dinsdag 11 november 2008

S23 & Check D24 - Ouders en bedankje!

Eindelijk dus weer een bericht op het Blog. Dit bericht is een vervolg op het voorgaande bericht, 'S20, S21 & D22'. Waarom Sven zo zijn tijd nam om een bericht te plaatsen: even zijn schrijfinspiratie kwijt, veel gecancelled en zenuwen vanwege de D24 Check!

Een enkele keer cancellen is niet zo erg, maar drie keer achter elkaar cancellen voor eenzelfde vlucht is erg frustrerend! Dinsdag en woensdag heb ik mijn S23 moeten cancellen vanwege de wind die buiten de (solo)limieten was, precies op het tijdstip dat ik moest vliegen. De donderdag heb ik ook moeten cancellen, omdat er andere kisten kapot waren. Aangezien dualvluchten voor solovluchten gaan, namen de dualvluchten mijn kist in. En bedankt...
Mijn S23 en dus ook mijn check (D24) werd dus steeds uitgesteld. Meerdere keren cancellen is op zich al frustrerend. Daar kwam bij dat ik telkens de zenuwen had voor mijn D24, welke ook telkens maar uitgesteld werd. Elke dag toch maar weer leren, terwijl ik niet zeker was wanneer ik hem nou zou hebben. Die onzekerheid en zenuwen (die niet minder werden) waren erg frustrerend. Als klap op de vuurpijl kwam daar bij dat ik nog wel zo netjes aan het inhalen was en mijn check makkelijk kon vliegen voordat mijn ouders zouden komen. Dat zou nu krap worden. Dan doe je zo je best en komt er zonder dat je er iets aan kan doen iets tussen.
De vrijdag was daar en Sven kon eindelijk zijn S23 vliegen. Ik zou deze vlucht net zo vliegen als ik het op mijn check zou doen. Daarbij wilde ik veel elementen in een vlucht stoppen en alles zo netjes mogelijk doen. Hierbij legde ik echter zoveel druk op mezelf, dat vrijwel niets lekker ging. Alles ging gehaast, slordig en totaal onder mijn standaard. 'Not good!' Deze extra druk merkte ik pas achteraf, na de vlucht, toen ik er niets meer aan kon doen. Ik had dus mijn langverwachte S23 gehad, maar daardoor wel alleen maar meer een rotgevoel gekregen. Deze vlucht was zo onder mijn standaard, dat ik er minder vertrouwen in had gekregen. Terwijl ik weet dat ik het heel netjes kan. Er komt hier veel zelfbeheersing bij kijken en ik probeerde goed op mijzelf in te praten.

De volgende dag, zaterdag, zouden mijn ouders in de avond komen. Het zou dus mooi zijn als ik overdag nog even mijn check kon halen. Toen ik terugkwam van vlucht S23 op vrijdag, was het rooster al klaar voor de zaterdag. Sven stond er helaas niet op. Ik heb nog gemaild of ik op het rooster kon komen, maar dat mocht niet baten. Lekker dus, mijn ouders kwamen en Sven zat nog goed in de stress. Niet leuk voor mij en natuurlijk niet leuk voor hen. Die zaterdag is er voor mij weinig gebeurd. Sven was één grote zenuwbom: een tegenvallende S23, lange tijd niet gevlogen, onzekerheid wanneer ik mijn D24 mocht doen, het niet willen verpesten voor mijn ouders, een erg tegenvallende D11 Check... Alles spookt door je hoofd, wat zeker niet goed is.
Ik heb hier in Amerika erg veel geleerd, zoals zelfbeheersing. Goed op jezelf inpraten, pret zoeken, naar de leuke dingen kijken, etc... Tegenslagen ben ik eigenlijk helemaal niet gewend. Mocht ik een tegenslag krijgen, dan werd dat verholpen. Hier gaat dat niet zomaar, aangezien je niet even een extra vlucht kan oefenen of iets dergelijks. Aan het leren van de theorie zou het dan ook niet liggen. Ik moest dus leren omgaan met tegenslagen en dan ook met gelijk meerdere tegelijk. Moeilijkheidsgraad 3 voor Sven, maar hij heeft het overleefd. Tot dusver Sven's mentale praatje.

Zaterdagavond, mijn ouders zouden komen. Hier heb ik echt lang naar uitgekeken. Wel een raar gevoel, om je ouders weer te mogen zien, hier in Niemandsland. Eerst zijn wij met Gijs uit eten gegaan, aangezien hij zijn D24 Check had gehaald. Hierbij zijn wij naar D-vine gegaan, een erg gezellig restaurant met terras. Terras? In Amerika kennen ze dit bijna niet en dit mis ik dan dus ook!
Lekker gegeten en om 8 uur richting Sky Harbor vertrokken met Tim, om mijn ouders op te halen. Daar stonden ze dan, bij Terminal 2... zonder koffers! Erg raar - maar superleuk! - om hen ineens weer te zien. Veel bijgepraat in de auto en naar de Starbucks en Walmart gegaan. Gelijk even een klein beetje Amerika laten zien. Daarna hebben wij hun afgezet bij hun appartement in het Windemere, waarna iedereen toe was aan een goede nachtrust, hoewel wij wel wisten dat mijn ouders rond 4 uur 's morgens wakker zouden worden vanwege de jetlag (hehe).

De volgende morgen heb ik mijn ouders opgehaald en naar The Springs gehaald. Zo konden zij eens kijken hoe wij hier echt leven. Na de rondleiding de mensen hier begroet, waarna wij een auto voor hen gingen huren en naar de Subway zijn gegaan voor een goede lunch. Mijn ouders moesten immers zo snel mogelijk wennen aan het Amerikaanse leven en het beviel hen goed. Grappig om de reacties te zien bij mensen die hier nieuw komen. Voor ons is deze hele levensstijl al namelijk heel normaal geworden.
Die middag zijn wij naar Scottsdale gegaan. Er was nog geen rooster uit, dus wist ik niet óf ik de check zou vliegen of niet en wie ik dan eventueel zou krijgen. Sven, Mr. Zenuw, had hem dus even goed zitten, maar probeerde zich toch wel zo goed mogelijk te houden. Dit ook om het natuurlijk zo leuk mogelijk voor mijn ouders te houden. Onderweg in de auto kreeg ik te horen dat ik de volgende morgen om kwart voor zeven met Mr. Reagan mocht vliegen. Ik hoorde dat hij best wel strikt was en van procedures hield. Daarna zou hij niet veel zeggen en zou het van mijn assertiviteit moeten komen. Aan dat laatste had ik dus wel wat, maar waarom kon Sven nou niet eens een relaxte instructeur krijgen voor een check? Het maakte de spanning er in ieder geval niet minder op.
Na de rondrit en het bijkletsen met mijn ouders gingen we terug naar huis. Ik zou nog even hard gaan leren (de man scheen van vragen te houden) en deze tijd konden mijn ouders gebruiken om uit te rusten. Hierna zijn wij naar de Applebee's gegaan om te eten - mijn ouders wilden namelijk naar een typisch Amerikaanse tent gaan. Veel gelachen en het was erg gezellig. Tevens een goede afleiding voor mij. Daarna nog de boeken in gedoken en vroeg wezen slapen, aangezien mijn wekker om vier uur af zou gaan.


Na enkele keren wakker te zijn geworden, werd ik uiteindelijk om kwart voor vier door mijn wekker uit mijn bed geleid. Daar gingen we dan! Mr. Zenuw werd wakker onder de douche, bereidde zijn vlucht thuis deels voor met een ontbijtje (zo vroeg eten is een kunst), pakte alle spullen in, checkte alles dubbel en ging op weg naar school met de auto. Dit wel met colbert aan, aangezien het nogal koud was. 's Nachts kan het hier ontzettend afkoelen, waarbij een temperatuurverschil tussen dag en nacht van 20 à 30 graden Celsius geen uitzondering is.
Op school aangekomen de vlucht verder voorbereid, ingelogd en mijn N965WG gecheckt. Het weer nog even goed doorgelopen en gekeken waar de beste man eventueel vragen over kon stellen. Aangezien er zoveel te vragen valt en je van tevoren echt niet weet waarover de vragen zullen gaan, komt er nog veel leerwerk aan te pas. Bij het maken van mijn weatherbriefing zag ik dat er wel wat ongure lucht in de omgeving hing, een soort die ik nog nooit gezien had. Sven zou toch niet weer gecancelled worden?
Om zes uur kwam Mr. Reagan binnen gelopen, waarna wij zijn gaan briefen. Ik hoorde van een klasgenoot dat hij helemaal geen zin had om te vliegen en zich vandaag eigenlijk ziek had willen melden. Er zou toch geen zoutzak naast mij komen te zitten? Bij de briefing stelde hij enkele vragen en vertelde ik hem wat wij gingen doen, waarna wij klaar waren om te gaan. Aangezien het nog donker was, hebben wij nog even gewacht voordat wij weggingen. Een kauwgompje in tegen de stress en even de blaas legen. Daarna ging ik naar de kist om mijzelf helemaal klaar te maken voor de vlucht. In de verte kwam de man al aanlopen en wij waren klaar om te gaan, Sven zijn tweede check kon beginnen!

In het halfdonker werkte ik al mijn checklisten door, waarna wij klaar waren om te gaan. Sven was een stuk minder gespannen, wat ik altijd heb als ik eenmaal begonnen ben. Toch voel je wel de druk die er achter zit, maar die moet je zoveel mogelijk zien te vermijden. Gewoon op je eigen tempo werken en niet zo gehaast doen, zoals bij mijn S23. Mijn nieuwe motto: overhaasten = falen.
Alles verliep soepel en wij taxieden naar runway 4 Right, waar wij een Short Field Take-Off maakte, met Flaps 25 degrees set en een rotatiesnelheid van 50 knopen. Deze kortere Take-Off ruil je voor een slechtere klimprestatie. De speciale vorm van Take-Off verliep prima, waarna ik op 500' AGL een rechterbocht maakte richting het oosten en doorklom naar 3700' MSL. In de bergen voor mij zag ik dat het weer inderdaad niet al te best was, maar wij zouden daar geen last van hebben. Zo zijn wij richting de Southeast Practise Area gegaan, waar ik eerst de Airwork ging doen. Aangezien ik dus had gehoord dat ik assertief moest zijn, stelde ik zelf telkens voor welke opdracht wij gingen doen. Deze man zat er gewoon naast, keer ernaar en zei verder vrij weinig. Zo deed ik mijn Slow Flight, Steep Turns (45 graden), Stalls en uiteindelijk een Practice Forced Landing. Het zicht was wel erg slecht, wat de oriëntatie er niet echt makkelijk op maakte, maar het was wel erg stabiel - stabiel vliegweer.
Nu ik al het Airwork had gedaan, was ik klaar voor mijn landingen. Wij zouden naar William's Gateway gaan. Ik bepaalde mijn positie, luisterde de ATIS (het weer) van 'IWA' uit en nam contact met hen op via 124.75. Wij mochten hun Class Delta airspace binnenkomen, om op runway 12 Left Touch-and-Go's te maken. Ik daalde van 3500' MSL naar 2600' MSL, wat de hoogte van hun Traffic Pattern is, en deed ondertussen mijn crewbriefing, procedures en checklisten. Mijn eerste (normale) landing was netjes: goed op snelheid, mooi op de glideslope en een fijne zachte landing op de centerline. Het circuit volgen voor de volgende landing, een Glide-In. Hierbij trek je dus in het circuit je gas dicht en moet je al zwevend naar de baan zien te komen. Dit ging erg netjes. Ik hield constant een snelheid van 76kts (beste glide-speed), selecteerde mijn flaps op het juiste moment, rolde goed uit en maakte een erg zachte landing. Veilig, netjes en wel dus, wat mij een S+'je opleverde. Daarna een flapless landing gemaakt, die ook gewoon lekker ging, waarna ik verder ging voor een precision landing. Op de glideslope zat ik gewoon niet lekker: scheef, niet op snelheid en boven het glijpad. Hierbij initieerde ik een go-around. Niets aan de hand, gewoon veilig handelen. Na deze go-around maakte ik me klaar om via een 'downwind departure' naar Falcon Field te gaan. Hierbij kreeg ik een 'early frequency change' om de ATIS van Falcon Field uit te luisteren en contact met de toren op te nemen. Procedures en checklisten afgehandeld, waarna ik via een Right Base voor runway 4 Right moest binnenkomen. Hier maakte ik een Short Field landing, op de 'blocks'. Een ietwat hardere landing dan normaal, maar dat is zeker geen uitzondering voor een Short Field landing. Het gaat er tenslotte om dat je het vliegtuig (veilig) zo langzaam en kort mogelijk op de baan zet, voor de kortste landingsafstand. Dit was verder prima, waarna wij terugtaxieden naar de Ramp. Ik meldde mij af bij Dispatch, zette de motor uit en Mr. Reagan stapte uit, waarna ik het vliegtuig kon parkeren.
Via de ramp teruggelopen naar Dispatch, waar ik alleen maar zat te denken of ik het nou wel of niet gehaald had. De vlucht was prima, maar ik had geen Precision Landing gemaakt en de man liet niets los. Ik wist echt niet wat mij te wachten stond. Ik wist het echt niet...

Aangekomen bij Dispatch kon ik vrijwel meteen debriefen. Op de voorkant van het uitslagblad zag ik dat alle goede bolletjes gekleurd waren, waarbij de man bij het omdraaien van het papier zei dat ik 'Passed' was en ook de andere kant van het papier goedkleurde bolletjes liet zien. Prima, prima, pri-ma! Dat geeft een goed gevoel! Nog even de laatste dingen besproken: wat goed en fout ging en waar ik nog aan moet werken. Ik lag goed op schema en met nog meer dan genoeg vluchten te gaan, moet dat helemaal goedkomen.

Een erg lekker begin van de dag. Sven kon eindelijk weer vaart maken met het vliegen (als alles meezit) en ik had de hele dag nog om leuke dingen te gaan doen met mijn ouders. Deze had ik opgebeld en zij zouden bij ons huisje langskomen. Aangezien de koffers gelukkig op zondag waren aangekomen, hadden zij ook heel wat kado's bij zich! Heel veel snoep, eten en KAAS! Dat valt hier prima in de smaak. Bedankt voor het snoepgoed en de kaarten, A&A&J en Esther&Roland. Daarnaast een dank aan Auke en Sigrid voor de leuke kaart en zeer bruikbare Dollars, danku! Ook bedankt aan alle groeten en steun vanuit Nederland. Verder nog een erg vette kaart ontvangen van Sanne, Roos, Stef en Robin... bedankt voor de erg leuke en lange teksten. Ik heb me echt kapot gelachen! De kaarten enzo hangen allemaal boven mijn bed, zodat ik aan jullie kan denken. Ik mis jullie namelijk echt wel! Verder nog een bedankje aan mijn zus, namens het hele huisje. Mijn zus heeft namelijk voor alle vier van ons een t-shirt ontworpen, welke geïnspireerd is door ons eigen klassenlogo. Zo heeft zij elementen uit dit logo gebruikt en middels zeefdruk op onze T-shirts gezet. Erg leuk gedaan en ze zien er écht vet uit. Al helemaal, omdat ons eigen logo er deels in zit. De mannen hier zijn er in ieder geval erg blij mee en ik ben trots op mijn zussie! Ook je briefen hangen aan de muur. Bedankt allemaal!
Verder is het altijd leuk om te horen dat mijn Blog zo enthousiast gelezen wordt en de reacties bekijk ik met veel plezier. Ik zal ook mijn best blijven doen om de MPO elke maandagmorgen van vers nieuws te voorzien, maar jullie krijgen nog een belletje van mij tegoed. Zo zijn er zijn genoeg mensen die ik nog even goed wil spreken, even bijkletsen.

Aangezien wij de hele dag nog voor ons hadden, zijn wij nog maar wat gaan doen. Ik heb mijn ouders eerst een rondleiding op school en het vliegveld gegeven. Zo konden zij met eigen ogen zien hoe het er hier aan toegaat en hoe een doorsnee dag van mij er uitziet. Zij keken hun ogen uit en vonden het leuk om alles zo bezig te zien. Daarna hebben wij Eelco opgehaald, hebben wij wat koffie gedronken bij de Starbucks, water gehaald bij de Walmart en zijn wij naar de Apache Trail gereden. Dit is een route door de woestenij, ten oosten van Phoenix, waar vroeger de Apache's leefden. Een mooi, lange, slingerende route door de rotsen, langs meren en over vooral veel zand. Gelachen, gechillt en veel gereden. Op de terugweg zijn wij door het gebied gegaan waar ik normaal overheen vlieg. Wat is dat gebied groot als je er gewoon doorheen rijdt! Je ziet het ineens vanuit een heel ander perspectief. Op de terugweg nog even boodschappen gedaan bij de Walmart, waar wij om half 7 uiteindelijk thuis aankwamen. Even rustig aan gedaan, waarna wij met een hele groep uit eten gingen.
Zo zijn wij met ons huisje (Tim, Gijs, Eelco en ik), mijn ouders, een ander huisje (Nick, Dick, Michael en Jorrit) en nog enkele klasgenoten met aanhang naar de Cheesecake Factory gegaan. Ik moest tenslotte trakteren, aangezien ik een check had gehaald! Een erg gezellige avond, waarbij wij heerlijk hebben gegeten. Daarna naar huis, lekker gechillt en geblogt. Daar gaat namelijk toch altijd veel meer tijd in zitten dan je verwacht.




Onderweg bij de Apache Trail


Ondertussen is Colin ook naar het warme Arizona gekomen om te vliegen. Ik ken Colin via de MPO, waar wij beiden hebben gewerkt. Hij zit bij de EPST en is gestationeerd op Goodyear, helemaal aan de andere kant van de stad. Leuk en toevallig om een bekende dichtbij te hebben die met hetzelfde bezig is: proberen te vliegen. Wij moeten elkaar binnenkort zeker opzoeken. Van de week ben ik ook van plan een Touch-and-Go te maken op Goodyear en hij zou misschien een vliegtuigje huren om hier langs te komen. Daarnaast kunnen we natuurlijk de auto pakken (een uurtje rijden) in het weekend en elkaar opzoeken, maar vliegen is uiteraard veel leuker. Je gaat toch niet rijden als je ook kunt vliegen?

Hopelijk zijn jullie hierbij weer op de hoogte van wat zich hier allemaal afspeelt. Ik zal nu ook zeker mijn best doen dit bij te houden. Daarnaast komen er nog fotos aan die mijn ouders hebben gemaakt. Tot het volgende bericht vanuit hier!

2 opmerkingen:

Unknown zei

Weer een erg leuke blog, en die laatste foto is echt tof :P

Anoniem zei

nou wij zijn de volgende ouders die komen en wij willen zeker naar al die stekken waarover je geschreven hebt. we ontmoeten je vrijdag of zaterdag
groetjes
Mieke ( moeder van nick)