maandag 27 augustus 2007

De selectie

Hier mijn ervaring met de selectie van de KLM Flight Academy. Gelijk een redelijk verhaal om mijn Blog mee te starten.

De aanmelding
Eind oktober 2006 vond ik dat het tijd was om mijzelf op te geven bij de KLM Flight Academy. Dit wilde ik al lange tijd doen, maar het kwam er niet van. Toen in oktober wilde ik toch echt de knoop doorhakken en er helemaal voor gaan, ondanks de verhalen dat het bijna onmogelijk was om door alle selecties heen te komen. Toch wilde ik niet zomaar ergens beginnen, ik wilde voor deze school gaan.
Op 1 november 2006 vond ik daar mijn eerste brief van de Toelatings Commissie, waardoor ik officieel - onder nummer 4771 - ingeschreven stond bij de school. Het wachten was nu op een brief van het 'Institute for Aviation Psychology' (IAP), die de psychologische onderzoeken afneemt.

Het psychologisch onderzoek
Daar kwam de brief dan, op 6 november 2006, en kon het echt beginnen. Ik voelde de spanning al. Toch had ik nog ruim een maand om mij voor te bereiden voor Fase I, die op 30 november plaats zou vinden.
Ik kwam toevallig op de website Airwork.nl, waar erg veel informatie staat over de verschillende selectiefases. Ook ben ik er veel mensen tegengekomen: van mensen die nog aan de selecties moeten beginnen tot volwaardige piloten. Deze website boezemde mij toch wel redelijk wat angst in. Er werd gesproken over de hoge moeilijkheidsgraad van PO1 (Fase I van het Psychologisch Onderzoek), afvalpercentages en een enorme tijdsdruk.

PO1
Gelijk ben ik begonnen met het oefenen van opgaves uit het boek 'Verbeter uw IQ' van Harald Havas, een erg dikke pil met enorm veel oefenopgaves. De 1500 opgaves zijn meerdere malen voorbij gekomen, wat mij steeds meer vertrouwen gaf. Ook begon ik plots sommetjes in mijn hoofd te maken, om te oefenen voor de rekenvaardigheid. Toch wel irritant, het telkens zien van sommen.

Op 30 november was het dan zover, ik kon beginnen aan een reeks van selecties. Redelijk gespannen ging ik op de scooter naar Houten, waar de eerste fase plaatsvond. Een half uur te vroeg kwam ik aan bij het IAP, waar al meerdere mensen zaten. Iets na tienen konden wij met zijn elfen beginnen aan vijf verschillende onderzoeken. Hierbij werd je getest op het ruimtelijk inzicht, logisch inzicht, rekenkundig inzicht, taalkundig inzicht (analogieën) en technisch inzicht. De vragen waren opzich niet erg moeilijk, maar de tijdsdruk lag wel erg hoog.
Na een paar uur waren de testen klaar en was het, met een lichte hoofdpijn, wachten op de uitslag. Gelukkig was deze vrouw snel met nakijken en kwam zij binnen, waarna zij gelijk weer met de eerste kandidaat verdween. De uitslag werd op alfabetische volgorde bekendgemaakt, dus zou ik een paar kandidaten moeten wachten. Eindelijk was het dan zover en liep ik mee de gang op, haar kamertje in. Voordat zij ging zitten, vertelde ze mij al dat ik goed gepresteerd had, waarna zij mij de punten gaf. Ik had 39 van de 45 punten behaald:

  • Logisch denken 9
  • Analogieën 6
  • Technisch inzicht 8
  • Ruimtelijk inzicht 9
  • Rekenvaardigheden 7
Ik was zeer blij met deze uitslag, aangezien ik ruim boven de 24 had gescoord die nodig waren om door te gaan naar Fase II van het psychologisch onderzoek. Mijn lichte hoofdpijn verdween in het niets en er verscheen een grote glimlach. Eigenlijk was deze test helemaal niet zo erg...

Op een klein kaartje stond dat ik 29 december 2006 mocht langskomen voor Fase II, om 10.00 uur.

PO2
Ik had dus ruim een maand om mij voor te bereiden voor PO2. Het voorbereiden hiervan deed ik door telkens gesprekken in mijn hoofd te voeren. Nee, ik was niet gek geworden, het hielp enorm. Naast deze geestelijke voorbereiding, zette ik ook het één en ander op papier: mijn kwaliteiten, mijn motivatie, mijn minder sterke (klinkt beter dan slechte) punten, de redenen waarom zij míj moeten hebben, etc...

De 29e was het zover. Ik trok mijn pak aan en liet mij brengen naar Houten. Dit keer niet op de scooter, dat zou het pak niet overleefd hebben. Weer was ik een half uur te vroeg. Eerst dus even kennis maken met mijn medekandidaten, een kopje thee drinken en in spanning afwachten wat er ging gebeuren. Dit zou mijn eerste interview worden, een solicitatie had ik nog nooit gehad. Om 10 uur kwamen er twee dames aan die ons uitlegden wat de bedoeling was. Ik zou als eerste met mevrouw M. Hazelaar een gesprek houden.
In het begin vond ik het redelijk eng, maar dit verdween snel. Het was een erg aardig jongevrouw waar je goed mee kon praten. Mijn verhaal kon ik goed kwijt en ik probeerde haar ervan te overtuigen dat ik echt een geschikt piloot zou zijn. Ik praatte zoveel dat ik een droge keel kreeg, maar eerst het glas niet durfe te pakken in de angst dat ik zou morsen. Je denkt al snel dat je alles perfect moet doen en absoluut geen fouten mag maken. Gelukkig verliep het gesprek verder bijna geheel vlekkeloos, kwam er af en toe een glimlach op haar gezicht en heb ik niet gemorst met mijn water. Uiteindelijk een erg goed gevoel!
Maar toen...ellelange vragenlijsten. Ik begon met twee relatief korte vragenlijsten op de computer- met zo'n 100 vragen elk - waar ik aan moest geven hoe de stelling bij mij paste. Een voorbeeldstelling kon zijn: ik ben een goede leider. Hier bleef het niet bij, ook stellingen als 'leiderschap is mijn ding', 'vrienden zien mij als een goede leider', 'ik word vaak aangewezen als leider' en 'ik houd van leiding geven' kwamen voorbij. Gewoon eerlijk en concreet blijven dus. Liegen en door de mand vallen is wel het laatste wat je wilt. Hierop volgde de laatste lijst met een paar honderd stellingen, waar je telkens tussen A en B moest kiezen. Er zaten makkelijke keuzes bij zoals tussen 'ik hou van een net opgeruimd bureau' en 'als mensen fouten maken, geniet ik ervan om ze dat te vertellen'. Ook zaten er moeilijke keuzes tussen, zoals tussen 'ik denk vaak neerslachtig over mijzelf' en 'ik heb soms zin om iemand te slaan'. Deze ietwat ingewikkelde testen dan een doorsnee 'Tina-test' waren wel redelijk vermoeiend om te maken. Na alles te hebben ingevuld, legde ik mijn pen neer en kon ik met gemengde gevoelens gaan lunchen met mijn medekandidaten. Ik was niet de enige die deze gemengde gevoelens had. Niemand wist hoe hij het nou precies gedaan had.
Na de lunch volgde de groepsopdracht. Een leuke opdracht waar wij een plan voor de bouw van een vliegveld moesten maken en voorleggen aan de twee psychologes, die als jury fungeerden. De discussie verliep soepel, ieder kon zijn ding zeggen en wij hadden een mooi plan gemaakt. De jury was het er mee eens en begon nog wat vragen te stellen, die wij zonder moeite konden beantwoorden.
Nu kwam het moeilijkste van de hele dag, zo'n 1,5 uur wachten op de uitslag! Na een half uur in dat kamertje zitten, naar buiten turen, met de rest praten en door vliegtuigboekjes snuffelen was ik het meer dan zat. Telkens als wij weer die vervelende hakken op de gang hoorden, steeg de spanning en bleef iedereen stil. Na een aantal keren vals alarm, was het na 1,5 uur eindelijk zover. De eerste twee kandidaten werden geroepen, iets later de derde en ik mocht na een erg lange en slopende 10 minuten ook mee.
De psychologe kon mij gelukkig gelijk melden dat ik met een positief resultaat door mocht naar de volgende ronde. Er verscheen gelijk weer een 'big smile' om mijn gezicht die er de rest van de dag niet van af is gekomen. Na een leuk gesprekje met haar kwam ik een andere jongen op de gang tegen die ook door was, de andere twee waren gezakt. Ik pleegde wat telefoontjes en wachtte tot ik werd opgehaald. Mijn dag kon niet meer stuk!

Een weekje later kreeg ik mijn psychologische rapport. Hierin stonden de scores van PO1, de resultaten van het interview en persoonlijkheidsvragenlijsten en een erg mooi verslag die mevrouw M. Hazelaar over mij gemaakt heeft. Dit verslag is raar, maar erg leuk om over jezelf te lezen!

De GVSS
8 Januari, de dag waarop ik mijn uitnodiging voor de GVSS, het Geautomatiseerd Vlieger Selectie Systeem, kreeg. Ik zou van 19 tot en met 22 februari intern op de KLM Flight Academy zitten om een aantal testen te doen. Dit was de week van mijn verjaardag (20 februari) en carnaval, waren mijn eerste gedachten. Enorm jammer, maar pech gehad...

Een week van tevoren kreeg ik het beruchte 'Blauw Boekje' in de brievenbus. Een erg leuk informatief boekje over de GVSS en wat je ervoor moet leren. Op het leren na, kon ik vrij weinig doen: je kan het of je kan het niet. Enkele keren heb ik het boekje goed doorgenomen, de powersettings in mijn hoofd gepropt, de crosschecks blind en op een plaatje van een cockpit geoefend, alle termen erin gestampt... ik dacht er wel klaar voor te zijn. Toch blijft er altijd die twijfel: ben ik er wel klaar voor?

Zondag 18 februari begon de reis naar Groningen. Terwijl de meeste mensen in IJsselstein al dronken in hun carnavalspak onder de bar hingen, was ik gespannen, brakloos en alcoholvrij op reis. Een erg lange reis als je net niet goed de aansluiting op trein en bus hebt en telkens een klein uur moet wachten. Iets voor tienen kwam ik 's avonds aan bij bushalte 'De Braak', genoemd naar het 'hotel' waar ik met medegradelaars moest overnachten. Ik liep naar het enige gebouw in Eelde waar op dat tijdstip nog leven te zien was en zag al twee andere kandidaten zitten. Het inchecken was zo gebeurd, nog even gepraat en daarna snel op bed om de volgende dag fris te kunnen beginnen.

De volgende ochtend mooi op tijd uit bed om wakker te worden onder de douche en met zijn vieren te ontbijten. Er hing een gespannen sfeer, maar we hadden er ook zin in! De rest van de groep was ondertussen ook gearriveerd. Deze groep bestond uit acht man: Cynthia, Christian, Jeroen, Diederik, Hendrik, Bin, Dave en ikzelf. Na even gepraat te hebben, hebben wij onzelf in de auto's van Christian en Hendrik gepropt om vervolgens naar de KLM Flight Academy te rijden, 5 kilometer verderop. Daar hebben wij ons gemeld en gewacht om meneer Roël, die het één en ander uit zou leggen.
Na enkele minuten konden wij met hem aan tafel zitten, waarna wij ons voorstelden en de levensbeschrijvingen in moesten leveren. Daarna moesten wij iets ondertekenen, waarop wij een magneetkaart kregen die ons toegang verschaf tot verschillende delen van de vliegschool en het aangrenzende vliegveld. Ook kregen wij sleutels voor de fietsen die wij gedurende de week mochten lenen. Hierop volgde een kleine rondleiding, die wij afsloten in het klaslokaal dat die week van ons zou zijn. In dit klaslokaal zouden wij menig uurtjes door gaan brengen.
Eerst moest er nog even gekeken worden of wij ons huiswerk gedaan hadden. Er werden nog enkele nieuwe dingen uitgelegd en gevraagd of wij alles uit het boekje snapten. Na wat gepraat te hebben, was iedereen er wel klaar voor. Uit de bovenste lade van het archiefkastje voorin de klas werd de toets tevoorschijn gehaald die wij moesten maken. Het eerste moment van spanning - er zouden nog velen volgen - brak aan, aangezien deze toets voldoende afgerond moest zijn, wilde je uberhaupt aan de Frasca-sessies beginnen. De vragen waren gelukkig niet heel erg moeilijk en iedereen mocht beginnen aan het echte werk!
De roosters voor de komende week waren uitgedraaid. Iedereen is op verschillende tijden ingeroosterd op 'zijn' Frasca A of B en ook heeft ieder zijn eigen instructeur, die bij de laatste vlucht gewisseld zal worden. Er werd kort uitgelegd wat wij de komende vlucht, de familirisatievlucht, zouden gaan doen. Deze vlucht is puur om te oefenen en wordt niet meeberekend in de score. Nu was het tijd om te lunchen en je mentaal voor te bereiden voor je eerste Frasca-vlucht.
Mijn vlucht zou om 14:15 uur plaatsvinden, de tweede vlucht. De eerste twee kandidaten die om 13:30 hun vlucht hadden, Diederik en Hendrik, kwamen het klaslokaal alweer binnen met gemenge gevoelens: 'Leuk!', 'Gaaf!', 'Moeilijk!', 'Dit wordt wat deze week!'. Iedereen was dus erg nieuwsgierig en ook wel een beetje gespannen. 14:15, het was mijn beurt. Ik volgde mijn Instructeur, meneer Roël, naar Frasca A om daar nog even alles snel door te nemen. De Frasca stond in een redelijk kleine ruimte waar allerlei computers stonden te loeien. Ik kon plaats nemen in de simulator. Het zag er allemaal echt uit, alleen... er was geen beeldscherm of iets dergelijke! Dit was al duidelijk: je moet puur op de instrumenten vliegen. Ik kreeg een korte uitleg van de werking van alle knopjes en ik kon beginnen met mijn checklist. Erg raar, maar enorm cool, om te zien hoe mijn machine langzaam opstarte op mijn commando's. Het starten van mijn motor leek net echt: metertjes begonnen te lopen en er ontstond een rustig gebrul van mijn propellor. Na mijn 'Checklist complete!', kon ik werkelijk beginnen.
Door de headset die ik ophad kreeg ik het commando 'Get Ready!', waarop ik mijn Brakes intrapte, de Parking Brake eraf haalde en de Throttle ver vooruit duwde. De propellor begon een hevig geluid te maken. Op het commando 'Begin!' liet ik mijn brakes los en mijn kist begon langzaam te rollen, zo leek het althans. Ik maakte vaart en roteerde na enkele seconden. 'Vet!', was mijn eerste reactie. Toch zat de spanning er nog goed in. De instructeur hielp mij vervolgens met het beoefenen van verschillende basisdingen, zoals stijgen, aflevellen en bochten maken. Dit was toch echt vele malen moeilijker dan ik verwacht. Wanneer je je koers eenmaal in de juiste stand had, zat alweer veel te hoog met een te lage snelheid. Het leek wel onmogelijk om controle over deze machine te krijgen. Na een 'succesvolle' landing en een 'After take-off check' kwam ik met klamme handen de Frasca uit, ook met gemengde gevoelens. Het was inderdaad enorm tof, maar wel verdomde moeilijk! De Frasca begon te ratelen en er rolde een aantal papieren de Frasca uit, mijn vluchtgegevens. Helaas mocht ik deze niet bekijken.
Nadat de rest hun eerste (stunt)vlucht gemaakt had, kregen wij om 16:30 een briefing voor de eerste echte vlucht de volgende dag, vlucht A. Lade twee uit het archiefkastje werd geopend, waar de vlucht door middel van twee tekeningen beschreven stond. Deze vlucht leek absoluut niet moeilijk: stijgen, een tijdje level vliegen en weer landen. De video bevatte nog wat informatie die iedereen gewillig op zijn papiertjes begon te schrijven. Nadat de video was gestopt hebben wij alles nog even snel met elkaar besproken en hebben we het terrein verlaten. Hierna nog heerlijk gechillt in het hotel en met elkaar uit eten geweest. Door de spanning die je met elkaar allemaal hebt, was het contact erg goed. Iedereen zat in hetzelfde schuitje, dus probeerde je het zo leuk mogelijk te maken. Een erg gezellige groep was hiervan het resultaat.

Vlucht A ging gelukkig een stuk beter dan de oefenvlucht. Dit gaf mij wel veel vertrouwen. De instructeur helpt je in het begin nog wel, maar haakt steeds meer af bij verdere vluchten. Deze vluchten worden ook steeds moeilijker. Zo komen er bochten bij, extra stijg- en daalmomenten en op de laatste vlucht zelfs klimmende en dalende bochten, die iedereen onmogelijk leek! Het is gewoon lastig om zoiets te doen wat je nooit van je leven gedaan hebt.
Het komt erop neer dat je veel dingen tegelijk moet doen. Zo dien je met je handen het stuur te bedienen voor het rollen en het stijgen en dalen. Met je voeten kan je gieren, de beweging om de top-as van het vliegtuig. Daarnaast moet je met je ogen alle metertjes in de gaten kunnen houden, zonder er één af te laten wijken. Dit vergt dus een erg goede concentratie en hand/voet-oogcoördinatie. Daarnaast dien je de stopwatch in de gaten te houden om op elk juiste moment een bepaalde manoeuvre (klinkt spannend) uit te voeren of een ADF-code in te voeren. Deze ADF-codes zijn nodig voor de navigatie. Alsof dat niet genoeg is krijg je soms plots van de computer een zogenaamde 'Sqauwkcode' te horen, die je in je transponder in moet voeren, zonder enige controle over het vliegtuig te verliezen. Goed kunnen multitasken en stressbestendigheid zijn dus wel een must.
Wanneer je buiten de virtuele buis komt, waar je doorheen moet vliegen, krijg je eerst een warning, gevolgd door een reset. Bij een warning schrik je je de pleuris, maar heb je nog snel tijd om alles te herstellen. Een reset is helemaal niet erg, als je maar rustig blijft en het aantal resets binnen de perken houdt. Ik heb gelukkig maar enkele resets gehad, waarvan één niet eens telde. De instructeur en ik waren het erover eens dat ik niets fout deed. Waarschijnlijk gaf hij mij deze reset om te kijken hoe ik reageerde.
Het is dus allemaal erg lastig, maar zeker niet onmogelijk. Wanneer je gewoon rustig blijft, een goed overzicht houdt en blijft corrigeren op de kleinste foutjes, loopt het gelijk een stuk lekkerder. Hoe verder ik vorderde met mijn vluchten, hoe leuker ik het begon te vinden. Soms ondervond ik gewoon een moment van rust tijden de vlucht (waar ik met één hand begon te sturen, stoer hoor). Dit betekent niet dat alle vluchten perfect gingen. Bij vlucht E, de een na laatste vlucht, was mijn bochtenwerk gewoon erg slecht. Dit bracht wel wat angst in, aangezien ik op de volgende (laatste) vlucht klimmende en dalende bochten zou hebben! Gelukkig ging deze vlucht F heel erg lekker, in tegenstelling tot de andere gradelaars. De Frasca begon voor de laatste keer te ratelen, toen er een aantal papier uit kwamen zetten. Ik nam plaats met mijn instructeur, die bij de laatste vlucht altijd gewisseld wordt. Hij gaf mij weliswaar een compliment, die hij de hele week nog niet gegeven scheen te hebben! Dat voelde natuurlijk wel erg lekker.

Nadat het hele archiefkastje tot aan de laatste lade was afgewerkt, voelde ik een enorme opluchting. Er verscheen weer een enorme lach om mijn gezicht en alle spanning was weg, wat een heerlijk gevoel was dat! Omdat de rest van mijn groep, de zes man die vlucht F nog moesten uitvoeren, nog in spanning in het lokaal zat, besloot ik maar naar buiten te gaan. Ik had geen idee of ik door zou zijn, maar het voelde in ieder geval goed, heel goed om er mee klaar te zijn.
Hiermee was de slopende, vermoeiende en stressvolle week (die toch wel heel erg leuk en gezellig was!) ten einde. Wij wisselden nog wat e-mailadressen en telefoonnummers uit en ieder nam zijn weg naar huis. Zaterdag zouden wij de uitslag krijgen!

Thuis heb ik het rustig aan gedaan, ik was kapot! Vrijdag de hele dag gewerkt en gelijk doorgegaan naar de kroeg, om de spanning eruit te krijgen en te zorgen dat ik zaterdag niet al te vroeg wakker zou worden. Dit mocht niet baten. Na een hele gezellige nacht in de kroeg, werd ik al om 9 uur wakker, wachtend op de post. Deze post kwam er eindelijk om 11 uur, waarna ik naar de brievenbus racete. Ik scheurde de envelop open en las de bovenste zin: 'Op grond van de uitslag van het onderzoek met het Geautomatiseerd Vlieger Selectie Systeem, kunt u deelnemen aan het volgende onderdeel van de selectieprocedure.' Deze zin heb ik meerdere malen gelezen en ook de rest van de brief heb ik meerdere malen doorgenomen, waarna er uiteindelijk een tevreden lach op mijn gezicht verscheen. Deze lach herkende ik nu wel, die zou er de rest van de dag op blijven zitten! 's Avonds is dit natuurlijk uitbundig gevierd....

Hendrik, Jeroen en Diederik waren ook door dit deel van de selectie heen gekomen.

De COVA
Het einde van de selecties kwam in zicht nu ik door de GVSS heen was. Door die medische keuring zou ik wel komen en het gesprek met de Toelatings Commissie, ook wel COVA, zou een eitje zijn. Op 1 maart 2007 ontving ik de uitnodiging voor het gesprek met de COVA: 8 maart om 10.45 uur. Ik verzamelde allerlei informatie over de KLS en de KLM, nam mijn psychologische rapport een aantal keren door en probeerde op elk mogelijke vraag een antwoord te hebben. Vooral aan mijn negatieve dingen heb ik veel aandacht besteed. De COVA zou niet moeilijk zijn, iedereen zou hier wel doorheen komen. Toch?.....

Donderdagmorgen vroeg opstaan en er zo goed mogelijk uit proberen te zien. Ik zou op dezelfde dag als een medekandidaat van de GVSS, Hendrik, mijn gesprek hebben. Helaas was het zo'n bekende 'bad-hairday'. Gelukkig konden we alsnog redelijk vroeg vertrekken. Dit bleek ook wel goed te zijn, aangezien we gelijk al bijna een uur in de file hebben gestaan. De rest van de reis richting het noorden verliep gelukkig soepel en heb ik nog het één en ander kunnen doornemen. Precies op tijd bij de KLM Flight Academy, naar binnen gegaan en even gewacht. Een aardige man kon mij vertellen dat het allemaal wel goed zal komen en dat ik waarschijnlijk in de oktoberklas plaats zou nemen.
Kort daarna kon ik met een oudere man meelopen, een deur door, trap op, gangetje door en aan het einde van de gang was rechts een mooie vergaderkamer. Hierin stond een mooie grote ovale tafel, waaromheen chique stoelen stonden. Ik maakte kennis met meneer De Bruijne, een oud-KLM captain, wiens rechterhand in het gips zat. Tegenover mij ging meneer Van der Spek zitten, de gedragscoördinator van de school. Hij deed zijn laptop open, stak er een memorystik in, waarna hij een stukje begon te typen. Ondertussen had ik een heel mooi uitzicht over Airport Eelde, waar telkens kleine vliegtuigjes opstegen en landden.
Het gesprek verliep redelijk goed. De twee heren waren aardig en hadden gevoel voor humor. Toch waren zij erg kritisch en kozen zij hun vragen niet zomaar. Het gesprek kon dus zeker niet onderschat worden! Hele stapels papieren met verslagen over mij werden doorgespit en ik kon toch wel een beetje genieten van het gesprek, hoewel het redelijk pittig was. Mijn uitzicht kon niet beter en de stoelen zaten werkelijk heerlijk!
Het gesprek was voorbij en ik nam afscheid van de heren. Zij lieten werkelijk niets los of ik geschikt zou zijn. Zelf wist ik ook niet of ik ze had overtuigd een prima piloot te worden, hoewel ik een mooi verhaal had en op alle vragen een goed antwoord kon geven. De komende twee etmalen zouden leuk worden, 'leuk'.

De vrijdag overleefde ik wel van de spanning. 's Avonds dook ik maar weer de kroeg in met een onzeker gevoel of ik erdoor zou zijn. Zaterdagmorgen was ik vroeg wakker en was ik maar naar mijn werk gegaan om daar nog wat bij te klussen. Ik moest even wat anders aan mijn hoofd hebben. Tussen de middag ging de telefoon en mijn moeder zei dat ik door was naar de volgende ronde. Ik kreeg een glimlachje op mijn gezicht, maar... ik moest en zou die brief eerst zelf lezen! Snel naar huis gefietst en daar lag een erg mooie brief. Ik was door!

Hendrik was ook door en Jeroen en Diederik zouden de aankomende donderdag het gesprek hebben. Het mocht voor hen niet baten, zij waren afgevallen! Dit terwijl ik dacht dat de COVA redelijk makkelijk te doen was en zij het zeker wel zouden halen. Zo makkelijk scheen het dus niet te zijn...

De medische keuring
De tweede week van maart maakte ik gelijk een afspraak met het Aviation Medical Center, voor de medische keuring. Deze zou een paar weken later plaatsvinden in Maarssen.

De ochtend voordat de medische keuring begon, op dinsdag 20 maart, heb ik nog snel een broodje gegeten. Drie uur voordat mijn medische keuring zou beginnen mocht ik, in verband met het bloedonderzoek, niets eten. Ik nam wat eten mee en ging rond half 1 naar Maarssen, om daar om 13.10 uur te kunnen beginnen aan mijn medisch onderzoek. Eerst moest ik mij legitimeren en kreeg een klein potje mee, die ik met urine moest vullen in de WC. Gelukkig moest ik toch nodig en had ik wel wat meer van deze bakjes kunnen vullen. Het warm geworden bakje bracht ik terug naar de mevrouw, die mij vertelde dat ik even kon wachten.

De komende 2 á 3 uur heb ik veel verschillende dingen gedaan.
Eerst kon ik naar de dokter, voor een anamnese - een gesprek. Hij vroeg mij verschillende dingen met betrekking tot mijn gezondheid en de ingevulde vragenlijst. Daarna controleerde hij onder andere mijn houding, deed een KNO-onderzoek en onderzocht enkele organen. Even later en een kamertje verder werden enkele buisjes met bloed afgenomen om te laten testen in het laboratorium. Daarna kreeg ik een aantal elektroden op mijn borst om een ECG-scan te maken. Ook werd mijn longinhoud gecontroleerd.
Vervolgens moest er een audiogram gemaakt worden, wat nieuw voor mij was. Ik werd meegenomen naar een ander kamertje, waar in een hoek een klein hokje stond. In dit kleine hokje moest ik plaatsnemen en de vrouw legde mij uit wat de bedoeling was. Ik kreeg een koptelefoon op en moest op het knopje drukken als ik een toon hoorde, simpel. Zij deed de deur met een hendel dicht en verdween vervolgens ook uit de kamer. Daar zat ik dan, in een erg klein geluidsloos hokje, waarin ik alleen door een klein raampje contact met het lege kamertje had. Ik begon mij te concentreren en hoorde opeens heel zacht in mijn rechteroor een toontje. De tonen die daarop volgden hadden allerlei frequenties die van heel zacht tot enorm zacht werden afgespeeld. Lastig werd het toen ik mijn eigen adem heel hard hoorde met het gedreun van mijn hartslag erdoorheen. Ook begon één van mijn oren soms te piepen of hoorde ik een geluid ergens uit het gebouw. Dit laatste kon dus niet, ik was geïsoleerd. Het kon 10 minuten hebben geduurd, of een half uur. Ik was in ieder geval blij toen ik klaar was met het testen van mijn beiden oren en ook erg benieuwd wat het resultaat was. Deze was gelukkig positief.
Honger! Eindelijk was het tijd om even snel wat te nuttigen om mij gelijk weer te richten op de volgende testen. Ik ging naar de opticien, die wel een erg grote kamer tot haar beschikking had. Eerst even wat gepraat en besproken, waarna ik in een stoel plaats kon nemen. Er werden verschillende dingen getest, zoals bij de 'normale' opticien: oogdruk, standaard oogafwijking en iets met een ballon boven een horizon. Daarna kreeg ik een uitgebreide test of ik kleurenblind was en moest ik met een 3D-bril op naar een blad kijken en de dingen aanwijzen die leken te zweven. Verder kreeg ik een stok op mijn neus en in de verte begon iets van een metertje te lopen, waarvan ik de waarde af moest lezen. Vreemde dingen, maar het kon nog gekker. Ik moest op de muur naar twee olifanten kijken die heen en weer werden geschoven. Zo werd er gekeken hoe ik scheel keek. Voordat de laatste test begon, bekeek zij mijn ogen erg nauwkeurig vanuit alle hoeken en controleerde zij ook mijn netvlies. Nu was het tijd om mijn gezichtsveld te testen.
Ik nam plaats op een stoel die voor een holle bol stond. Hierin moest ik mijn hoofd steken. Eén oog werd afgedekt en ik moest in het midden naar 4 rode puntjes kijken. Telkens als daarin een groen lampje ging branden, moest ik drukken. Het groene lampje werd rood en de 4 stipjes verdwenen. Je moet dus naar het rode lampje in het midden blijven kijken (met 1 oog afgedekt) en drukken als je ergens in je ooghoek een lichtje brandt. Je hele gezichtsveld wordt zo willekeurig, maar doorgrondig getest. Dan volgt het andere oog.

Na alle twee de ogen te hebben gedaan, was ik klaar met alle testen en zij konden mij mededelen dat ik bijna geheel goedgekeurd was. Mijn bloed moest alleen nog bij het laboratorium worden onderzocht. Ook werd mij verzocht dat ik twee brillen (waarvan 1 reserve) moest kopen voor de kleine oogafwijking die ik had. Dit heb ik gelijk de volgende dag maar gedaan.
Nu was het echt afwachten of ik geheel door zou zijn.

Enkele weken later ontving ik van de KLM Flight Academy een brief dat ik medisch goedgekeurd was en in oktober aan de opleiding kon beginnen, mits ik voor mijn vwo slaagde.

Een erg mooie brief die een feestje verdiende!

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Hallo Sven. Ik begin over een paar weken aan mijn P01. Ik zou het fijn vinden als ik je msn ofzo zou kunnen krijgen dan kan ik nog wat vragen stellen etc.

Groetjes Luuk

Sven zei

svenvandermeer@gmail.com
voeg maar toe!

Sandra zei

Hallo Sven,

Ik heb je stuk met plezier gelezen! Het heeft mij meer inzicht gegeven op wat mij de komende tijd te wachten staat, woensdag PO2..

Sandra

Remco zei

Hallo Sven,

mooi en informatief stuk. Ik heb me aangemeld voor de opleiding en ben aan het wachten op mijn eerste afspraak. Daarnaast weet ik nu dat je niet altijd afgewezen hoeft te worden als je te jong bent, aangezien jij nog moest slagen voor je vwo. Een ding weet ik zeker: het zal zeker niet makkelijk worden.

Remco

Anoniem zei

Hallo Sven,

Ben jij nu werkzaam binnen een luchtvaartmaatschappij? En hoe heb jij de opleiding zelf ervaren? Wat kan ik verwachten als ik door de selectieprocesures heen ben?

Groetjes,

Bas

Anoniem zei

Hallo Sven !

Super leuk om te lezen !

Mvg,

Tolgahan

Anoniem zei

Hoi Sven,

Zou ik misschien enkele vragen over de selectie kunnen stellen? Misschien via de mail? Bij voorbaat dank.