijk kwam ik netjes op de juiste tijd boven het veldje uit. Een smal stuk asfalt midden op de helling van een heuvel. Wie legt daar nou een airstrip neer?
De vlucht zat erop en ik mocht teruggaan naar Falcon Field, waarbij ik mijn vlucht afsloot met een flapless Full Stop.
Bij de parking aangekomen stapte de man uit en had nog niet gezegd of ik het gehaald had. Aangezien hij dit bij sommige anderen wel had gedaan, begon ik toch ernstig te twijfelen of ik het wel gehaald had of niet. Boven aangekomen begon ik alvast met het afhandelen van mijn papierwerk, waarna Mr. Cairo op een gegeven moment uit zijn kamer kwam. Ik liep naar hem toe, waarbij hij zijn hand uitstak. YES! De beste man feliciteerde mij en ik kon mijn geluk niet op. Sven was klaar met VFR!
Wij hebben nog kort gesproken over de vlucht. Hij vond mijn vliegen goed en ik kreeg wat op- en aanmerkingen, waar ik aan moet werken. Eindelijk, Sven was er eindelijk vanaf! We waren klaar!
Letterlijk enkele seconden later hing ik aan de telefoon met mijn moeder, waarna ik meerdere mensen het goede nieuws vertelde. Sven bruiste van energie en had de gehele dag een glimlach op zijn gezicht, die groter en groter werd. Wat was dit heerlijk. Ik was klaar met VFR, had mijn eerste brevet (PPL - Private Pilot License) 'binnen' en kon een nieuwe start maken met IFR, oftewel op instrumenten vliegen.
Die avond is er menig bier in het keelgat verdwenen. Marvin en ik hebben een klein feestje in appartement 2012 gehouden, aangezien ook Marvin zijn Check die dag gehaald had. Een erg gezellig feestje en nu, een dag nadat ik begonnen ben met dit bericht, zit ik dit bericht met een lichte koppijn af te maken. Het maakt allemaal niet uit. Sven is blij en kan morgen van start met IFR. Om tien uur ga ik mijn eerste vlucht in de simulator maken, om te wennen aan het vliegen op deze manier. Eelco vliegt na mij, maar wij gaan beiden bij elkaar backseaten om van elkaar te leren. Daarnaast ben ik nu al bezig mij voor te bereiden op morgen door de benodigde leerstof door te nemen.
Sven duikt na een erg relaxte zondag toch even de boeken in en laat snel over zijn eerste IFR-ervaring lezen!
2 opmerkingen:
SVEN!!!Gefeliciteerd! Super!
Liefs, Sanne
Nogmaals van Harte jochie......geweldig gedaan! Liefs mams
Een reactie posten