Peper in de reet!

Eindelijk. Het mocht dan ook wel weer een keer. Een klein applaus is dit wel waard, aangezien Sven deze week wel vijf keer heeft gevlogen! Een score van 100%, ka-ching!

Met VFR was iedereen altijd gewend om veel te cancellen en dergelijke. Met IFR is er op verschillende gebieden meer flexibiliteit, waardoor er meer gevlogen kan worden... eindelijk! Vijf keer in een week vliegen is geen uitzondering, aangezien de kans groot is dat je soms twee keer per dag vliegt en ook het weekend nog meepakt. Dit weekend vlieg ik niet, aangezien mijn instructeur er niet is. Een score van zeven tot tien is geen uitzondering, maar een score van vijf vind ik zeker niet verkeerd voor nu.

Maandag en dinsdag heb ik dus twee keer gesimd. Woensdag was het tijd om voor het eerst IFR te gaan, al vliegend. Aangezien wij hier geen IFR-condities hebben (denk aan in de wolken vliegen), wordt dit gesimuleerd door middel van een bril. Deze bril dekt het zicht naar buiten af, maar zorgt er wel voor dat je de instrumenten kan zien. Dit weerhoud je er dus van om stiekem naar buiten te kijken.


De vlucht begon op de Sabena Ramp in de Arrow 47M. Toen ik in de kist zat voelde het somehow als mijn eerste vlucht. Een klein beetje waar, het was vlucht D01, van IFR welteverstaan. Toch had ik er al menig uur opzitten.
Daar zat ik met Wilson naast mij en kon ik beginnen met het 'delegeren' van de checklists. Daarop vroeg ik hem om Sabena Dispatch op te roepen dat wij vertrokken en Falcon Ground voor een taxiklaring te vragen. Zo zijn wij naar de runup area getaxied, waarbij ik mijn items checkte en Mr. Wilson vroeg om de trims in te stellen, de flaps te checken en mijn flight instruments te checken. Bepaalde taken geef je nu dus uit handen, zodat je jezelf meer op andere dingen kan concentreren. Bij de baan riep hij de toren op, waarna ik takeoff kon gaan. Bij het uitklimmen draaide ik een linkerbocht naar heading 090, al klimmende naar 3700'. In de klim zei hij dat ik mijn bril op moest zetten.

PF (Ik): "Your controls. Heading 090, climbing to 3700'."
PNF (Mr. Wilson): "My controls. 090 to 3700."
PF: "Your controls."

Na wat gestuntel had ik mijn zonnebril afgezet en de nieuwe IFR-bril opgedaan, zodat ik alleen de instrumenten kon zien. Nu was het een kwestie van goed alle instrumenten in de gaten te houden. Scannen, scannen en nog eens scannen. Bij de MPO sta ik al beter bekend als 'Sken', een naam die dus goed klopt.

Al scannend heb ik verschillende manoeuvres gedaan. Zo hebben wij de oude bekende slow flight en stalls gedaan, met daarnaast de basics als (dalende/klimmende) bochten, de approach en het crew-concept. Dit verliep allemaal erg lekker en soepel en Sven had het helemaal naar zijn zin. Via zogenaamde vectors - Mr. Wilson gaf telkens headings - ben ik teruggevlogen, waarbij ik Mr. Wilson het weer van Falcon Field liet uitluisteren, hem de toren liet oproepen en om de verschillende checklisten vroeg. Op een gegeven moment zei dat ik 'visual' mocht gaan en het laatste gedeelte van de landing dus op zicht deed.
Toen ik mijn bril afdeed, wist ik eerst even niet waar ik was. Aangezien je ruim een uur lang dichtbij naar je instrumenten hebt lopen staren, was het raar om ineens de verte in te moeten kijken. Ik heb snel maar mijn zonnebril (op sterkte) opgezet, wat redelijk hielp. Ik wist dat ik ergens ten oosten van Falcon Field zat, zo'n 4 mijl. Het probleem was dat de zon heel laag stond en het heiig was. Daardoor zag je de grond niet en was alles heel fel. Alsof er een soort van goud deken over de hele stad lag, heel apart. Ik en Mr. Wilson zagen Falcon Field niet eens liggen, terwijl wij zeker wisten dat het daar ergens moest liggen. Op een gegeven moment zag ik 2 lichtjes van de PAPI (lampen die door middel van rood en wit licht je glijpad aangeven) en ben ik daar op af gaan vliegen voor de landing.


Donderdag heb ik ook een actual gevlogen, wederom met mijn nieuwe instructeur. Een erg vergelijkbare vlucht met enkele toevoegingen. Ook deze vlucht ging lekker en ik was tevreden, zo ook Mr. Wilson. Hij is een erg goede instructeur waarvan je echt veel leert. Ik heb in die enkele vluchten al zo veel extra's geleerd. Van kleine mierenneukerige dingen tot echt handige tips. Zo geeft hij na de vlucht ook echt een mooie complete debriefing, waarvan je weer veel kan leren. In zo'n briefing zegt hij ook wat ik thuis kan doen aan huiswerk en stuurt hij leermiddelen op via de mail. Erg handig zo'n instructeur die je echt wat wilt leren en ik heb het er helemaal naar mijn zin bij hem!

Nu wij toch lekker in het ritme zaten, heb ik ook de vrijdag mogen vliegen. Dit keer was het weer een simsessie, aangezien de basics er wel goed in zaten. Er werd iets nieuws geïntroduceerd: intercepties. Dit houdt in dat je bepaalde luchtwegen moet intercepten.
In het begin lijkt er helemaal geen logica in te zitten en snap je niets van de instrumenten en wat je ermee moet doen. Na heel wat oefenen gaat dit heel wat sneller dan voorheen en het zal niet meer lang duren voordat het bijna vanzelf gaat.
Ik had dit intercepten alleen van papier geleerd en op mijn computer met een programma geoefend. In de sim gaat het toch even anders. Je moet netjes kunnen vliegen (had ik al verteld dat die sim retegevoelig is?), nadenken en communiceren. Daarnaast krijg je intercepties, waarbij je extra instrumenten moet interpreteren en moet bedenken hoe je gaat vliegen. Toen Mr. Wilson zag dat het mij prima afging, leek het hem leuk om wind toe te voegen. Hierdoor moest ik allemaal berekeningen maken en geloof mij, dat gaat tegenwoordig niet meer zo snel. Na wat gestuntel en het kraken van de hersenen kwam er progressie in mijn denkvaardigheid en het kwam allemaal verrassend goed uit. Een simsessie waar ik erg tevreden over was. Het viel allemaal wel mee dus.
Bij de debriefing heb ik van Mr. Wilson leerstof en tips meegekregen waar ik eventueel dit weekend aan kan werken. Zo kan ik nu ook Flight Simulator gebruiken om dit soort dingen te oefenen en komt er wat leesvoer mijn kant op via de mail. Ik ben benieuwd!