dinsdag 20 januari 2009

Module 1: Finito

Snel, sneller, snelst. Er zijn nu weer vier vluchten en een weekend gepasseerd en het gaat snel. Toch kan dit nog een tikkeltje sneller...
Ik zal deze keer trouwens proberen niet al te veel met rare termen rond te smijten, hehe.

Vrijdag was ik weer terug bij Mr. Wilson voor mijn D05. Zoals de voorgaande vluchten hebben wij intercepties, holdings en wat airwork geoefend. Bij de intercepties had ik even een black-out en maakte ik veel kleine denkfoutjes. Later pikte ik het gelukkig goed op, waardoor Mr. Wilson ook weer blij was. Hij dacht even dat ik alles kwijt was, zo ook ik.
Verder hebben wij deze vlucht nog een zogenaamde NDB-approach gedaan. Een approach is het gedeelte vóór het landen, oftewel het oplijnen voor de baan. Dit gebeurt vaak door middel van verschillende tracks te volgen met behulp van verschillende soorten bakens. Hierbij gebruik je speciale procedures, timings en afstanden. Aangezien hier alles bij elkaar komt en snel gebeurd is timing en precisie cruciaal. Snel achter elkaar moet je verschillende bakens gebruiken, headings vliegen, dalen naar verschillende voorgschreven hoogtes, checklisten afwerken, naar de juiste snelheden afremmen, het vliegtuig in de juiste configuratie brengen, communiceren met de toren, je crewbriefing geven, etc... Naast dit alles moet je dus nog redelijk precies vliegen om netjes en juist voor de baan te komen.
In dit stadium van de training hoef ik helemaal nog geen approaches te doen, maar wij zijn hiermee al vanaf de eerste vlucht begonnen door het langzaam op te bouwen. Deze vlucht maakte ik dus al mijn eerste approach, waarbij hij contact hield met de toren en mijn crewbriefing deed, de rest deed ik zelf. De NDB-approach - een NDB is een soort baken - verliep erg lekker en hierna zijn wij terug gegaan naar Falcon Field. Een prima vlucht, op de black-out na.

Weekend! Gelukkig en helaas. Sinds ik nu helemaal in de vliegsfeer zit, had ik gewoon zin om door te gaan met het vliegen. Toch is een weekend chillen ook wel lekker. De zaterdag heb ik proberen uit te slapen - nee, dit lukte niet - en ben ik naar de Fry's Electronics gegaan in de hoop nog wat goedkope electronica in te slaan. Ik had besloten dat het toch niet veel goedkoper is dan in Nederland en ben toen maar weer teruggekeerd naar huis. Daar heb ik in de middag contact gehad met het thuisland. Stephanie vierde namelijk deze dag haar verjaardag en ik was er ook (virtueel) bij. Erg leuk om alle bekenden weer te zien en leuk bij te praten (en te lachen). Zo hebben wij bijna anderhalf uur zitten Skypen. Wel lullig, aangezien het dit jaar volgens mij de derde keer achtereenvolgend is dat ik niet bij haar verjaardag kan zijn. En maar excuses verzinnen... Nee stef, als ik terug ben vieren wij hem opnieuw, net als Oud & Nieuw. Dit ga ik namelijk opnieuw met Robin vieren, aangezien het hier in Arizona één grote flop was. Robin heeft vuurwerk bewaard, wij gaan oliebollen bakken en champagne drinken. The Aftermath!

De zondag heb ik voornamelijk besteed aan het leren en het beklimmen van de Superstition Mountain. Aangezien ik energie teveel had, ben ik even alleen heen en weer gegaan, tot halverwege de top in een erg stevig tempo. Hierna was Sven ook weer rustig en heb ik samen met Eelco onze Aurora naar de Carwash gebracht. Op het feit na dat die meer glimde, hadden de Mexicanen wel heel wat moddervlekken achtergelaten en waren de krassen nu ook beter te zien. Niet een erg succes dus.





Voor de oplettenden onder ons. Ik was inderdaad alleen en deze foto's komen dan ook van een vorige keer.

Maandag werd er weer gevlogen en jawel... deze keer twee keer! Ik zou deze dag mijn D06 en D07 vliegen, waarna ik de eerste module van IFR zou afronden. Het is dus niet echt een check, maar meer een evaluatie of je klaar bent om door te gaan naar de volgende module: approaches.
Het was een erg drukke vlucht, waarbij ik airwork en (NDB- & VOR-) intercepties en holdings heb gedaan. Daarna moest ik vanaf Coolidge de approach op Casa Grande doen. Ik vloog richting het baken en vroeg om de 'top of stack' op de daarvoor bestemde frequentie. Aangezien alle vliegtuigen 'opgestapeld' zitten in de holding, moet jij weten op welke hoogte het hoogste vliegtuig zit, zodat jij daarboven kan holden. Hierna kon ik de frequenties instellen, het weer uitluisteren en een crewbriefing geven. Zo zijn wij eerst de holding ingegaan, waarbij wij tijdens het holden naar beneden daalden. Eenmaal op de juiste hoogte aangekomen was ik klaar voor de approach, waarbij ik de approach volgens de 'approach plate' (de gepubliceerde aproach op papier) kon gaan doen. Ik had niet aan alles gedacht en was vergeten een back-up frequentie voor de navigatie op te zetten. Toevallig viel deze (gesimuleerd) uit, waardoor ik het hoofdinstrument voor deze approach kwijt was. Snel stelde ik de back-up in en gebruikte ik een ander instrument om mijn approach te kunnen volgen. Ook het instrument voor mijn afstandbepaling was uitgevallen, waardoor ik afstanden moest gaan timen. Terwijl ik hard zat te werken vermaakte Mr. Wilson zich wel...
De approach verliep verder helemaal prima, waarbij ik netjes voor de baan van Casa Grande uitkwam. Daar ben ik geland en naar de kleine terminal getaxied, waar wij de vlucht hebben gedebriefd en de nieuwe vlucht hebben gebriefd.

Zo waren wij klaar voor de volgende vlucht. Mijn D07 startte dus op Casa Grande. De zon was ondertussen al tot een irritant lage stand gedaald, met verblinding alom tot gevolg. Gelukkig had ik mijn IFR-bril op en mocht ik naar binnen kijken. Zo hebben wij nog enkele intercepties, holdings en wat airwork gedaan. Alles verliep netjes en deze dag kwam langzaam ten einde. Zo dacht de zon er ook over en het werd snel donker. De zogenaamde navigation en recognition lights gingen aan, zodat ons vliegtuig beter zichtbaar werd. Daarnaast werd de sfeer in de cockpit gemaakt door allerlei verschillende lampjes die aangingen en last but not least: ook wijzelf werden opgelicht. Mr. Wilson en ik zetten beiden een soort van mijnwerkerslampje op ons hoofd, met de lamp op de rode stand. Dit rode licht is rustgevend voor je ogen, verblindt niet je ogen hoeven minder te wennen aan de omschakeling tussen binnen en buiten. Mijn IFR-bril ging namelijk ook af, zodat ik ook mee kon kijken voor traffic en nu ook mede-verantwoordelijk was voor de seperatie. Door het donker was er toch weinig te zien, behalve veel en heel veel lichtjes. Wat ziet zo'n miljoenenstad er toch schitterend uit van boven! Het is een oppervlak bijna zo groot als de gehele provincie Utrecht, welke helemaal verlicht is. Wat levendig en sfeervol kan zo'n dode stad er dan toch ineens uitzien.
Op deze manier zijn wij door de duisternis richting Falcon Field gegaan. Al die lichtjes waren mooi, maar... Sven zag niet zo heel veel meer. Mijn sterkte is niet erg veel, -0,75 links en -0,50 rechts, maar aangezien je zo lang achter elkaar heel geconcentreerd naar binnen hebt zitten staren, is alles buiten ineens niet meer zo scherp. Voeg daar het mooie donker aan toe en de lichtjes worden wel erg wazig. Nou is dit niet heel erg, maar het irriteerde mij enorm. Ik had geen zin om een normale bril op te zetten, dus gebruikte ik mijn zonnebril (op sterkte) om beter te kunnen zien. Inderdaad, het was donker en Sven gebruikt zijn zonnebril, maar het werkte prima!
Toen mijn zicht weer prima was, zette ik koers naar de landingsbaan. Het vliegveld Falcon Field is niet te herkennen aan zijn landingsbaan, aangezien die een erg minieme verlichting gebruikt. Daarom zocht ik naar een lege vlakte met blauwe lichten (de taxibanen) en een rotating beacon die op de toren staat (een soort van vuurtoren). Zo lijnde ik mijzelf netjes op voor de baan, zette mijn daling in en bracht ik het vliegtuig in landingsconfiguratie. Dichtbij de baan komend verlichtte mijn landingslicht de landingsbaan voor mij. Zo werd de donkere vlakte voor mij (de runway) verlicht en kon ik netjes landen. Landen in het donker is toch wel een stukje anders dan normaal overdag, aangezien het gevoel heel anders is. Afstanden lijken anders en je hebt minder referentiepunten door het donker.
Een prima vlucht. Mr. Wilson en ikzelf waren tevreden en ik kon zo door met de volgende module. Module 2: approaches.

Vandaag was het zover, ik kon beginnen aan mij volgende module. Ik zou in de sim beginnen om de verschillende procedures door te nemen. Gelukkig hadden wij al veel voorbereidend werk gedaan en geoefend. Toch was het hard werken, aangezien ik alles zelf moest doen en de sim toch een stuk moeilijker vliegt dan in het echt. Dit houdt je dan wel weer scherp. Ik heb drie zogenaamde ILS-approaches en één VOR approach gedaan op William's Gateway. Hierbij heb ik veel geleerd en erg veel progressie gemaakt. Zo was de eerste ILS approach echt een hel en vloog ik alle kanten op. De derde was al honderd keer beter en was alles netjes gestabiliseerd. Een mooie oefening dus.
Morgen mag ik dit allemaal in het echt toepassen op mijn aktual D08.

Zolang ik zo lekker doorvlieg, hoeft het niet meer al te lang te duren voor mijn terugkomst in Nederland. De gehele groep is gepland om 24 januari terug naar huis te gaan, wat niemand gaat halen. Iedereen heeft namelijk een redelijke vertraging opgelopen, waarbij ik met enkele anderen nog meer pech heb gehad. Zoals het nu gaat, gaat het prima. Ik word er namelijk helemaal doorheen gestoomd, laat maar komen!

Het is hier trouwens herfst, winter en zomer tegelijkertijd. Volgens de kalender zou het hier winter moeten zijn, maar het voelt meer als zomer. De bomen denken er anders over. Zij denken dat het herfst is en verliezen ineens al hun bladeren. Makes sense? Het weer is in ieder geval heerlijk. Elke dag is het strakblauw met volop zon en temperaturen rond de 20-25 graden Celsius. In de zon voelt het meer als 30 graden Celsius. Erg prima dus en het (verwarmde) zwembad doet nog steeds goede zaken. Nederland zal een grote shock voor mijn lichaam worden...

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Oh,Svennie, dit was weer een heerlijk ouderwets verhaal. "A la Sven", zal ik maar zeggen.Ik heb echt in een deuk gelegen, vooral als je van sommige dingen de achtergrond kent. Ga zo door! Enne....ik hang de vlag alzovast uit, goed? dikke kus, mams

Thijs zei

hee Sven!
Leuk verhaal weer, gaat goed als ik het zo lees.
Zal dus niet meer lang duren voordat je ik je hier weer op school zie. Veel succes nog de komende tijd en ik spreek je snel ;)
Groeten,
DMmietje